«Κάτσε σε μια γωνιά και προσευχήσου,
όσο εγώ θα εκπληρώνω
αυτόν τον επικίνδυνο και άνισο αγώνα»
(Δον Κιχώτης)
Ανήκω σε αυτούς (όσο λίγοι κι αν είναι, υπάρχουν. Και είναι πολλοί, οι εν δυνάμει μαχητές) που
«Βλέπουμε ότι η πρόοδος των τεχνών και όλων των άλλων γίνεται, όχι με αυτούς που εμμένουν στην καθεστηκυία τάξη, αλλά με αυτούς που διορθώνουν και τολμούν πάντοτε να κινούν κάτι των μη καλώς εχόντων».
«Τας επιδόσεις ορώμεν γινομένας και των τεχνών και των άλλων απάντων, ου δια τους εμμένοντας τοις καθεστώσιν, αλλά δια τους επανορθούντας και τολμώντας αεί τι κινείν των μη καλώς εχόντων» (Ισοκράτους. Ευαγόρου εγκώμιον).
Αυτά «τα μη καλώς έχοντα» περιγράφονται και επικρίνονται.
Με γλώσσα κριτική και πολεμική και ελευθερόστομη (το περιγραφόμενο είναι πολύ χειρότερο κι’ από την πιο αθυρόστομη περιγραφή).
Γλώσσα κριτική-πολεμική, κραυγή οργής και αγανάκτησης, για μια πολιτική που δεν θέλει πολίτες.
Για μια πολιτική αδιάφορη και εχθρική για τον πολίτη, που τον θεωρεί καλό μόνο ως παραγωγική μηχανή και προϊόν προς εκμετάλλευση.
Μια πολιτική που τον πολίτη τον θέλει, σχεδόν, αγράμματο, ώστε εύκολα να τον χειραγωγεί.
Που τον θέλει εξαθλιωμένο, για να έχει κλειστό το στόμα και να τον χειρίζεται κατά τα καλά και συμφέροντά της.
Μια πολιτική, που επιζητεί να μας καταστήσει όλους, ενεργούμενα και μαζανθρώπους, εύκολη λεία στους λίγους με την πολλή δύναμη, που αποτελούν το γνωστό κατεστημένο.
Η ελεύθερη γνώμη δεν φοβάται τον διωγμό της, αλλά τη διαστρέβλωσή της. Από τους παρέχοντες πιστοποιητικά κοινωνικής αβροφροσύνης.
Είμαστε αντίπαλοι με, και πολεμούμε την ραγιάδικη νοοτροπία.
Δεν πολεμούμε τους ανθρώπους, αλλά αυτό που εκφράζουν.
Δεν είναι προσωπική η αντιπαλότητα.
Το σύστημα έχει ονόματα.
Είναι τα ονόματα αυτών που το συντηρούν, το προσδιορίζουν, το κατευθύνουν, το ανέχονται.
Ας ξεκαθαρίσουμε απ αρχής ότι πολεμική κριτική ασκείται στους πολιτικούς και την πολιτική, όπως την ασκούν στις μέρες μας.
Κι ας ξεκαθαρίσουμε, επίσης, πως αυτή η πολεμική κριτική δεν στοχεύει στην ταπείνωση και τον ευτελισμό των πολιτικών και της πολιτικής.
Αντίθετα, οργισμένο παράπονο εκφράζει,
πικρή κραυγή οδύνης είναι,
οργισμένος λόγος,
για την ΕΚΛΕΙΨΗ του ΛΟΓΟΥ, από τα πολιτικά πράγματα.
Για την δουλοφροσύνη των πολιτικών (όσων εξ αυτών) στα κελεύσματα της παγκοσμιοποιημένης ανοησίας.
Γιατί, καταντήσατε (οι περισσότεροι) οι πολιτικοί σφουγγοκωλάριοι των νέο-ευρωπαίων νεάντερταλ, που φορούν και θέλουν να φορέσουν σε όλους μας, το φαιό πουκάμισο του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού.
Γιατί, εθελοτυφλούντες ή και τυφλωμένοι (όσοι από εσάς), φαντασιώνεστε τον πραγματισμό του εφιάλτη, που έλεγε πώς σε δέκα χρόνια το όνομα θα είναι ξεχασμένο.
Και το όνομα βρικολάκιασε. Και ζητούν τα όνειρα εκδίκηση, από τους σφετεριστές του ονόματος Μακεδονία.
Οργισμένο παράπονο εκφράζει, γιατί μαϊμουδίζοντας πολυπολιτισμικές παρλαπίπες, διανοουμενίζοντας, πατώντας πάνω στο άδειο σας κεφάλι, λησμονείτε, περιφρονείτε τους Έλληνες γίγαντες της σκέψης, που πρώτοι διακήρυξαν τις βασικές αρχές μιας ανοιχτής κοινωνίας, δηλαδή:
Το δίκαιο.
Την αγάπη
Το ελεύθερο φρόνημα απέναντι στους κραταιούς:
«`Εμοί έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει
(Πιο λίγο κι απ’ το τίποτα με νοιάζει εμένα ο Δίας)»,
κραυγάζει ο Προμηθέας καρφωμένος στον βράχο, από το Κράτος και τη Βία, υποταχτικούς του ανάλγητου, ανασφαλούς άρχοντα.
Το σεβασμό και την αποδοχή των ξένων:
«την τε γαρ πόλιν κοινήν παρέχομεν και ου ξενηλασίας απείργομέν τινά ή μαθήματος… (και την πόλη μας κρατούμε ανοιχτή σε όλους και δεν διώχνουμε ποτέ ξένο κανένα που θα ήθελε να μάθει…)», δηλώνει ο πατέρας της δημοκρατίας Περικλής.
Δεν επιζητείται η καταρράκωση της πολιτικής.
Την Ανάστασή της επιθυμούμε, καταγγέλλοντας τη βύθισή της στην ανυποληψία, στον πολιτικαντισμό, στην διαφθορά, στη διαπλοκή.
Και μια τελευταία λέξη προειδοποίησης για όσους διαμαρτύρονται:
«δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε» και «δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι».
Δεν ισοπεδώνουμε και, όντως, δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Δεν πρόκειται για ισοπέδωση.
Για σούμα, απολογισμό της κατάστασης, όπως τη βιώνει ο κάθε πολίτης, καθημερινά, πρόκειται.
Και ο απολογισμός, αυτός είναι αρνητικός.
Η συνισταμένη των επιμέρους συνιστωσών, θετικών (υπάρχουν και τέτοιες) και αρνητικών (πάντα υπάρχουν και τέτοιες) έχει αρνητικό πρόσημο.
Το άνυσμά της δείχνει την κατιούσα.
Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί πολιτικάντηδες!
Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν (;) τον κανόνα!
Άκου ανθρωπάκο
«Είτε φταις είτε όχι
Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις
Θα πεθάνεις.»
Μπέρτολντ Μπρεχτ.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ,
ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
ΑΜΙΣΘΟΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Α. ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΕΙΟΥ ΓΕΝ. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, Ν. ΙΩΝΙΑΣ
Τηλ. 210 2775487, 210 2776612 (εσ. 637),
FAX :210 6898025, 210 2775487
e-mail: impious@otenet.gr
http://www.anevlavis.gr/
