Οι Δημοτικές εκλογές άφησαν πίσω τους ανάμεικτα συναισθήματα για υποψηφίους και τους οπαδούς τους. Στον Πειραιά εκεί που όλα κυλούσαν ήρεμα και όπως έδειχναν τα πράγματα ο Βασίλης Μιχαλολιάκος θα έπαιρνε μια άνετη νίκη, ήρθε η υποψηφιότητα Μώραλη, με την υποστήριξη Μαρινάκη για να αλλάξει το σκηνικό.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και δεν χρειάζονται άλλες αναλύσεις.
Ας μείνουμε όμως στο γιατί ο Μιχαλολιάκος θα έπαιρνε και πάλι τον Δήμο, αν δεν είχε να αντιμετωπίσει τον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Πρώτα απ όλα η πλειοψηφία των πολιτών ήταν ευχαριστημένη με τον απερχόμενο Δήμαρχο. Θες η καθημερινή του παρουσία στην πόλη, η ενασχόλησή του με τα κοινά, ο και πολλές φορές γλαφυρός τρόπος που αντιμετώπιζε τα πράγματα-πολιτικός γαρ-, είχε τον τρόπο του να κερδίσει τους πολίτες.
Όμως κανείς δεν μπορεί ν αμφισβητήσει δύο πράγματα:
-ότι αγαπούσε και αγαπάει τον Πειραιά και
– ότι έκανε έργο.
Από την πρώτη στιγμή όταν και αποφάσισε να διεκδικήσει τη Δημαρχεία και παραιτήθηκε από το βουλευτικό του αξίωμα, απέδειξε πως αυτό που έκανε το εννοεί. Την κίνησή του, την αντέγραψαν πολύ αργότερα πολλοί υποψήφιοι Δημοτικοί άρχοντες αν και κάποιοι προτίμησαν να μη χάσουν τη σιγουριά της βουλευτικής καρέκλας.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, δούλεψε με πάθος για την πόλη. Ήταν παντού σχεδόν ταυτόχρονα και ουδείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι “σουλούπωσε” τον Πειραιά. Μα με τα πάρκα και τις παιδικές χαρές, μα με την καθαριότητα, άλλαξε εικόνα η πόλη κι αυτό είναι αλήθεια.
Και μπορεί να λένε πολλά για το Δημοτικό θέατρο, όμως επί των ημερών λειτούργησε ξανά. Όπως και να το κάνουμε ο Πειραιάς χάρη σε αυτό, έγινε σημείο αναφοράς.
Είναι σίγουρο πως η νέα Δημοτική αρχή, έχει όραμα, πάθος και αγάπη για τον Πειραιά. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Και πιθανά να γίνει καλύτερη δουλειά δεδομένου ότι τα πρόσωπα δεν είναι του λεγόμενου πολιτικού σωλήνα και άρα μπορούν να διεκδικήσουν με περίσσιο θράσος και θάρρος τα δικαιούμενα(βλέπε περίπτωση Στυλίδας και Απόστολου Γκλέτσου).
Όμως για να είμαστε δίκαιοι, ο Μιχαλολιάκος άφησε πίσω του έργο σημαντικό και αξιομνημόνευτο. Και η κίνησή του ακόμη και μετά την ήττα του να συνεχίσει να διοικεί και να επιτελεί έργο, δείχνει την αγάπη του για την πόλη και πως δεν ήταν τυχαία η επιλογή του να ασχοληθεί.
Άλλος ίσως στη θέση του να έστελνε κάποιον αντιδήμαρχο ή να μην έκανε καν τα εγκαίνια στο πάρκο Δηλαβέρη.
Εν κατακλείδι, η περίπτωση Μιχαλολιάκου είναι από εκείνες που λες η εξαίρεση στον κανόνα! Πρόκειται για έναν έντιμο πολιτικό, που έχει ακόμη να δώσει και που θα πρέπει να αξιοποιηθεί ίσως και πάλι στην κεντρική πολιτική σκηνή από τον πρωθυπουργό.
Αρκεί να ακολουθήσει το παράδειγμα της πόλης που αγάπησε!
Ζ.Σ.
