«Λογικά η Ελλάδα… τελείωσε», του είπαν…«και, σύντομα, θα ακολουθήσουν οι τίτλοι του τέλους…».
«Είναι ουτοπικό, ρε φίλε», συνέχισαν να τον πυροβολούν με λόγια… «…να ελπίζει κανείς, αφού ο λαός σας, δεν έχει καταλάβει μετά από τόσα χρόνια το αυτονόητο… ενώ ακόμη και στην άκρη του γκρεμού παραμένει απαθής και το μόνο που κάνει, είναι, να αγναντεύει στο βάραθρο…».

Δεν μπορεί ρε φουκαρά, να αναφέρεται κανείς, πια, σε πολίτες, όσον αφορά όλους εσάς, αλλά… σε ιθαγενείς που πουλιούνται για καθρεφτάκια και πολύχρωμες χάντρες… νεοδουλοπάροικους που ξαφνικά η πνευματική κύφωση, τους έκανε να περπατάνε σκυφτοί, έχοντας ως μόνη θέα… τη λάσπη και τις πέτρες…

Η αιτία είναι το ότι, η έννοια «πολίτης» θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα αξιώματα, το οποίο κερδίζεται με μάχες, από, μη δειλούς, ανθρώπους και δεν χαρίζεται σε κανέναν, οποίος και να είναι αυτός… Προϋποθέτει, βέβαια, συνθήκες κάποιας, τουλάχιστον, υποτυπώδους ανεξαρτησίας και ελευθερίας στην πατρίδα, οι οποίες έχουν, δυστυχώς για σας, πάψει, προ πολλού, να ισχύουν η έστω να υπάρχουν…

«Η κόλαση λοιπόν είν’ η πατρίδα που μόνοι σας χτίσατε… αγαπητέ μου», του είπαν κοιτάζοντας τον ειρωνικά … αλλά, ένοιωσε πως η ματιά αυτή, τον διαπερνούσε… σα να μην ήταν, καν, εκεί… σαν να ήταν άυλος…

Θλιμμένη υπομονή: πολύ κοντινός γείτονας της απελπισίας, σκέφτηκε… Οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους, μέσα σε σιωπηλή απόγνωση… Μόνο αφού έχουν χάσει τα πάντα, ίσως, είναι ικανοί να κάνουν και τα πάντα!

Έχουν αλλάξει οι έννοιες πια… και παράφρων, δεν είναι αυτός που έχει χάσει τα λογικά του. Παράφρων είναι αυτός που τα έχει χάσει όλα αλλά διατηρεί τα λογικά του… Με εσάς, αυτό που είναι εκπληκτικό, είναι, πως, κάθε μέρα που περνάει, σας φέρνει και μια καινούργια αιτία, για να μελαγχολήσετε…

Η απελπισία είναι το αποτέλεσμα όχι μόνο της δυστυχίας σας, αλλά, κυρίως, της αδυναμίας να αντιληφθείτε τα λάθη σας, και να νοιώσετε την προστιθέμενη σοφία που φέρνουν, και η οποία χτίζει την εμπειρία και τις επιτυχίες…

Κάποιος είπε: μη φοβάσαι τις αποτυχίες…Το μυστικό της προσαρμογής των επιτυχημένων στη ζωή έγκειται στην ικανότητα τους ν’ αλλάζουν τις απελπισίες σαν… τα πουκάμισα! Πολλοί, όμως, οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν… Η ίδια η απελπισία σας, αν συνεχιστεί για πολύ καιρό, μπορεί να μετεξελιχθεί σε καταφύγιο, όπου, κάποιος, θα μπορούσε να αποδράσει… να βολευτεί και να αισθανθεί καλύτερα… όμως, τότε, θα έχει, οριστικά, αυτοκτονήσει!

Το να ανοίγει, κάποιος, τα μάτια και να ατενίζει τη πραγματικότητα, είναι το απόλυτο αντίδοτο στην απόγνωση…

Όταν πνίγεσαι δεν σκέφτεσαι «θα ήμουν ιδιαίτερα ευχαριστημένος αν κάποιος πρόσεχε ότι πνίγομαι… και ερχόταν να με βοηθήσει»… Απλά ουρλιάζεις!

Σκέφθηκε… Όλοι, με ρωτούν, καθημερινά, πως είμαι, πως νοιώθω, για τους στόχους και τα σχέδια μου… για τις ανησυχίες και τους φόβους μου…

Τι να πω, και από που να αρχίσω… αλλά καλό θα ήταν, κάποια στιγμή ν’ αρχίσω να τα λέω… Δεν είμαι, ίσως, τόσο καλός στα λόγια, αλλά, θα προσπαθήσω να τα πω, μήπως, κάποια στιγμή και εγώ ο ίδιος βρω την άκρη…!!!

Μα καλά είμαι, όσος έχω απομείνει, γιατί ένα κομμάτι μου είναι ήδη φευγάτο Σίγουρα, όμως, ακόμα, εδώ είμαι… ζω, αναπνέω, αλλά δεν ονειρεύομαι, γιατί τα όνειρα προκαλούν, μόνο, τα χαμόγελα, εκείνων που τα ορίζουν…

Με οδήγησαν στο να ζω στην ουτοπία και, απλά, να φαντάζομαι μέχρι το φράκτη του μυαλού μου…
Πως νοιώθω, με ρωτάτε; Μα υπέροχα νοιώθω…!!! Μια ζωή προσπαθούσα να είμαι αλληλέγγυος στον πόνο και τις κακουχίες των γύρω μου… να προσπαθώ να αλλάξω κάτι.., Ποιο το αποτέλεσμα;

Ανταμείφτηκα με τον χειρότερο τρόπο από αυτό που ονομάζετε, εσείς… πεπρωμένο!

Ποτέ δεν σας ζήτησα να μου δώσετε κάτι, αλλά εσείς, με τον πιο σκαιό τρόπο μου πήρατε κομμάτια του εαυτού και της ζωής μου… Βέβαια, μου πετάξατε στο χώμα κάποια ξεροκόμματα, αλλά, από μένα διαλέξατε και πήρατε τα καλύτερα… Πως να νοιώθω; Απλά υπέροχα…

Τι σχέδια έχω; Μα, δεν έχω πολλά.., Όσα έχω, συνοψίζονται σε πέντε λέξεις… «Να αλλάξω, συθέμελα τον κόσμο…!!!»

Θα μου πείτε… «Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά» Μα και βέβαια είναι! Το μόνο που δεν ξέρω είναι, αν, εγώ, θα προλάβω να είμαι εκεί, στο τέλος..!!

Με ρωτήσατε, ποιες ανησυχίες έχω; Λάθος ερώτηση.., Η σωστή ερώτηση θα ήταν «τι δεν με ανησυχεί!!!».

Στον κόσμο που μας χτίσατε, αν δεν ανησυχείς, αν δεν είσαι υποψιασμένος… τότε, με μαθηματική ακρίβεια, πηγαίνεις άκλαυτος!!!

Δε φοβάμαι τίποτα, γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω… Αν μείνω εδώ, θα είμαι ευτυχισμένος που είμαι με αυτούς που αγαπάω… Αν φύγω, αφ’ ενός, ποτέ δεν θα φύγω μακρύτερα από τις καρδιές αυτών που αγαπώ, αλλά από την άλλη, θα πάω σε ανθρώπους που αγάπησα..

Βλέπετε… Δεν έχω τίποτε για να φοβάμαι… όπου και να πάω… ότι και να συμβεί!

Και αυτός για μένα είναι ο ορισμός της ευτυχίας, έστω και αυτής της αιρετικής, για άλλους…

Αν μιλήσουμε, όμως, για αξιοπρέπεια… τότε, τα πράγματα αλλάζουν! Το ότι, δε φοβάμαι, δε σημαίνει πως υπομένω τα πάντα, που, κάποιοι αποφάσισαν για μένα, χωρίς να λάβουν… και μένα υπ’ όψη! Δε μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου και να προσπαθήσεις να βρεις το δρόμο σου, μέσα από τις συμπληγάδες, στο διάβα σου…

Αυτός που θέλει να αποκτήσει κάτι που δεν είχε ποτέ, ή που έχασε, θα πρέπει να κάνει κάτι, που δεν έχει, ακόμα, κάνει! Αν περιμένουμε τη στιγμή που όλα, θα είναι στην εντέλεια, δε πρόκειται να ξεκινήσουμε ποτέ… Ας ξεκινήσουμε σήμερα να κάνουμε, αυτό που οι άλλοι αποφεύγουν να κάνουν, για να έχουμε πιθανότητες, αύριο, να προχωρήσουμε σε αυτό που οι άλλοι δε θα μπορούν… Μην ξεχνάτε, εσείς, όλοι, που μας κρίνετε, πως, στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε και η αξιοπρέπεια, την οποία, ποτέ δεν θελήσαμε να αποκτήσουμε…

Σ’ αυτήν την κοινωνία, όπως εσείς την χτίσατε, εγώ δεν μπορώ ούτε θέλω να έχω θέση. Δεν ζητώ τίποτα από εσάς. Δεν φοβάμαι τίποτα και δεν ελπίζω σε τίποτα…

Πάντα ήμουν ελεύθερος, αλλά, τώρα, νοιώθω περισσότερο ελεύθερος από ποτέ, γιατί, έμαθα να ακούω… να βλέπω και να νοιώθω…!!