Είχα την τύχη να προλάβω την εποχή του βινυλίου.
Στις 45 στροφές, πετυχημένο θεωρούσαμε το δισκάκι που είχε καλό flip side (δηλαδή το κομμάτι που ήταν στην πίσω πλευρά). Στά 2 λοιπόν τραγούδια του δίσκου «απαιτούσαμε» να είναι καλά και τα 2 .
Ήμασταν «άπληστοι», θέλαμε 100% ποιότητα.
Στις 33 στροφές βάζαμε λίγο νερό στο κρασί μας και πολλές φορές συγχωρούσαμε την παρουσία 2-3 αδιάφορων κομματιών στο σύνολο των 12 που περιείχαν τότε οι δίσκοι. Οι απαιτήσεις μας έπεσαν στο 70%
Οι καιροί σιγά-σιγά άλλαξαν και, στην μετέπειτα κυριαρχία των CDs και του star system, αρκούσε ένα και σπανιότερα δύο σουξέ για να «πουλήσει» το προϊόν.
Η αγορά ενός τέτοιου CD έμοιαζε κοροϊδία και μοιραία αυτό οδήγησε στην απαξία του.
Ο σημερινός μουσικόφιλος έχει στραφεί στο κατέβασμα μουσικής από το διαδίκτυο, επιλέγοντας μόνο τα τραγούδια που επιθυμεί κάνοντας αναγκαστική έκπτωση ποιότητας ήχου. Δεν είναι βλάκας όμως να αγοράσει ένα CD που διαρκεί περίπου 45 λεπτά γιά να απολαύσει, στην καλύτερη περίπτωση, ένα κομμάτι που διαρκεί 3.
Με αυτά στο μυαλό μου έκανα ένα συλλογισμό γιά τη μουσική της Eurovision που μόνο μουσική δεν θα έπρεπε να λέγεται.
Εχω σαν αξίωμα πως καλή μουσική (πέραν προσωπικών προτιμήσεων) είναι η διαχρονική μουσική, αυτή που δεν έχει ημερομηνία λήξης. Αυτή που δεν βαριέσαι να ακούς ακόμα και μετά 10, 20, 30 χρόνια. Αυτή που θέλουμε να στολίζει τη δισκοθήκη μας γιά πάντα.
Η Eurovision παράγει καλή μουσική;
Όχι!!!
Φέτος ο θεσμός της Eurovision συμπλήρωσε 53 χρόνια παρουσίας με ένα σύνολο 1008 τραγουδιών.
1008 τραγούδια Χ 3 λεπτά έκαστο = 3024 λεπτά.
Πόσα από τα τραγούδια της όλα αυτά τα χρόνια αποδείχτηκαν «διαχρονικά»;
Επιεικώς, θα έλεγα με το ζόρι 5, τα εξής: waterloo, après toi, non ho l’eta, hold me know, volare.
Αλλά επειδή είμαι αυστηρός και κακός, ας τα κάνουμε 10.
Τί σημαίνει αυτό;
10 τραγούδια Χ 3 λεπτά = 30 λεπτά.
Σε ένα σύνολο λοιπόν 3024 λεπτών αξίζουν τα 30, ποσοστό 0,99% (λιγότερο από 1%)
Αν λοιπόν η Eurovision χωρούσε σε ένα μουσικό CD 45 λεπτών, το ζουμί (δηλαδή η καλή μουσική) θα διαρκούσε 27 δευτερόλεπτα.
Ποιός ηλίθιος θα αγόραζε ένα τέτοιο CD;
Κατά τ’ άλλα, μια χαρά είναι το ετήσιο αυτό πανηγύρι. Έχει φοβερή πλάκα να ακούς τα αγωνιώδη ρεπορτάζ πριν τον τελικό όχι για το αν θα είναι σε φόρμα η φωνή της συμπαθέστατης Καλομοίρας αλλά για το αν θα ανοίξει ή όχι το βιβλίο πίσω της.
Ήττα της μουσικής είναι να βλέπεις επί σκηνής καταξιωμένο πρωταθλητή-ολυμπιονίκη παγοδρόμο να κάνει αδελφίστικες πιρουέτες για να ενισχύσει μιά τρισάθλια μπαλάντα που τελικά βγαίνει πρώτη λόγω συμμαχιών και όχι λόγω μουσικής αξίας. Πριν λίγα χρόνια όλη η Ελλάδα αγωνιούσε για το αν θα πετύχει η κωλοτούμπα του Σάκη.
Του χρόνου να στείλουμε τον Πύρρο Δήμα με την αποστολή να κρατάει με το ένα χέρι τον τραγουδιστή μας στον αέρα! Αχ μουσική, πώς σε κατάντησαν…
Τη βραδιά του τελικού μαζευτήκαμε μερικοί φίλοι και περάσαμε υπέροχα γελώντας με τα καμώματα των κλόουν του τσίρκου. Αλλά μέχρι εκεί. Ούτε διαγωνισμός είναι, ούτε μουσική είναι. Όλα είναι στημένα με πρώτους διδάξαντες εμάς και την Κύπρο χρόνια τώρα που αλληλοχαρίζουμε τους 12 βαθμούς.
Είναι θλιβερό να ακούς στους προκριματικούς από το κρατικό κανάλι (που υποτίθεται προάγει τον πολιτισμό) την προτροπή: Προσοχή μη κάνετε το λάθος και ψηφίσετε το καλύτερο. Ψηφίστε το πιο ακίνδυνο, δηλαδή το χειρότερο!!!
Τί ωραίο μήνυμα αξιοκρατίας που διδάσκουμε στους νέους ανθρώπους!!!
Ωραίο μέλλον χτίζουμε.
Και μετά, ή γκρινιάζουμε πως χάσαμε άδικα από τις ξένες συμμαχίες ή την πέφτουμε στον αναλώσιμο δυστυχή «καλλιτέχνη» που μας εκπροσώπησε.
Δεν με ενοχλεί η Eurovision, με ενοχλεί αυτή η δήθεν σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται από το σύνολο των ΜΜΕ.
Δεν θα ήταν καλύτερα τα πρωτοσέλιδα του στιλ:
«Σήμερα ο Τελικός της Eurovision, αρχίζει το γέλιο».
Είναι πολύ επικίνδυνο για όλους μας να ξεχνάμε τί σημαίνει ΜΟΥΣΙΚΗ και να δίνουμε τόση αξία σε τόσα πολλά σκουπίδια.
Γιάννης Κύρης
Δημιουργός Διαφημιστικής Μουσικής & Πολυμέσων
WebSite: www.kyris.gr
e-mail: kyris@kyris.gr
