Ενώ στους άνδρες είναι ξεκάθαρο για τους επιστήμονες ότι ο οργασμός εξυπηρετεί τον σκοπό της αναπαραγωγής, στις γυναίκες τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Μια πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη από ερευνητές του Πανεπιστημίου Yale υποστηρίζει πως ο γυναικείος οργασμός που γνωρίζουμε σήμερα είναι εξέλιξη ενός χαρακτηριστικού που κάποτε έπαιζε βασικό ρόλο στην αναπαραγωγή.
Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν στην «εκτίναξη» της έκκρισης των ορμονών κατά τη διάρκεια του οργασμού κι εξέτασαν τι συμβαίνει και σε άλλα θηλαστικά. Πάρα τη μεγάλη ανομοιογένεια στους τρόπους αναπαραγωγής, κατάφεραν να εντοπίσουν βασικά αναπαραγωγικά χαρακτηριστικά και το πώς αυτά εξελίχτηκαν.
Κάποια είδη θηλαστικών παράγουν ωάρια αντανακλαστικά, για παράδειγμα η θηλυκή γάτα παράγει ένα ώριμο ωάριο έτοιμο να γονιμοποιηθεί μόνο όταν διεγερθεί από το αρσενικό κατά τη συνουσία. Στον άνθρωπο η ωορρηξία γίνεται αυθόρμητα. Οι γυναίκες, δηλαδή, παράγουν ωάριο κάθε μήνα ανεξάρτητα από το εάν θα έχουν σεξουαλική επαφή. Οι ερευνητές υποθέτουν ότι η αντανακλαστική ωορρηξία μάλλον είναι προγενέστερη μορφή από την αυθόρμητη. Ίσως, λοιπόν, κάποτε ο οργασμός να βοηθούσε στη διέγερση της ωορρηξίας, αλλά στην πορεία της εξελικτικής διαδικασίας η ωορρηξία έγινε αυθόρμητη και δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη του οργασμού.
Οι ερευνητές εξέτασαν, επίσης, την εξέλιξη των γεννητικών οργάνων και βρήκαν επιπλέον ενδείξεις που συνηγορούν στον ρόλο που κάποτε είχε ο οργασμός στην αναπαραγωγή. Όσο η αντανακλαστική ωορρηξία έδινε τη θέση της στην αυθόρμητη, η κλειτορίδα, το βασικό όργανο του οργασμού, άρχιζε να απομακρύνεται από τον κόλπο.
Το γεγονός, όμως, ότι ο οργασμός δεν είναι απαραίτητος για την αναπαραγωγή είχε κι άλλες συνέπειες, όπως είναι η χαμηλή συχνότητά του. Εκτιμάται πως μόνο το 1/4 των γυναικών φτάνει πράγματι σε οργασμό κατά τη συνουσία κι εδώ δεν πρόκειται ούτε για γυναικεία αποτυχία ούτε για φυσική ανικανότητα, παρά μόνο για μια φυσική συνέπεια της εξέλιξης.
Στον αντίλογο, η Elisabeth Lloyd από το ινστιτούτο έρευνας του Kinsey για το σεξ, το φύλο και την αναπαραγωγή, παρόλο που βρήκε τη δουλειά των ερευνητών του Yale εξαιρετική, παρατήρησε ότι όρισαν τον οργασμό μόνο με όρους υπερέκκρισης ορμονών, ενώ υπάρχουν κι άλλα απαραίτητα στοιχεία στον επιστημονικό ορισμό, που περιλαμβάνει, για παράδειγμα, και τις συσπάσεις των πυελικών μυών.
Η ίδια στο βιβλίο της που εκδόθηκε το 2005, έπειτα από την εξέταση των 21 μέχρι τότε δημοσιευμένων θεωριών σχετικά με τον γυναικείο οργασμό, κατέληξε ότι στην ουσία όλες ομαδοποιούνταν σε δύο κατηγορίες: η πρώτη στηρίζεται στο βιολογικό δεδομένο ότι κατά τους δύο πρώτους μήνες ενδομήτριας ζωής τα άρρενα και τα θήλεα άτομα αναπτύσσουν παρόμοια χαρακτηριστικά. Έτσι, λοιπόν, οι άνδρες αποκτούν θηλές, διότι τις χρειάζονται οι γυναίκες, και οι γυναίκες έχουν οργασμούς γιατί τους χρειάζονται οι άνδρες.
Αντιθέτως, η δεύτερη θεωρία βασίζεται στην έννοια της προσαρμογής και αναγνωρίζει στον γυναικείο οργασμό την εξέλιξη με σκοπό την ενίσχυση της σχέσης ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Με άλλα λόγια, το ευχάριστο αίσθημα απόλαυσης που προκύπτει από τον οργασμό θα κάνει τη γυναίκα να επιστρέφει στον άνδρα. Η προσαρμογή, ωστόσο, είναι ένα χαρακτηριστικό που εξελίσσεται μέσω του γεγονότος ότι επιλέγεται για τα προτερήματά του και τη συνεισφορά του στην εξέλιξη. Αυτό προϋποθέτει ότι το εν λόγω χαρακτηριστικό θα συμβάλλει στον αριθμό των απογόνων ενός ατόμου.
Εάν ο γυναικείος οργασμός είναι μία εξελικτική προσαρμογή όμως, θα περίμενε κάποιος να δει περισσότερες γυναίκες που φτάνουν σε οργασμό, που κάνουν περισσότερα παιδιά και που κληροδοτούν το χαρακτηριστικό αυτό και στα παιδιά τους. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν συμβαίνει. Μάλιστα, σύμφωνα με μια μελέτη, στην οποία συμμετείχαν 8.000 γυναίκες, δεν βρέθηκε σχέση ανάμεσα στον γυναικείο οργασμό και τον αριθμό των απογόνων.
Επομένως, οι γυναίκες που φτάνουν συχνά σε οργασμό δεν είναι απαραίτητο ότι θα αποκτήσουν περισσότερα παιδιά από άλλες.
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Κ. Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
