.jpg)
The great flood (****)
[ Σκηνοθεσία: Μπιλ Μόρισον / Μουσική: Μπιλ Φρίσελ ]
Η φιλμογραφία του Μπιλ Μόρισον είναι εμφανώς προσηλωμένη σε ξεχωριστά ντοκιμαντέρ και κάποιες ταινίες μικρού μήκους και ο όρος πειραματικός πιθανώς να μην είναι τόσο άτοπος.
Στο τελευταίο του ντοκιμαντέρ καταπιάνεται με το αρχειακό υλικό της τεράστεις πλημμύρας του Μισισίπι που σημειώθηκε το 1927. Εύκολα, λοιπόν, αποδεικνύει πως είναι ένας δημιουργός που ενώ θεωρητικά είναι περιορισμένος λόγω θεματικής ξέρειι τι ακριβώς να κάνει το υλικό του.
Βέβαια, στην προκειμένη έχει την τύχη να συνεργάζεται με τον Μπιλ Φρίσελ έναν εξαίρετο μουσικό και έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς κιθαρίστες ο οποίος παραμένει ενεργός δισκογραφικά παρά την ήδη ατελείωτη δισκογραφία του.
Η ιστορία είναι χωρισμένη σε κεφάλαια, η μουσική φλερτάρει κάπου μεταξύ jazz και post με slide κιθάρες και από ένα σημείο και έπειτα πραγματικά αναρωτιέσαι για το ποιος ήταν αυτός που τα κατέγραφε όλα αυτά εν έτει 1927.
Much ado about nothing (***+)
[ Σκηνοθεσία: Τζος Γουέντον / Παίζουν: Αλέξις Ντενίσοφ, Έιμι Άκερ, Φραν Κραντζ ]
Η αλήθεια είναι πως δεν θα περίμενε κανείς από έναν ξεκάθαρα χολιγουντιανό σκηνοθέτη να γυρίσει μία σαιξπηρική διασκευή σε ένα σπίτι και να κερδίσει τις εντυπώσεις με τα ευρήματα, το στυλ και τον χαρακτήρα που αυτή αποπνέει.
Ο Τζος Γουέντον εκμεταλλεύεται στο έπακρο μία μικρή έπαυλη, παίζει με τις γωνίες, αξιοποιεί σχεδόν όλους τους χώρους και παραδίδει μία ασπρόμαυρη διασκευή που κλέβει την παράσταση βάζοντας τα γυαλιά στον Κένεθ Μπράνα που είχε επιχειρήσει το 1993 κάτι εντελώς διαφορετικό.
Εξαιρετικές ερμηνείες, ευφάνταστοι αναφορές και ένας ακαταμάχητος συνδυασμός του πνεύματος της εποχής με τα σημερινά δεδομένα που βγάζει γέλιο με έναν αυτοσαρκαστικό τρόπο.
Το Much ado about nothing είναι μία ευχάριστη έκπληξη που συνεχώς έχει κάτι καινούργιο να προσφέρει μένοντας παραδόξως αρκετά πιστό στο πρωτότυπο θεατρικό του Ουίλιαμ Σέξπιρ – το οποίο δεν χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα και μόνο.
