Του Θοδωρή Γιάνναρου
Ο γηραιότερος άνθρωπος που έζησε ποτέ στην Ευρώπη ήταν η γαλλίδα Jeanne Galment που έζησε συνολικά 122 χρόνια και 164 ημέρες (1875 – 1998)…!!! Η μητέρα και ο πατέρας της έζησαν 86 & 94 χρόνια αντίστοιχα. Βέβαια υπάρχουν μαρτυρίες για βοσκούς στα υψίπεδα του Καυκάσου, της Μογγολίας και της Κίνας, οι οποίοι πλησίασαν ή και ξεπέρασαν τα 145 χρόνια.
Δυστυχώς, όμως, για εμάς όλους που ασχολούμεθα με τη φυσιολογία της ανθρώπινης γήρανσης , δεν κρατούνταν αρχεία τον προπερασμένο αιώνα και έτσι δεν είναι δυνατόν επίσημα, να προσδιοριστεί η ακριβής ηλικία αυτών των ανθρώπων, η να είχε εκδοθεί ληξιαρχική πράξη για τη γέννησή τους. Έτσι κρατούμε ως μοναδικό σημείο αναφοράς τις μαρτυρίες κοντινών τους ανθρώπων και την απλή λογική. Αν αναλογιστούμε όμως πως δισέγγονο του Καυκάσιου Μαθουσάλα, απεβίωσε στα 86 του χρόνια, ενώ ένας εγγονός του έζησε εργαζόμενος στα χωράφια μέχρι τα 102, φεύγοντας από τη ζωή λόγω ατυχήματος, ενώ ο ίδιος ακόμα ζούσε και αν συνδέσουμε το παζλ αυτό λαμβάνοντας υπ όψη, τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή, θα ανακαλύψουμε πως οι μαρτυρίες τόσο των ίδιων των υπεραιωνόβιων, όσο και των κοντινών τους ανθρώπων δεν είναι καθόλου υπερβολικές.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που απεβίωσε στην εξωπραγματική, για την επιστήμη, ηλικία των 145 ετών, λεγόταν Sasha Sangalasvilli. Γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1851 και απεβίωσε την 26η Οκτωβρίου του 1996. Τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του, ήταν σε αναπηρική πολυθρόνα, λόγω οστεοπορωτικού κατάγματος στην λεκάνη.
Υπάρχουν 4 απόψεις σχετικά με το προσδόκιμο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου…
Άποψη Νο 1) Σε μία πρόσφατη συνάντηση κορυφαίων ερευνητών του τομέα της Εξελικτικής Βιολογίας στην Αμερική, όλοι συμφώνησαν πως η πρόοδος στη βιολογία και στην κατανόηση της φυσιολογίας της γήρανσης ίσως μπορεί να επεκτείνει σημαντικά το προσδόκιμο ζωής. Οι επόμενες γενεές θα έχουν στη διάθεσή τους τεχνικές που θα τους επιτρέπουν να ξεπεράσουν τα 150 χρόνια και να φθάσουν ίσως, κάποια στιγμή τα 200. Βέβαια σε μία τέτοια περίπτωση τα πάντα θα άλλαζαν και όλα όσα γνωρίζουμε, σχετικά με το πώς να ζήσουμε μία ζωή, δεν θα ισχύει πλέον… Όλα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Πάντως, η ερώτηση που κυριαρχεί μεταξύ των επιστημόνων που ασχολούνται με τη φυσιολογία της γήρανσης δεν είναι το αν ο συγκεκριμένος στόχος είναι επιτεύξιμος, αλλά το πότε θα αποτελέσει γεγονός.
Άποψη Νο 2) Αν η φυσιολογική, έως τώρα, πορεία της ανθρώπινης γήρανσης δεν τεθεί σε σχετικό έλεγχο, τότε οι τάσεις για την θνησιμότητα που παρατηρήθηκαν και καταγράφηκαν μεταξύ των ετών 1985- 1995 θα παραμείνουν ίδιες, και παρόλη την επαναστατική πρόοδο της βιολογίας και της ιατρικής, το μέσο προσδόκιμο ζωής θα μπορούσε ακόμα και να μειωθεί, λόγω της επανεμφάνισης λοιμωδών ασθενειών, της εμφάνισης νέων ανθεκτικών ιών, ή λόγω των φυσικών καταστροφών και στην συνεχιζόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος. Σίγουρα είναι η πιο πεσιμιστική άποψη.
Άποψη Νο 3) Ο στόχος για έρευνα της κυτταρικής γήρανσης, δεν σχετίζεται σχεδόν καθόλου με το στόχο όλων των ερευνών πάνω στη βιολογία της γήρανσης.. Η συγκεκριμένη έρευνα δεν ασχολείται με το αν θα γίνουμε αθάνατοι, κάτι που δεν είναι ούτε πολύ πιθανόν, τουλάχιστον με τις υπάρχουσες γνώσεις, αλλά ούτε ίσως και επιθυμητό. Επιπλέον δεν στοχεύει στο να ανακόψει την πορεία της γήρανσης. Αν καταλάβουμε με αυτές τις έρευνες, για ποιο λόγο τα κύτταρα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου είναι πιο επιρρεπή στις ασθένειες απ ότι τα κύτταρα νεοτέρων και εφ όσον η γνώση αυτή εφαρμοστεί, θα μπορούμε με πολύ μεγάλη πιθανότητα, να αυξήσουμε το μέσο όρο ζωής κατά 15 έως 20 χρόνια, το πολύ, όμως. Παρ’ όλ’ αυτά, ίσως με τον τρόπο αυτό να πλησιάσουμε και να ξεπεράσουμε τα 100 χρόνια παραμονής και ενεργής συμμετοχής στη ζωή του πλανήτη.
Άποψη Νο 4) Είναι αφελές να πιστεύει κάποιος πως είναι δυνατόν να σταματήσει η πρόοδος που επιτυγχάνεται μέρα με την μέρα, με σκοπό την επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής των ανθρώπων, ή ακόμα και την αθανασία, αλλά είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι μπορούν να παράγουν πειστικές αντιρρήσεις σχετικά με αυτή την προσπάθεια. Καλό λοιπόν θα ήταν να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θα μπορούσαμε να ζήσουμε μία τέτοια ζωή με αξιοπρέπεια, δημιουργικότητα και εφαρμοσμένη ποιότητα.
Ποιες είναι οι προσδοκίες για εκείνους που είναι πάνω από 60, μέχρι το 2050; Σε παγκόσμιο επίπεδο η αναλογία για τους ανθρώπους πάνω από 60 θα αλλάξει δραματικά, από το 10% που ισχύει σήμερα, στο 28% μέχρι το 2050, κάτι που είναι υψηλότερο και από αυτό που ισχύει στην Ευρώπη του σήμερα, και το οποίο θα εκτοξευθεί στο 34% στα επόμενα χρόνια. Στη Β. Αμερική η αναλογία των ανθρώπων πάνω από 60, στο σύνολο του πληθυσμού ήταν 16,4% το 1995 και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει το 35% .
Ποια είναι τα ηθικά θέματα που θα προκύψουν από την πιθανή αύξηση του προσδόκιμου ζωής για τον άνθρωπο;
• Η οικονομία των γηραιών πληθυσμών.
• Ο υπερπληθυσμός.
• Η αναπαραγωγή και οι περιορισμοί που θα προκύψουν.
• Η ανάγκη για εξεύρεση και εποικισμό νέων πλανητών.
• Ο ανταγωνισμός μεταξύ των γενεών για εργασία και ασφάλιση.
• Η Ισότητα των ηλικιών στη προστασία και την προώθηση της υγείας.
Ποιες τελικά είναι οι προοπτικές μας;
Πριν κάποιο καιρό, σε παγκόσμιο συνέδριο σχετικά με την έρευνα της γήρανσης, αναφέρθηκε πως όλα τα χρήματα για την έρευνα δίνονται υπέρ της καταπολέμησης των σοβαρών ασθενειών, όπως ο καρκίνος, εκείνων που σχετίζονται με το καρδιαγγειακό σύστημα, τον διαβήτη, το AIDS, το άσθμα, την ρευματοειδή αρθρίτιδα, κ.α. Αναφέρθηκε επίσης, πως ήδη χρησιμοποιείται η γενετική ανίχνευση πιθανών ασθενειών καθώς και οι γονιδιακές μεταλλάξεις που οδηγούν σε αυτές (γονιδιακή προγνωστική) και έτσι οι ασθένειες αυτές, με τη βοήθεια ειδικών φαρμάκων και ως εκ τούτου με μοριακά στοχευμένες και εξατομικευμένες θεραπειες, θα αντιμετωπίζονται πλέον, πριν προλάβουν να εξελιχθούν και προκαλέσουν εκτεταμένες και μη αναστρέψιμες βλάβες. Από τη στιγμή που οι σοβαρές ασθένειες αποκρυπτογραφηθούν, όλο το βάρος της έρευνας πλέον, θα πέσει στη μοναδική εναπομείνασα ασθένεια -το γήρας…
Δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ δίδονται στη μελέτη της γήρανσης και κάποια στιγμή, στο κοντινό μέλλον, θα φθάσουμε σ’ ένα σημείο όπου η έρευνα και οι εφαρμοζόμενες τεχνολογίες θα τρέχουν με ρυθμούς ταχύτερους απ’ ότι η γήρανση.
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Μα… φυσικά η αύξηση του μέσου όρου του προσδόκιμου ζωής για τον άνθρωπο σε απίστευτα για τη σημερινή εποχή επίπεδα.
Θα ζουν οι άνθρωποι για πάντα;
Ο μέγιστος μέσος όρος ζωής θα προσδιορίζεται από το ποσοστό των ατυχημάτων που θα σχετίζονται με εγκεφαλικές βλάβες, οι οποίες, λόγω της σύστασης του εγκεφάλου από γκρίζα κύτταρα, η αποκατάστασή τους ακόμα, είναι σπάνια εφικτή. Εξαρτώμενος, λοιπόν τότε, ο μέσος όρος ζωής, μόνον από την συχνότητα των φυσικών καταστροφών, αλλά και των ατυχημάτων με αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, αεροπλάνα, τραίνα και πλοία, αλλά και την πιθανή αύξηση της συχνότητας των πολέμων, είναι πολύ πιθανά, ακόμα και έτσι, να ξεπεράσει τα 15-20, ή ακόμα και τα 30 χρόνια.
Μήπως όμως, όλ’ αυτά έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται πραγματικότητα, ή τουλάχιστον να προχωρούν προς την πραγματοποίησή τους; Μήπως δεν είναι τυχαίο πως έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση και ασκούνται μεγάλες πιέσεις για το ασφαλιστικό πρόβλημα, συγχρόνως σε όλη την Ε.Ε., αλλά και άλλες προηγμένες χώρες; Είναι μήπως τυχαίο πως τα όρια ηλικίας για την συνταξιοδότηση αυξάνονται, αργά μεν, αλλά σταθερά, κάθε λίγο; Οι άνθρωποι ονειρεύονταν την αθανασία από τότε που οι πρωτόγονοι πρόγονοί μας συνειδητοποίησαν το αναπόφευκτο του θανάτου. Τα τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες πρόσθεσαν αρκετές δεκαετίες στο μέσο όρο ζωής του ανθρώπου Τις επόμενες δεκαετίες οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν κοντά στα 150 χρόνια και ίσως πέρα από αυτά. Αυτό είναι το σίγουρο!
Πόσο όμως ζούμε τώρα;
Σίγουρα περισσότερο από ποτέ! Το 1900 η ζωή παγκοσμίως ήταν σχετικά ταλαίπωρη, αλλά και σύντομη, ακόμα και στην Αμερική ή την Ευρώπη. Την εποχή εκείνη το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες ήταν τα 48 χρόνια και για τις γυναίκες 46 χρόνια. Μόνο το 4% των αμερικάνων και το 7% των ευρωπαίων ήταν πάνω από 65. Σήμερα, στις προηγμένες χώρες ο μέσος όρος ζωής έχει φθάσει για μεν τους άνδρες τα 76-80 χρόνια, για δε τις γυναίκες τα 80-83 χρόνια.
Στην Ευρώπη περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν υπερβεί τα 86, ενώ πάνω από 680.000 έχουν φθάσει ή και ξεπεράσει τα εκατοστά γενέθλιά τους Έχει υπολογιστεί μέσω προοπτικής προβολής, πως με τα σημερινά μόνον δεδομένα οι άνθρωποι εκείνοι που θα είναι εκατό ετών και άνω θα ξεπερνούν τα 9,5 εκατομμύρια μέχρι το 2050. Οι άνθρωποι ξεκίνησαν να σπρώχνουν τα όρια του θανάτου όλο και μακρύτερα από τότε που ξεκίνησε η επανάσταση στις επιστήμες και ειδικά στη βιολογία, που σε τελευταία ανάλυση, είναι ο καθοδηγητικός μοχλός και η πλατφόρμα στήριξης της ιατρικής επιστήμης. Οι άνθρωποι, κυριολεκτικά αφανίζονταν κατά εκατομμύρια από διάφορες επιδημίες. Από το 1800 και μετά, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει, με την ανακάλυψη διαφόρων εμβολίων, αλλά ειδικά της πενικιλίνης.
Οι άνθρωποι, σιγά σιγά, χάρη στην ραγδαία πρόοδο της ιατρικής, ξέφευγαν από τον θάνατο, λόγω μίας απλής σκωληκοειδίτιδας, ή από κατάγματα, ή κατά την διάρκεια της προσπάθειάς τους να γεννηθούν. Όλα αυτά, καθώς και η επανάσταση γύρω από την διατροφή, έχουν επιτύχει να εκτοξεύσουν το προσδόκιμο ζωής σε τέτοια επίπεδα περισσότερο τα τελευταία 100 χρόνια, απ ότι τα τελευταία 15.000 χρόνια.
Εύλογα όμως, γεννιέται το ερώτημα: γιατί γερνάμε;
Οι Μοριακοί Βιολόγοι έχουν επεξεργαστεί τέσσερις κυρίως θεωρίες σχετικά με τους μηχανισμούς γήρανσης του ανθρώπου.
1. Η πρώτη και επικρατέστερη υποστηρίζει πως γερνάμε γιατί οξειδωνόμαστε, δηλαδή με απλά λόγια, σκουριάζουμε, λόγω των τοξινών που εισβάλουν στο σώμα μας μέσω της διατροφής αλλά και πολλών άλλων παραγόντων που σχετίζονται με την μόλυνση του περιβάλλοντος, την υπεριώδη ακτινοβολία, το στρες και τη διατροφή, η οποία γίνεται όλο και πιο… βιολογικά ανούσια!
2. Η νεύρο-ορμονική θεωρία που υποστηρίζει με πολλές τεκμηριωμένες έρευνες πως, όπως γερνάμε το ορμονικό μας σύστημα και διάφορα όργανα παύουν να λειτουργούν απρόσκοπτα και έτσι δεν είναι σε θέση να προσδώσουν στο σώμα τις απαραίτητες ποσότητες ορμονών, ενζύμων και άλλων απαραιτήτων ουσιών, για να το διατηρήσουν δυνατό, εύκαμπτο και υγιές.
3. Η γενετικά ελεγχόμενη θεωρία υποστηρίζει πως το ανθρώπινο DNA είναι προγραμματισμένο για τον θάνατο, μόλις εκπληρωθεί το “Δαρβίνειο Πεπρωμένο” του για τη δημιουργία απογόνων και τη συνέχεια του είδους ή ο άνθρωπος ξεπεράσει τα 40 χρόνια ζωής.
4. Η θεωρία των ελευθέρων ριζών, εστιάζει στα “άτομα” , από τα οποία λείπει ένα ηλεκτρόνιο (τα άζευτα άτομα). Παράγονται ως υποπροϊόντα της καύσης σε κυτταρικό επίπεδο, ή αλλιώς της “μεταβολικής πέψης” της τροφής. Οι ελεύθερες ρίζες προκειμένου να αποκτήσουν το ηλεκτρόνιο που τους λείπει, επικάθονται ως μαγνήτες στις διπλές, ημιδιαπερατές κυτταρικές μεμβράνες, στις οποίες επιτίθενται με σφοδρότητα και επιμονή, προκειμένου να αποσπάσουν από την μοριακή δομή τους, το ηλεκτρόνιο που τους λείπει.
Με αυτόν τον τρόπο τα κύτταρα των ιστών του οργανισμού καταστρέφονται και σε περίπτωση που οι επιθέσεις αυτές είναι πολλές και έχουν συνέχεια, προκύπτει η πρόωρη βιολογική γήρανση. Αν οι επιθέσεις είναι ισχυρές και τα κύτταρα αδυνατούν να ακολουθήσουν, αναπαραγόμενα και ανανεούμένα τις εξελίξεις, τότε κάποια στιγμή, επέρχεται ο θάνατος. Εκτός των κυτταρικών μεμβρανών οι ελεύθερες ρίζες μπορούν, να προκαλέσουν σημαντικές δευτερογενείς βλάβες ακόμα και στο DNA, πυροδοτώντας επικίνδυνες μεταλλάξεις στο γονιδίωμα.
Ποια από τις 4 αυτές θεωρίες είναι άραγε η σωστή; Η σύγχρονη θεωρία περί της ανθρώπινης γήρανσης από πλευράς φυσιολογίας περιλαμβάνει και τις τέσσερις θεωρίες.
Μπορεί η βιολογία και οι άλλες επιστήμες να ποδηγετήσουν τη γήρανση;
Η αλήθεια είναι πως, είναι ακόμα δύσκολο να επιμηκύνουμε το μέσο όρο ζωής πέρα των 120, που αποτελεί όμως, ένα σχετικά εύκολο στόχο. Από την άλλη πλευρά, το να μπορούμε να φθάσουμε και να ξεπεράσουμε τα 150 χρόνια, δεν φαντάζει καθόλου ανέφικτο, για το κοντινό μέλλον. Τα όπλα μας ενάντια στην γήρανση, αρχίζουν να συσσωρεύονται, έτοιμα για την τελική επίθεση για την επικράτηση επί της γήρανσης… Επανάσταση στην ιατρική τεχνολογία, βλαστοκύτταρα, μοριακά στοχευμένες και εξατομικευμένες θεραπείες, ορθομοριακή προσέγγιση της διατροφής, κ.α. (για τα δύο τελευταία, θα γίνει σύντομη αναφορά στο τέλος…).
Η μαθηματική προοπτική σχετικά με την μέση διάρκεια ζωής δεν φαίνεται να έχει μία μέγιστη τιμή… κάποιο maximum, δηλαδή. Αυτό οδήγησε πολλούς επιστήμονες που ασχολούνται με τη φυσιολογία της γήρανσης να θέτουν τα ανώτερα όρια στα 500 ή ακόμα και στα 1000 χρόνια, που κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί, πως η έστω, θεωρητική προοπτική αυτή αγγίζει το θαύμα της αιωνιότητας.
Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι υπάρχει συγκεκριμένο όριο στην μακροζωία που ονομάζεται “όριο Χέιφλικ”. Βασίζεται στις παρατηρήσεις εκείνες, που τεκμηριώνουν, βάσει μακροχρονίων παρατηρήσεών και ερευνών σε κυτταρικές καλλιέργειες πως, τα ανθρώπινα κύτταρα αδυνατούσαν να αναπαραχθούν πάνω από 50 φορές. Στο σημείο αυτό, οι δύο πλευρές του διπλού έλικα του DNA, παρουσίαζουν βλάβες στα τελομερή του, που είναι μικρά τμήματά, χωρίς ιδιαίτερη αξία από πλευράς πληροφορίας και που βρίσκονται στο τελείωμα κάθε χρωμοσώματος, προστατεύοντας τον αναγκαίο γενετικό matrix από τη φθορά.
Είναι το χρονικό σημείο εκείνο που το σώμα χάνει την ιδιότητα της αυτοεπισκευής και ως εκ τούτου της ικανότητος αυτοθεραπείας του. Με αυτό το σκεπτικό πιστεύονταν πως, η υπερβολική επιμήκυνση του προσδόκιμου της ζωής δεν θα υπάρξει ούτε για εμάς, ούτε για τα εγγόνια μας. Ευτυχώς όμως, για εμάς όλους, η θεωρία αυτή, έχει ήδη ξεπεραστεί και αποτελεί πλέον, παρελθόν!
Όταν τα κύτταρα του οργανισμού αναπαράγονται, το μήκος του τελομερούς ολοένα και μειώνεται, φθάνοντας κάποια στιγμή στην ολοκληρωτική αποδόμηση του , να μην υπάρχει δυνατότητα συνέχισης της κυτταρικής ζωής, με αποτέλεσμα, ο οργανισμός και το σώμα να καταρρέουν, σηματοδοτώντας το τέλος ! Όμως! Στην όλη αυτή θεωρία, υπάρχει ένα μεγάλο, “όμως”… Τα καρκινικά κύτταρα δεν αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα, όσο το υπόλοιπο σώμα είναι ακόμα ζωντανό και λειτουργεί ως ξενιστής τους… φιλοξενώντας τα! Μπορούν ν’ αναπαράγονται επ’ αόριστο… Ας φανταστούμε, λοιπόν, τη στιγμή, που οι μοριακοί και οι εξελικτικοί βιολόγοι, που… ανακρίνουν μέσω της έρευνας τα σιωπηλά ακόμα καρκινικά κύτταρα, σπάσουν τη σιωπή τους και ανακαλύπτοντας το μυστικό τους, το εφαρμόσουν στα κανονικά κύτταρα… τότε η ζωή, παρ’ όλο που πολλά ακόμα θα της λείπουν, θα είχε τον χρόνο, άφθονο στη διάθεσή της να βελτιωθεί!
Μέσω της μαγείας της γενετικής μηχανικής, της διορατικότητας της μοριακής βιολογίας και της ορθολογιστικότητας της εξελικτικής βιολογίας, αυτό είναι απόλυτα εφικτό, αλλά θέλει το χρόνο του.. Όλοι γνωρίζουμε υπερήλικες που καπνίζουν σαν φουγάρα, πίνουν σαν σφουγγάρια, τρώνε συνεχώς μεζεδάκια και δεν γυμνάστηκαν ποτέ. Πως έφθασαν σε μία τέτοια ηλικία; Πάρα πολλές μελέτες έχουν δείξει πως τα γονίδια παίζουν έναν ξεκάθαρο και κυρίαρχο ρόλο στη ρύθμιση της γήρανσης, αλλά και της μακροζωίας. Το 1993 ξεκίνησε ένα ερευνητικό πρόγραμμα με την ονομασία “Μελέτη Υπεραιωνόβιων”, στο οποίο μπήκαν σε συνεχή παρακολούθηση 2092 συγγενείς 1ου και 2ου βαθμού 445 ατόμων που έφθασαν ή ξεπέρασαν τα 100 χρόνια ζωής. Η έρευνα απέδειξε πως τα αδέλφια υπεραιωνόβιων έχουν 8 έως 17 φορές περισσότερες πιθανότητες να προσεγγίσουν (+/-) τα 100 χρόνια, σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Σίγουρα είναι ενδιαφέρον να αποδεικνύεται αυτό που για χρόνια υποστήριζαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας, πως κάπου το πεπρωμένο είναι γραμμένο…
Μπλοκάροντας τις βλάβες που προκαλούνται από τις ελεύθερες ρίζες, ο οργανισμός, που δεν δημιουργήθηκε για να τις αντιμετωπίζει, ούτε να τις αφομοιώνει, απελευθερώνεται. Πριν από κάποια χρόνια, δημοσιεύθηκε ερευνητική εργασία, που παρουσίαζε ένα συγκεκριμένο γονίδιο με την κωδική ονομασία MsrA. Είχε ανακαλυφθεί πως, πειραματόζωα με το συγκεκριμένο γονίδιο ζούσαν κατά μέσο όρο 40% περισσότερο απ εκείνα που δεν το διέθεταν, διότι το συγκεκριμένο τα προστάτευε από τις οξειδωτικές βλάβες που προκαλούνται από τις ελεύθερες ρίζες οξυγόνου και μετάλλων. Αυτή η ανακάλυψη, ίσως μας οδηγήσει σε μία νέα κοσμοθεωρία, όπου η γήρανση, ή και ο θάνατος ακόμα, δεν θα είναι αναπόφευκτα γεγονότα.
Μπορούν τα περίφημα βλαστοκύτταρα να βοηθήσουν;
Στην πορεία της ανθρωπότητας για μία πραγματική μακροζωία τα βλαστοκύτταρα μαζί με την ορθομοριακή προσέγγιση της διατροφής, που εμποδίζει την κυτταρική δημιουργία των ελευθέρων ριζών, ως προϊόντων της κυτταρικής καύσης ακατάλληλων και τοξικών τροφών, καθώς και οι μοριακά στοχευμένες και εξατομικευμένες θεραπείες, αποτελούν το βαρύ πυροβολικό της συγκεκριμένης προοπτικής. Τα δισεκατομμύρια βλαστοκύτταρα που υπάρχουν στο σώμα και δεν πρόλαβαν να μετεξελιχθούν σε νευρικά, μυϊκά, καρδιακά ή κύτταρα άλλων ιστών, παραμένοντας ανενεργά, και αναμένοντας να ενεργοποιηθούν, κάποια στιγμή που θα είναι αναγκαίο, λόγω ασθένειας ή τραυματισμού, που συμβαίνει συνεχώς, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής…
Τα συγκεκριμένα κύτταρα επιτρέπουν στις σαύρες να αναδημιουργούν, σε σύντομο χρονικό διάστημα, την κομμένη ουρά τους και οι άνθρωποι να αναπληρώσουν το κατεστραμμένο δέρμα ή να επουλώνουν πληγές. Έχουν την ικανότητα να μετεξελίσσονται σε κάθε είδους τύπο κυττάρου, καθοδηγούμενα από ένα άγνωστο κέντρο ελέγχου και συντονισμού. Σε αντίθεση με τα απλά κύτταρα και τη θεωρία του Χέιφλικ τα βλαστοκύτταρα μπορούν να αναπαράγονται σχεδόν απεριόριστα. Αν οι επιστήμονες ελέγξουν την ανάπτυξη των βλαστοκυττάρων θα μπορούν να επιδιορθώνουν άρρωστα σώματα με τον ίδιο τρόπο που ένας μηχανικός επισκευάζει ένα παλαιό αυτοκίνητο, τοποθετώντας αυθεντικά ανταλλακτικά. Μπορούν να εφαρμοσθούν στην θεραπεία ασθενειών που σχετίζονται με την γήρανση, όπως το Πάρκινσον, το Αλτσχάιμερ,, το εγκεφαλικό, η οστεοπόρωση, η ρευματοειδής αρθρίτις, αλλά και ο καρκίνος.
Η μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων είναι μόνον η αρχή… το πρώτο βήμα. Ολόκληρα όργανα μπορούν να δημιουργηθούν από αυτά τα κύτταρα εκτός σώματος, όπως καρδιά, ήπαρ, νεφρά, κλπ. Έτσι οι άνθρωποι που νοσούν δεν θα περιμένουν, πλέον, με αγωνία τον δότη εκείνον που θα τους χαρίσει την συνέχιση της ζωής. Θα μπορούν να προμηθευτούν το καινούργιο εξατομικευμένο ανταλλακτικό, που χρειάζονται, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Αυτές οι τεχνικές θα θεράπευαν πολλές ασθένειες αλλά δεν θα εξαφάνιζαν τις αιτίες που καθορίζουν την πορεία της γήρανσης, και έχουν σχέση με την ορθομοριακή προσπόριση του “διατροφικού καυσίμου” από τον οργανισμό. Από την άλλη, γνωρίζοντας την μοριακή υπογραφή του κάθε ασθενούς αλλά και της ασθένειας του, θα είμαστε σε θέση στο μέλλον να του χορηγήσουμε την κατάλληλη στοχευμένη και εξατομικευμένη θεραπεία, η οποία θα δρα μόνο στα παθολογικά κύτταρα και θα έχει ελάχιστες παρενέργειες στα υπόλοιπα υγιή.
Η ανακάλυψη αυτών των μοριακών μονοπατιών που οδηγούν στην ασθένεια, θα μας επιτρέψει σύντομα, την ανακάλυψη φαρμάκων-μοριακών βιοδεικτών, που θα εμποδίζουν αλλά και θα προλαμβάνουν την εκδήλωση μιάς ασθένειας… Για το τέλος όμως, αφήνουμε το σημαντικότερο, που μπορεί ο άνθρωπος να πράξει από μόνος του, συμβάλλοντας τα μέγιστα, στην προστασία και προώθηση της προσωπικής του υγείας, εφ’ όσον μάθει τα μικρά μυστικά της ολιστικής ορθομοριακής προσέγγισης της διατροφής, Η Ορθομοριακή Διατροφή, είναι η επιστημονική και ολοκληρωμένη φιλοσοφία προσπόρισης θρεπτικών ουσιών και αποτοξίνωσης του οργανισμού σε μικροκυτταρικό επίπεδο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όχι μόνο την ουσιαστική πρόληψη και τη θωράκιση του οργανισμού, ενάντια στις ψυχοσωματικές παθήσεις, αλλά και στην καταπολέμηση παθολογικών συμπτωμάτων, που έχουν ίσως ήδη κάνει αισθητή την παρουσία τους…
Ο όρος “ορθό μόριο”, που περιγράφει τα βιολογικά μόρια, είναι τα θρεπτικά εκείνα στοιχεία που απαιτούνται ως βιολογικό καύσιμο, καθημερινά από τα κύτταρα μας για να μπορούν να λειτουργούν απρόσκοπτα. Αυτά είναι οι βιταμίνες, τα μέταλλα, τα ιχνοστοιχεία, τα προβιοτικά, τα ένζυμα, τα αμινοξέα, τα ωμέγα λιπαρά οξέα, οι σύνθετοι υδατάνθρακες, τα αντιοξειδωτικά και οι χιλιάδες άλλες φυτικές ουσίες, που πρέπει να λαμβάνουμε συνειδητά, στην σωστή μορφή και στη σωστή ποσότητα από την διατροφή μας, σε καθημερινή βάση.
Διαπιστώθηκε μετά από μακροχρόνιες έρευνες, πως η τοξικά βιομηχανοποιημένη και υποβαθμισμένη θρεπτικά τροφή, όχι μόνο δεν θρέφει τα κύτταρα μας, αλλά τα αποκόπτει από πολλά αναγκαία ορθά μόρια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την, με τον καιρό, αυξανόμενη κυτταρική δυσλειτουργία, που εμφανίζεται ως παθολογικό σύμπτωμα… έλλειψη ενέργειας, αδυναμία ημικρανίες, παχυσαρκία, δερματοπάθειες, νευροφυτικές και ορμονικές διαταραχές και εκφυλιστικές παθήσεις, που εσφαλμένα ονομάζονται “ασθένειες”. Όσο μεγαλύτερη είναι η κυτταρική δυσλειτουργία, τόσο πιο έντονα είναι τα παθολογικά συμπτώματα. Έτσι, οι έρευνες των επιστημόνων επιβεβαιώνουν τον Ιπποκράτη που υποστήριζε πως, η τροφή σου να είναι το φάρμακο σου και το φάρμακό σου, η τροφή σου, καθώς και τον Γαληνό που διακήρυττε πως… “δεν υπάρχουν ασθένειες, παρά μόνο επίπεδα υγείας”, δηλαδή, επίπεδα κυτταρικής λειτουργίας.
Σίγουρα πάντως, οι δύο αυτοί βιολογικοί παράμετροι, θα επιμήκυναν σημαντικά τον μέσο όρο ζωής, προσθέτοντας ως προστιθέμενη αξία και την “ποιότητα στη ζωή”. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι απίστευτα πολύπλοκος…. πολύ πιο πολύπλοκος από οποιοδήποτε σύγχρονο μηχάνημα ή ηλεκτρονικό υπολογιστή. Η ζωή μέχρι τα 120 χρόνια φαντάζει πολύ κοντά, σε αντίθεση με την αθανασία που ακόμα είναι ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας…
Τι θα συμβεί στο μέλλον;
Μέχρι το 2040 νομοτελειακά, θα υπάρχουν 3 ειδών άνθρωποι στον πλανήτη που ζούμε:
Οι σύγχρονοι ορθομοριακοί: που θα είναι δυνατότεροι, ομορφότεροι και που θα ζουν πολύ περισσότερο από τον μέσο όρο.
Οι φυσικοί: που θα αρνούνται την πρόοδο της επιστήμης και θα σκέφτονται ίσως πιο ρομαντικά…
…και οι υπόλοιποι δυστυχείς: που θα είναι αποκομμένοι από το δικαίωμα στην επιλογή!
