Ακόμη ένα αφιέρωμα στην οικογένεια Καλλιοντζή, την πιο γνωστή οικογένεια αμαξάδων στα Χανιά Κρήτης, έγινε αυτή τη φορά από κρητική ιστοσελίδα, εκθειάζοντας το μεράκι και την αγάπη που τρέφει για το επάγγελμά της.
Αναλυτικά το κείμενο στο madeincreta
Πριν από μερικά χρόνια στην Παλιά Πόλη των Χανιών έζησα μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Χαλαρή μαζί με το γιο μου και έναν καλό φίλο απολαμβάναμε γλυκό του κουταλιού στο λιμάνι, όταν από μπροστά μας πέρασε μια άμαξα.
Το λευκό άλογο που την έσερνε, ανάμεσα σε τόσα τραπέζια επέλεξε το δικό μας (ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί) και ήρθε σιγά –σιγά και έφαγε ότι υπήρχε πάνω στο τραπέζι! Ακόμα και σήμερα όταν θυμάμαι αυτή τη σκηνή γελάω δυνατά έστω και αν είμαι μόνη!
Οι άμαξες των Χανίων είναι όμορφες, όπως τα χρώματα της θάλασσας που παίζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Ακόμα και στη βοή της πολυκοσμίας ακούς τον ήχο των πετάλων και της ξύλινης ρόδας.
Τα γραφικά καλντερίμια, το λιμάνι, ο φάρος, όλα σε οδηγούν στο μακρινό παρελθόν και σε ασπρόμαυρες εικόνες, ψηλά καπέλα και ρούχα με φουρό. Φαντάζεσαι τις κυρίες της εποχής να σηκώνουν με τακτ το φόρεμα για να μη σκοντάψουν, κρατώντας την ομπρέλα τους με το χέρι καλυμμένο από το λευκό γάντι ή οικογένειες αγροτικές που βιάζονται να επιστρέψουν στο σπίτι για να συνεχίσουν τις δουλειές τους πριν νυχτώσει.
Η άμαξα στα Χανιά ήταν το ταξί της εποχής – μια “οκά” πλήρωνε η οικογένεια την κούρσα. Από τις πρώτες οικογένειες που κυκλοφόρησαν άμαξα στα Χανιά είναι και η οικογένεια Καλλιοντζή.
Μάλιστα η τρίτη γενιά, σήμερα, έχει ακόμα άμαξα του 1853 την οποία – άγνωστο πώς – είχε αγοράσει ο παππούς, ερχόμενος από τη Μικρά Ασία, χτυπημένος από την προσφυγιά, όταν έψαχνε τί δουλειά να κάνει για να σταθεί στα πόδια του.
Με αυτή την άμαξα και με μια άλλη, που του την πήραν οι Γερμανοί στη συνέχεια, μεγάλωσε την οικογένεια του. Ήταν από τους πρώτους αμαξάδες των Χανίων που εκτελούσαν το μεταφορικό έργο και κάλυπταν τις ανάγκες της εποχής.
- Αμαξάδες περιμένουν πελάτες,στην ανατολική πλευρά της παλιάς πόλης. Εκεί ήταν και η πιάτσα τους. Διακρίνονται οι: Δημήτρης Καλλιοντζής, Στέλιος Λαγογιάννης, Βαγγέλης Κούτελης
Τα χνάρια του Δημήτρη Καλλιοντζή θα ακολουθήσει ο γιος του Στέφανος. Μερικά χρόνια αργότερα ο πρώτος του γιος και συνονόματος του παππού, θα τους ακολουθεί στις βόλτες γοητευμένος από την άμαξα, τα άλογα και φυσικά τον παππού του.
Μερικά χρόνια αργότερα, αυτός ο μικρός θα «σώσει» και το επάγγελμα… «Ο παππούς μου, Δημήτρης Καλλιοντζής ήταν πρόσφυγας από την Μικρά Ασία. Αγόρασε αυτή την άμαξα που έχω εγώ σήμερα. Ήταν από τους πρώτους αμαξάδες και μαζί με άλλους Μικρασιάτες ήταν οι ταξιτζήδες της εποχής.
Το επάγγελμα όμως δεν το συνέχισαν όλοι. Όταν ο παππούς πέθανε ανέλαβε ο πατέρας μου. Τα αυτοκίνητα, όμως, εμφανίστηκαν και σε μια φάση στα Χανιά είχαν μείνει δυο αμαξάδες. Με μια και με δυο άμαξες η δουλειά δεν μπορεί να κρατηθεί.
Το 1992 ο πατέρας δεν δούλευε σχεδόν καθόλου. Του ζήτησα να μου αγοράσει μια άμαξα για να τον βοηθάω. Όταν τελείωνα το σχολείο έπιανα δουλειά με τη δική μου άμαξα.
Βλέποντάς μας αποφάσισαν και άλλοι να στραφούν σε αυτό το επάγγελμα. Έτσι σώθηκε η άμαξα και συνεχίστηκε η παράδοση», είπε o κ. Δημήτρης Καλλιοντζής.
Το επάγγελμα όμως αυτό συνεχίζει να επιβιώνει διότι μια βόλτα στα Χανιά δεν κάνουν μόνο οι τουρίστες αλλά και οι ντόπιοι αλλά και τα ζευγάρια που επιλέγουν να πάνε, ειδικά οι νύφες, παραδοσιακά στην εκκλησία με τις στολισμένες άμαξες.
Για να κυκλοφορήσει η άμαξα θέλει άδεια από την τροχαία
Ο κ. Δημήτρης σήμερα μπορεί ακόμα να κυκλοφορεί την αγαπημένη άμαξα του παππού του 1853 και να την έχει ιερό κειμήλιο, όμως έχει ακόμα πέντε στο στόλο του.
«Είμαι αμαξάς και συλλέκτης. Μου αρέσει η άμαξα για αυτό και έχουμε αρκετές. Αυτή εδώ είναι η πιο παλιά όμως, είναι η άμαξα του παππού».
- Ακριβή η συντήρηση
Η άμαξα μπορεί να μην έχει βενζίνη και λάστιχα, έχει όμως άλογο και ρόδες. Και αλίμονο αν χαλάσει ρόδα ή σκιστεί η ταπετσαρία! Μάστορας για άμαξες στα Χανιά δεν υπάρχει, οι περισσότεροι τις επισκευάζουν μόνοι τους με βοηθό την εμπειρία. Σε περίπτωση όμως που δεν μπορούν να επισκευάσουν οποιαδήποτε βλάβη αναγκάζονται να ταξιδέψουν στην υπόλοιπη Ελλάδα για να βρουν τον ειδικό.
Χωρίς να υπολογίσει κάποιος τη σίτιση του αλόγου που κυμαίνεται στα 5 ευρώ ημερησίως και χωρίς την αλλαγή ταπετσαρίας που δεν γίνεται κάθε έτος, η συντήρηση μιας άμαξας κυμαίνεται γύρω στα 700 ευρώ.
