Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τις καλοκαιρινές μου διακοπές στον τόπο της καταγωγής των παππούδων μου, στους μικρούς Αρκιούς, κοντά στην Πάτμο. Δυο χούφτες ανθρώπων – οι περισσότεροι μακρινοί ή κοντινοί συγγενείς μου, μας υποδέχονταν πάντα ζεστά – για αυτούς, ήμασταν πάντα η επαφή τους με τον έξω κόσμο, με την Ελλάδα που αγαπάνε.
Σε μια μικρή λωρίδα γης, στην άκρη του Αιγαίου, από τα παιδικά μου καλοκαίρια, έμαθα ποια είναι αυτά που έχουν πραγματική σημασία στη ζωή. Οι άνθρωποι, η φυσική ομορφιά και η αγάπη για τον δικό τους τόπο, έμοιαζαν να λύνουν όλα τα προβλήματα. Είχα πάντα την αίσθηση ότι οι ελλείψεις σε υποδομές και αγαθά, λόγω των περιορισμένων δρομολογίων των πλοίων της άγονης γραμμής, περνούσαν σε δεύτερη μοίρα, χάρη στη συνοχή και το δέσιμο των “ηρωικών”, για πολλούς, κατοίκων, προνομιούχων όμως για κάποιους άλλους, που επιζητούν την ευτυχία στην απλότητα και στις ανθρώπινες σχέσεις.
Με τα ελάχιστα παιδιά, συνομήλικους μου, είχαμε γίνει κάτι παραπάνω από φίλοι, αν και η διαφορά των παραστάσεων των παιδικών μας χρόνων ήταν χαώδεις. Τότε ήταν που έμαθα να εκτιμώ τα “δεδομένα” που είχαμε στην πολύβουη Αθήνα, είδη πολυτελείας πολλές φορές όμως για τα μακρινά μου ξαδέρφια στους Αρκιούς.
Εδώ, αυτά που εγώ θεωρούσα ως συνηθισμένα, αποκτούσαν ιδιαίτερη διάσταση και αξία: Από ένα καινούριο επιτραπέζιο παιχνίδι που ερχόταν σαν δώρο από την πρωτεύουσα, αλλά μέχρι και κάποια είδη που εμείς εδώ στην Αθήνα θεωρούσαμε αυτονόητα, όπως το φρέσκο γάλα.
Ενθυμήσεις μιας πολύ αγαπημένης όσο και ρομαντικής για μένα εποχής, που μου ξύπνησαν μόλις είδα τη διαφημιστική ταινία της Δέλτα με την περιπετειώδη παράδοση του φρέσκου γάλακτος σε ένα από τα λιγοστά παιδιά που απέμειναν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τον μικρό Παναγιώτη. Ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας μέχρι πέρυσι ήταν και ένα από τα δύο παιδιά του εκεί δημοτικού σχολείου.
Δείτε την ταινία:
Ξέρω τι νιώθει όταν χαμογελάει στην κάμερα, ξέρω τι σκέφτεται όταν βλέπει τον άνθρωπο της ΔΕΛΤΑ που υπό αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, πραγματοποιεί το δρομολόγιο πάντα με την ίδια αυταπάρνηση και πάντα με έναν σκοπό: να μην λείψει ποτέ το γάλα από τον Παναγιώτη. Ξέρω, χωρίς να του μιλήσω, ότι έχουν αναπτύξει μια ανιδιοτελή φιλία, με βάση την ευγνωμοσύνη και το αρχέγονο αίσθημα της πληρότητας που νιώθουν οι περισσότεροι άνθρωποι όταν προσφέρει ο ένας στον άλλον.
Κι ότι στο πρόσωπο του διανομέα, οι κάτοικοι του νησιού βλέπουν κάτι ακόμα πιο σημαντικό από τον άνθρωπο της ΔΕΛΤΑ: βλέπουν την Ελλάδα, που με αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι τους θυμάται, ότι δεν θέλει να φύγουν από τον τόπο τους κι ότι τουλάχιστον στα βασικά, θα είναι πάντα εκεί για αυτούς.
Ο γιος μου είναι πολύ μικρός ακόμα για να τον πάω να γνωρίσει τις ρίζες του. Ωστόσο, παρακολουθώντας αυτή την ταινία ξανά και ξανά, μου ζήτησε να το επισκεφτούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Αυτή είναι η άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα της αυταπάρνησης και των αληθινών, ανθρώπινων σχέσεων.
