Σπυριδωνία Κρανιώτη
Ο Στράτος Τζώρτζογλου, έπειτα από μια καλλιτεχνική πορεία που μετρά ήδη τριάντα οκτώ χρόνια, έχει αφήσει το ξεχωριστό του αποτύπωμα στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Μέσα από τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που συνάντησε, αλλά και τα μαθήματα που του χάρισε η ζωή, ο αξιόλογος και ώριμος πλέον ηθοποιός επιστρέφει φέτος στη σκηνή με μια παράσταση που αγγίζει βαθιά την ψυχή του. Ο ήρωας που ενσαρκώνει, ο Οδυσσέας, φαίνεται να καθρεφτίζει πολλές από τις δικές του εμπειρίες και αναφορές, καθώς το έργο του Μηνά Βιντιάδη «Βροχή τα Βέλη» μοιάζει, όπως ο ίδιος παραδέχεται, «να έχει γραφτεί για εκείνον».
Ο ίδιος περιγράφει τη ζωή του σαν ένα ασταμάτητο roller coaster, στιγμές που αγγίζει τον ήλιο, διαδέχονται πτώσεις τόσο χαμηλές, που νομίζει πως θα συγκρουστεί με το έδαφος.
Ακούστε τη συνέντευξη με τον Στράτο Τζώρτζογλου:
Μιλά για τις απώλειες που τον διαμόρφωσαν — τον θάνατο του πατέρα του, την ασθένεια της μητέρας του που υπεραγαπούσε, τη γιαγιά που του εμφύσησε την πίστη πως πρέπει να σταθεί όρθιος και αξιοπρεπής, χωρίς να πατήσει σε κανέναν για να πετύχει. «Προτίμησα πάντα να πατήσω πάνω στο ίδιο μου το κορμί, παρά να αδικήσω ακόμα και ένα μυρμήγκι», υπογραμμίζει, αναγνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να κρατήσει κάποιος τις αξίες του σ’ έναν κόσμο απληστίας, καπιταλισμού και ανταγωνισμού.
Η νέα του θεατρική δουλειά παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη, στο Artbox Fargani Theater, από τις 12 Νοεμβρίου, και όπως εξηγεί ο καταξιωμένος καλλιτέχνης, η δημιουργία της υπήρξε σχεδόν καρμική. Με τον συγγραφέα του έργου, Μηνά Βιντιάδη, συναντήθηκαν τυχαία έπειτα από χρόνια, σε ένα ιατρικό κέντρο. Ο ένας πάλευε με προβλήματα υγείας, ο άλλος με μια βαθιά περίοδο κατάθλιψης, και μέσα από αυτή τη συνάντηση γεννήθηκε η ιδέα για τον μονόλογο «Βροχή τα Βέλη». Ο ηθοποιός θυμάται πως ο Βιντιάδης του είπε εκείνη τη μέρα πως ήθελε να γράψει ένα έργο για εκείνον.
Ο ήρωάς του —ένας επιτυχημένος διαφημιστής που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και κάνει έναν εσωτερικό απολογισμό ζωής— έμελλε να γίνει το καθρέφτισμα του ίδιου του Τζώρτζογλου.
Καθώς ενσαρκώνει τον Οδυσσέα, ο ηθοποιός νιώθει πως συνομιλεί με τον πατέρα του, ναυτικό όπως και ο ήρωας του έργου. Ανασύρει από μια βαλίτσα αναμνήσεων αντικείμενα που συμβολίζουν τη μητέρα, τη γιαγιά, την αγαπημένη που έχασε, και μιλά μέσα από αυτά με τη δική του ψυχή. Όπως ο Οδυσσέας, έτσι κι εκείνος ανακαλύπτει ξανά τη ζωή του μέσα από το κείμενο. Οι δύο τους μοιράζονται κοινά βιώματα: την απουσία του πατέρα, την αφοσίωση στη μητέρα, την ανάγκη να πετύχουν για χάρη των γυναικών που τους στήριξαν.
Ο Τζώρτζογλου θυμάται ακόμη την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στον Ήχο του Όπλου, όντας τότε μόλις είκοσι ενός ετών, και μαθητής του Καρόλου Κουν. Παρότι είχε δεχτεί πρόταση από την Αλίκη Βουγιουκλάκη —όνειρο ζωής για τον ίδιο—, προτίμησε να παραμείνει στο πλευρό του δασκάλου του, θεωρώντας το χρέος και την τιμή αυτή πολύ σημαντική. Οι προτάσεις έπεφταν τότε «βροχή», όπως λέει χαρακτηριστικά, όμως εκείνος προτίμησε να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι.
Ανατρέχοντας στην πορεία του, παραδέχεται πως η νεανική του ορμή και ο ενθουσιασμός, τον οδήγησαν, κάποιες φορές, σε επιπολαιότητες. Ανέλαβε μεγάλες παραγωγές πέρα από τις δυνάμεις του, όπως τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι στο Θέατρο Καρέζη, με αποτέλεσμα να χάσει πολλά χρήματα. Όμως, ακόμη κι εκεί, δεν εγκατέλειψε — προτίμησε να δουλέψει αδιάκοπα για να ξεπληρώσει τα χρέη, ώστε κανένας συνεργάτης του να μη μείνει χωρίς δουλειά.
Παράλληλα, εκφράζει τη χαρά του για τη συμμετοχή του στη σειρά «Από Ήλιο σε Ήλιο», σε σενάριο της πρώην συζύγου του, Μαρίας Γεωργιάδου, στην οποία σειρά, την καλλιτεχνική επιμέλεια υπογράφει ο γιος τους, Αλκιβιάδης. «Είναι μια ευλογία», σημειώνει, «να δουλεύω σε μια παραγωγή που έχει τη σφραγίδα του παιδιού μου».
Μιλώντας για τον πόνο, τονίζει πως τον θεωρεί «το νυστέρι του χειρουργού», που αφαιρεί τα καρκινώματα του εγώ. Πιστεύει ότι μόνο μέσα από τον πόνο ο άνθρωπος μπορεί να καθαρθεί, να απελευθερωθεί και να αγαπήσει αληθινά. Η ταπείνωση, η πειθαρχία και η καθαρότητα σκέψης είναι, κατά τη γνώμη του, τα κλειδιά για να φτάσει κάποιος στην εσωτερική ελευθερία.
Κοιτάζοντας πίσω στη ζωή του, τη χαρακτηρίζει ένα συνεχές ταξίδι —όπως του Οδυσσέα στο έργο— ανάμεσα στις Σειρήνες, τις προκλήσεις και τις απώλειες. Από την ασφάλεια και τη γαλήνη που του πρόσφερε η οικογένεια, βρέθηκε πολλές φορές να παλεύει μόνος με τους πειρασμούς της υλιστικής ζωής, με τις ψευδαισθήσεις της επιτυχίας και της ματαιοδοξίας. Μέσα από όλα αυτά, όμως, όπως λέει, κατάφερε να αναγνωρίσει το πραγματικό νόημα της αγάπης, της ταπεινότητας και της πίστης.
Για εκείνον, η ζωή παραμένει μια συνεχής αναζήτηση φωτός — ένα ταξίδι ψυχής, γεμάτο βροχές από βέλη, αλλά και στιγμές ήλιου που του θυμίζουν γιατί αξίζει να συνεχίζει.
