Η γλώσσα, είπε ο ζωγράφος Γιάννης Κουνέλλης, είναι ο δρόμος που οδηγεί κάθε προσπάθεια, «κι εγώ, δεν ξέρω να ζω έξω από τον λαβύρινθο της γλώσσας…».
Γιατί γλώσσα του αληθινού καλλιτέχνη που αναζητά, δίχως βεβαιότητες την Ιθάκη του μεγαλείου της Τέχνης του, μοιάζει με κείνο το όνειρο που διατάζει τρικυμία. Αλλά, κι αν στην Ιθάκη δεν είναι σίγουρο ότι θα περιμένει η Πηνελόπη, ευτυχώς, Ιθάκες υπάρχουν πολλές για κάθε Έλληνα, για κάθε άνθρωπο, όπως ο Κουνέλλης, που ενώ έζησε τα παιδικά χρόνια σε μια πατρίδα, την Ελλάδα, σε καιρούς που οι εικόνες αυτής της πατρίδας μετά τον πόλεμο, την κατοχή, τον εμφύλιο, ήταν εικόνες ακατάλληλες για παιδιά, δεν έπαψε ποτέ να την αναζητά, κυρίως να την ανοικοδομεί από την αρχή με σίδερο, πέτρα, κάρβουνο, χρυσάφι, βαμβάκι, πουλιά, ζώα κάθε είδους ύλη που θα κατάφερνε κάθε φορά να επανασυνδέσει τη ζωή με την τέχνη.
Ο Γιάννης Κουνέλλης, που ζει από το 1936 στη γη και από το 1956 στη Ρώμη και στον κόσμο όλο μέσα από το έργο του, είναι από χτες Επίτιμος Καθηγητής Ζωγραφικής στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών κατόπιν ομόφωνης απόφασης της Συγκλήτου.
Στην κατάμεστη αίθουσα “Τζιόρτζιο ντε Κίρικο”, μετά την τελετή της αναγόρευσής του από τον πρύτανη της Α.Σ.Κ.Τ., καθηγητή Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη, την προεδρεύουσα του Θεωρητικού Τμήματος της Σχολής, καθηγήτρια Νίκη Λοϊζίδου και τον αναπληρωτή καθηγητή, Μανώλη Μπαμπούση, το κοινό συζήτησε με τον καλλιτέχνη, όχι τόσο για την τέχνη μα περισσότερο για τη ζωή του κάθε Έλληνα ή μετανάστη, εδώ ή αλλού, που αναζητά εναγωνίως ρόλο πρωταγωνιστή έστω κι αν το σκηνικό του σήμερα προς το αύριο μοιάζει άδηλο, αβέβαιο, ζοφερό. Μα η Ιθάκη δεν άλλαξε θέση από την εποχή του Ομήρου…
Η παθητική στάση δεν έχει θέση σε μια τέτοια διεκδίκηση ζωής πρέπει να ξαναβρούμε την επιθετικότητά μας, υποστηρίζει με πάθος ο καλλιτέχνης, αν θέλουμε να συμμετέχουμε στο διαρκές έργο της ζωής. Αλλά για να γίνει η επιθετικότητα εργαλείο δημιουργικότητας κι όχι καταστροφικότητας και τελικά αυτοκαταστροφής, είναι αναγκαίο να ανακτηθεί η γνώση και η συνείδηση μιας ταυτότητας χαμένης στις μυλόπετρες της Παγκοσμιοποίησης που εξαπλώνεται ξένη και μακριά από την ουσία κάθε Αναγέννησης. Ό,τι απομένει λοιπόν είναι η έκφραση, η περιγραφή, η γλώσσα. Κι αν κάποιος που μιλά μοιάζει να αυτοκτονεί, η σιωπή κάποιου άλλου είναι η πραγματική δολοφονία.
Σε όλα αυτά, ανάμεσα στους φοιτητές και τους επισκέπτες της Σχολής Καλών Τεχνών, το θεσμικό πολιτικό παρόν έδωσαν μια τυπική επιστολή του υπουργού Πολιτισμού, Αντώνη Σαμαρά, και η σιωπηρή, φυσική παρουσία του Κώστα Λαλιώτη από το ΠΑΣΟΚ και της κας Φιλίνη από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Arte Povera…
