Σ. Κρανιώτη
Η Έλενα Αϊβαλιώτου και η Πέπη Γιαννιώτη είναι δύο νέες και ταλαντούχες ηθοποιοί, οι οποίες πρωταγωνιστούν στην ενδιαφέρουσα παράσταση «Μπλε υγρό» σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτρούλη.
Πρόκειται για ένα έργο με «street» διάθεση, hip pop ρυθμό και νεανική ενέργεια, το οποίο βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της Βίβιαν Στεργίου, που έχει τιμηθεί με το Βραβείο Μένη Κουμανταρέα της Εταιρείας Συγγραφέων.
«Πιστεύω πως αυτό που παλεύουμε συλλογικά εγώ και η δική μου η γενιά είναι να σπάσουμε τον κύκλο του γενεαλογικού τραύματος που περνάει από γενιά σε γενιά» λέει η Έλενα Αϊβαλιώτου στη Ζούγκλα ενώ η Πέπη Γιαννιώτη συμπληρώνει: «Επαναστατημένη ευτυχία, για μένα, είναι ο κόσμος που — παρά τις δυσκολίες — δεν βυθίζεται στην αδιαφορία, αλλά συνεχίζει να παλεύει για το δικαίωμα να ζει αξιοπρεπώς».
Οι δύο νεαρές ηθοποιοί λίγο πριν την πρεμιέρα της επερχόμενης παράστασής τους στον Χώρο Τεχνών Κ4 την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου, μιλούν στη Ζούγκλα και εξηγούν τι είναι το «Μπλε υγρό» καθώς και ποιες δυσκολίες αντιμετώπισαν κατά την περίοδο των προβών. Ακόμη αναφέρονται στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα η οποία επαναπροσδιορίζεται μέσα από την παράστασή τους.
Μπλε Υγρό
Το «Μπλε Υγρό» ξεκινά από τη λογοτεχνία και μεταφέρεται στο θέατρο. Πώς έγινε η διαδρομή από τον γραπτό λόγο της Βίβιαν Στεργίου στη σκηνική πράξη; Υπήρξε κάποιο σημείο του κειμένου που σας «κατάπιε», όπως το ίδιο το μπλε υγρό;
Έλενα Αϊβαλιώτου: Το μπλε υγρό – χωρίς να αποκαλύψω τι είναι – θα πω μόνο πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας. Αν νιώθεις ότι κάποιες φορές σε καταπίνει ίσως είναι γιατί σε καλεί να “βουτήξεις” μέσα του και να εξελιχθείς, όχι για να σε ρουφήξει. Σαφώς ήρθαμε αντιμέτωπες με αυτό κατά τη διάρκεια του κειμένου και των προβών αλλά το αγκαλιάσαμε με όση ειλικρίνεια είχαμε.
Έλενα Αϊβαλιώτου
Πέπη Γιαννιώτη: Το Μπλε Υγρό αποτελείται από διηγήματα και μικρές ιστορίες που, διαβάζοντάς τα, γεννήθηκαν μέσα μας ως θεατρικές εικόνες. Στη συνέχεια, τις φέραμε στη σκηνή.
Με την Έλενα έχουμε μια πολύ όμορφη χημεία και ανθρώπινα και σκηνικά. Υπήρξαν στιγμές που τα κείμενα μάς βύθιζαν, και αυτό το επικοινωνούσαμε μεταξύ μας με σεβασμό η μία προς την άλλη. Εκεί, ο Κώστας μάς επανέφερε στον στόχο μας: να πούμε την ιστορία. Οι ιστορίες του βιβλίου μάς φάνηκαν τόσο οικείες, σαν να τις είχαμε ζήσει κι εμείς. Αυτό που μας βοήθησε να μη βυθιστούμε τελείως ήταν το χιούμορ με το οποίο έχει γράψει το κείμενο η Βίβιαν Στεργίου — κάτι που λατρέψαμε.
Πέπη Γιαννιώτη
Η παράσταση έχει «street» αισθητική και hip hop ρυθμό. Νιώθετε ότι ο ρυθμός της πόλης εισβάλλει μέσα σας στη σκηνή;
Πέπη Γιαννιώτη: Ναι, εισβάλλει — αλλά όχι μόνο ο θόρυβος ή ο ρυθμός της πόλης. Μας επηρεάζει και η σιωπή που κρύβεται στις ανθρώπινες σχέσεις, στις λέξεις που επιλέγουμε και στις μάσκες που φοράμε στην καθημερινότητα. Αυτός ο ρυθμός, μαζί με τις αντιθέσεις που βλέπουμε γύρω μας, γίνεται κομμάτι της παράστασης και της δικής μας παρουσίας πάνω στη σκηνή.
Έλενα Αϊβαλιώτου: Και κυριολεκτικά και μεταφορικά! Είμαστε ένα με τον δρόμο και τον παλμό της πόλης. Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα για το πώς ακριβώς εισβάλλει στη σκηνή, θα σας περιμένουμε με χαρά να το διαπιστώσετε μόνοι σας.
Οι ιστορίες του έργου αγγίζουν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα — οικογένεια, επιστροφή, σύγχυση. Ποια από αυτές τις θεματικές νιώθετε πιο κοντά στη δική σας εμπειρία ή γενιά;
Έλενα Αϊβαλιώτου
Έλενα Αϊβαλιώτου: Πιστεύω πως αυτό που παλεύουμε συλλογικά εγώ και η δική μου η γενιά είναι να σπάσουμε τον κύκλο του γενεαλογικού τραύματος που περνάει από γενιά σε γενιά. Έχουμε περισσότερες ελευθερίες αλλά και περισσότερες ευθύνες, έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε πραγματικά και όχι να συμβιβαστούμε ως προς τα όνειρα μας. Να σπάσουμε την κανονικοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας, να μην σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στον ρατσισμό ή την ομοφοβία στα οικογενειακά τραπέζια, να διεκδικήσουμε στους δρόμους τον κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε, να θεραπεύσουμε τόσο τους εαυτούς μας όσο και τους προγόνους μας.
Πέπη Γιαννιώτη: Η σύγχυση. Τόσο της γενιάς μου όσο και της κοινωνίας γύρω μας, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επιβιώσει, να πληρώσει το ενοίκιο, να ζήσει αξιοπρεπώς.
Όλα αυτά είναι κομμάτια ενός ενιαίου συνόλου — τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Αυτή η γκρίζα ζώνη υπάρχει πολύ έντονα και μέσα στο έργο.
Πέπη Γιαννιώτη
Η Βίβιαν Στεργίου μιλά για μια «επαναστατημένη ευτυχία». Τι σημαίνει για εσάς αυτή η φράση; Αντανακλά την αίσθηση της εποχής;
Έλενα Αϊβαλιώτου: Θα το ορίσω λίγο διαφορετικά. Η επανάσταση είναι αλλαγή. Το λουλούδι που φυτρώνει στο τσιμέντο δεν είναι επαναστατική πράξη γιατί δεν θα μπορέσει ποτέ να αλλάξει το περιβάλλον του και να αναπτυχθεί. Απλώς έτυχε να γεννηθεί σε λάθος μέρος. Εσύ όμως είσαι γιατί μπορείς να κάνεις και τα δύο. Οπότε ναι, ξέρεις κάτι όχι μόνο το αντανακλά αλλά εμείς είμαστε αυτοί που θα φέρουν και την αλλαγή και την επανάσταση και αυτό δεν μπορεί να ισοδυναμεί με κάτι διαφορετικό από την ευτυχία.
Πέπη Γιαννιώτη: Επαναστατημένη ευτυχία, για μένα, είναι ο κόσμος που — παρά τις δυσκολίες — δεν βυθίζεται στην αδιαφορία, αλλά συνεχίζει να παλεύει για το δικαίωμα να ζει αξιοπρεπώς.
Είναι η καθημερινή αλληλεγγύη, η προσπάθεια να κοιτάξουμε πέρα από τον εαυτό μας, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να ζούμε χωρίς να παραδίδουμε την αξιοπρέπειά μας.
Είναι, επίσης, η ανάγκη μας να αποφύγουμε τη σοβαροφάνεια και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ερωτευτεί.
Αν το «μπλε υγρό» ήταν συναίσθημα, τι θα ήταν για εσάς; Πώς σας ακολουθεί μετά την παράσταση, στην προσωπική ζωή ή στις επόμενες καλλιτεχνικές σας αναζητήσεις;
Πέπη Γιαννιώτη: Δεν μπορώ να το ορίσω ως συγκεκριμένο συναίσθημα. Είναι κάτι που προσπαθείς συνεχώς να εκτονώσεις — κι όταν νομίζεις πως το έχεις αποβάλει, ξαναφυτρώνει.
Έλενα Αϊβαλιώτου: Όπως προανέφερα επειδή το μπλε υγρό εκτός της παράστασής μας αναφέρεται εξαιρετικά στο βιβλίο που έχει γράψει η Βίβιαν Στεργίου όπου έχει βασιστεί όλο το έργο, δεν θα ήθελα να δώσω πολλές πληροφορίες γιατί θα το προδώσω. Ωστόσο μπορώ να το παρομοιάσω με την ίδια μας την ύπαρξη. Ο άνθρωπος από την στιγμή της γέννησης του βαδίζει την ζωή του προς τον θάνατο, το μπλε υγρό τον ακολουθεί από το αμνιακό υγρό στη μήτρα της μητέρας, από την πρώτη του εισπνοή έως την τελευταία του εκπνοή. Τα κάνει να δείχνουν όλα μάταια αλλά στην πραγματικότητα δεν σημαίνει πως δεν έχουν και νόημα. Το μπλε υγρό, βρίσκεται στην ζωή του ανθρώπου, είναι η ίδια του η ύπαρξη.
Έλενα Αϊβαλιώτου – Πέπη Γιαννιώτη
Info:
Από τις 6 Νοεμβρίου και κάθε Πέμπτη και Σάββατο στις 21:00
Χώρος Τεχνών Κ4 (Βεΐκου 28, Κουκάκι (πλησίον μετρό Ακρόπολης και Συγγρού – Φιξ)
