O Barry Komisaruk, καθηγητής ψυχολογίας στο Rutgers University, επισημαίνει ότι η έλλειψη δεδομένων για την υποστήριξη του προσαρμοστικού ρόλου του γυναικείου οργασμού με εξελικτικούς όρους δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να υποβιβαστεί σε μια παράπλευρη συνέπεια του ανδρικού οργασμού. Είναι πολύ πιθανό ο γυναικείος οργασμός να έχει μία μοναδική, άγνωστη μέχρι στιγμής λειτουργία.
Ο ίδιος ξεκίνησε να ενδιαφέρεται για τον γυναικείο οργασμό το 1920, τυχαία, ενώ μελετούσε την ψευδοκύηση στους αρουραίους. Όταν οι θηλυκοί αρουραίοι ζευγάρωναν με αρσενικούς που είχαν υποβληθεί σε βαζεκτομή, ανέπτυσσαν μια κατάσταση ψευδοκύησης, κατά την οποία οι ορμόνες τους άλλαζαν σημαντικά και μπορεί να σχηματιζόταν ακόμα και πλακούντας. Ανακάλυψε, επίσης, ότι ο ίδιος κολπικός ερεθισμός που οδηγούσε σε οργασμό μείωνε επίσης τον πόνο που ένιωθαν οι θηλυκοί αρουραίοι. Στη συνέχεια μαζί με έναν πρώην φοιτητή του συνέχισαν τη μελέτη τους σε γυναίκες για να ανακαλύψουν τη δύναμη του γυναικείου οργασμού. Βρέθηκε ότι σε κάποιες γυναίκες η ουδός του πόνου μειωνόταν κατά 50%, ενώ σε κάποιες άλλες ακόμα και κατά 100% κατά τη διάρκεια του οργασμού.
Καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή ουδείς είχε φτάσει στο σημείο αυτό, ο Komisaruk ήθελε να ξέρει περισσότερα και επιχείρησε να χαρτογραφήσει τι συμβαίνει στον γυναικείο εγκέφαλο κατά τη στιγμή της έκστασης. Βρήκε ότι σχεδόν κάθε εγκεφαλικό σύστημα ενεργοποιείται κατά τη στιγμή του οργασμού και ανέφερε, μάλιστα, ότι ένα τόσο ισχυρό φαινόμενο δεν μπορεί να μην εξυπηρετεί κάτι. Μην μπορώντας να αποδείξει την οποιαδήποτε σχέση μεταξύ οργασμού ή έστω ερεθισμού της κλειτορίδας και ωορρηξίας, θεώρησε ότι ενδεχομένως παίζει κάποιο ρόλο στην επιλογή συντρόφου όχι μόνο για τις γυναίκες, αλλά και για τους άνδρες. Η γυναίκα επιλεγεί τον άνδρα που της προσφέρει ευχαρίστηση και ο άνδρας τη γυναίκα που νιώθει ότι ικανοποιεί.
Στη σύγχρονη εποχή, η Lloyd, ενώ αρχικά συμφωνούσε με τον Komisaruk, ότι ο γυναικείος οργασμός μάλλον είναι μια εξελικτική προσαρμογή, τα νέα δεδομένα τής άλλαξαν γνώμη.
Τα σημερινά νούμερα μας λένε ότι μόνο το 25% των γυναικών έχει σταθερά οργασμό, ενώ το 1/3 καταφέρνει να φτάσει σπάνια ή ποτέ σε οργασμό με συνουσία. Η συχνότητα αυτή δεν μας επιτρέπει να μιλάμε για προσαρμογή.
Σύμφωνα όμως με τα ευρήματα του Komisaruk, ο γυναικείος οργασμός προκαλεί αίσθημα απόλαυσης και πάνω από όλα ενεργοποιεί το σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου. Και το ερώτημα επιμένει: Πώς γίνεται ένα τόσο ισχυρό φαινόμενο να μην επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά ή να μη συνιστά έναν κρίσιμο εξελικτικό παράγοντα;
Η Lloyd, απαντώντας με τα σημερινά δεδομένα, υποστηρίζει ότι η αδυναμία τεκμηρίωσης του ότι ο γυναικείος οργασμός συνιστά μια εξελικτική προσαρμογή, δεν σημαίνει ότι δεν είναι πολύ σημαντικός. Άλλωστε, η εξέλιξη δεν υπαγορεύει την πολιτισμική σημασία. Από τη στιγμή που η ωορρηξία εξελίχθηκε με τρόπο ανεξάρτητο από τον οργασμό, ο γυναικείος οργασμός είναι πλέον ελεύθερος να αναλάβει δευτερεύοντες ρόλους ικανούς να εξηγήσουν τη διατήρηση αλλά όχι την προέλευσή του.
