Πού βρίσκομαι, τάχα; Κοιτάζω τον υπολογιστή…Τα ρούχα import. Τις πελώριες αφίσες με τα MARLBORO. Τις θεαματικές εκπομπές των DANCING. Τα προφυλακτικά MADE IN USA. Το Ελληνικό λεξιλόγιο των νέων. Που δεν είναι πια Ελληνικό. Σκέφτομαι «προοδεύουμε», «εξαμερικανιζόμαστε».
Στην Αμερική εκείνο που είναι θαυμάσιο είναι το μέγεθος. Μεγάλα τα σπίτια, μεγάλα τα αυτοκίνητα, και το μεγαλύτερο από όλα οι φόροι. Έχεις όμως το δικαίωμα να απολυθείς χωρίς αποζημίωση και να βρίσεις το αφεντικό σου γυρνώντας με μια ταμπέλα έξω από την επιχείρηση του.
Για να μην περάσουν τα σαράντα όλοι οι Αμερικάνοι βάφουν τα μαλλιά τους, αλλιώς τους λένε «ποπ» που σημαίνει παππούς, και που σημαίνει ότι είναι καιρός να περιμένει έξω από το νεκροταφείο, εκτός αν είναι πρόεδρος σε κανένα τραστ, οπότε τον σέβονται όλοι και γελάνε και φτιάχνουν κέικ, τόσο άνοστα που μόνο ένας πρόεδρος μπορεί να φάει.
Εδώ όμως τα πράγματα αλλάζουνε. Είχα βρεθεί χωρίς δουλειά για εκατοστή φορά, ξεψάχνιζα τις εφημερίδες στα ΖΗΤΕΙΤΑΙ, τα περισσότερα αφορούσαν υπηρέτριες με καλό μισθό, δακτυλογράφους με μέτριο μισθό και υπαλλήλους πεπειραμένους με μισθό αόριστο. Θυμάμαι τον κ. Προσωπάρχη και τις ερωτήσεις του.
«- Από λογιστικά;»
Τον βεβαίωνα ότι είχα τρία λογιστικά διπλώματα.
«- Πόσων ετών είσθε;»
«- Κοντά στα σαράντα πέντε»
Ο κ. Προσωπάρχης ξερόβηξε.
«-Κατ΄ αρχήν δεν προσλαμβάνουμε υπαλλήλους που περάσανε τα σαράντα»
Κι ύστερα.
« – Ξέρετε για τη θέση που σας προσλαμβάνουμε ο μισθός είναι 700 Ευρώ και φυσικά οι κρατήσεις σας αφορούν…»
«- Και δεν υπάρχει ελπίς αυξήσεως;»
« -Αν είσθε αυτός που θέλουμε, όταν πεθάνει ο λογιστής μπορεί να πάρετε την θέση του»
«- Έχω τελειώσει και Αγγλικό Πανεπιστήμιο…»
Ένοιωσα πως το έδαφος όταν άνοιξε η πόρτα και μια όμορφη ξανθιά, SECOND SKIN φόρεμα από κρεπ και σατέν, μπήκε γελαστή.
«-Ήρθαμε», δήλωσε.
«-Κιόλας;»
«- Έ, μα είχαμε δώσει ραντεβού…»
Ένας νόστιμος μαντράχαλος πρόβαλε στο κατώφλι.
« – Ο Λάκης» είπε η ξανθιά που δεν ήξερε ούτε αγγλικά, ούτε λογιστικά, «είναι πολύ πρόθυμο παιδί…»
Ο κ. Προσωπάρχης κοίταξε τον Λάκη, την κοπέλα και μετά κοίταξε εμένα.
«- Αγαπητέ μου» κόμπιασε, «βεβαίως ναι…αλλά…ο …είναι βλέπετε νέος και η εταιρεία έχει προτίμηση στους νέους – εδώ…» έδειξε την ξανθιά «…έχει, ας πούμε προτεραιότητα, λυπάμαι…», ξανακόμπιασε «αλλά η θέσις κατελήφθη».
Κι έδειξε τον Λάκη.
Σηκώθηκα.
Δεν έβρισα.
Είπα μόνο: «-Μου δίνετε ένα τσιγάρο;» Μου έδωσε τσιγάρο. Κι ύστερα δεν έγινε τίποτα άλλο. Τώρα ψάχνω στις εφημερίδες, στη στήλη ΖΗΤΕΙΤΑΙ.
Σκέφτομαι «προοδεύουμε» «εξαμερικανιζόμαστε», τα ρούχα import, τις εκπομπές των DANCING.
Ευτυχώς ως την Παρασκευή τα όσπρια με φτάνουν. Το πρόβλημα είναι ο περιπτεράς. Θα μου κάνει πίστωση;
Πού βρίσκομαι, τάχα;
