Ο πρωθυπουργός, παρ’ όλες τις πολύ καλές προθέσεις του, έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί το μέγεθος του προβλήματος, καθώς και τον όγκο της ευθύνης που κουβαλάει στις πλάτες του, συναισθανόμενος πως τελικά χρησιμοποιείται από εξωτερικούς παράγοντες στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι από τη μία έχουν στοχοποιήσει την Ελλάδα για παραδειγματισμό, στέλνοντας, από την άλλη, μήνυμα που απευθύνεται σε όλα τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι στις προθέσεις του να κάνει τον καπετάνιο που, όταν αρμενίζει, δεν ξέρει πού πάει και όταν πιάνει γη, δεν ξέρει πού βρίσκεται. Είναι σίγουρα πολύ πιο έξυπνος, πολύ πιο αξιοπρεπής και πολύ πιο δουλευταράς από τον ανεκδιήγητο Κώστα Καραμανλή που έγινε πρωθυπουργός για πλάκα και γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει.
Όμως:
Αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τις συντονισμένες και θρασύτατες επιθέσεις οικονομικών οίκων που λυμαίνονται χωρίς αιδώ την παγκόσμια οικονομία και εκτελούν διατεταγμένη αποστολή κατά της εθνικής μας οικονομίας και της εθνικής κυριαρχίας μας…
Αισθανόμενος αδυναμία να θέσει τέλος στην επιθετική τουρκική πολιτική στο Αιγαίο και τη Θράκη με συνεχείς παραβιάσεις και παραβάσεις του εθνικού εναέριου χώρου από τουρκικά αεροσκάφη που ξεπερνούν κάθε όριο και τις συνεχείς αλυτρωτικές αναφορές τους περί τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, που δημιουργούν μία άκρως επικίνδυνη ατμόσφαιρα σε αυτή την ευαίσθητη ακριτική περιοχή…
Βλέποντας το άρμα της ανεργίας και της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης στην οποία μαθηματικά οδηγείται η χώρα και τις κοινωνικές τάξεις, η μία μετά την άλλη να εξεγείρονται.
Έχοντας αφήσει εκτός κυβέρνησης δυνατά χαρτιά του κόμματος, όπως η Βάσω Παπανδρέου, ο Χρήστος Παπουτσής, ο Γιώργος Φλωρίδης και πολλοί άλλοι, άφησε εκτός κυβέρνησης αυτούς που η εμπειρία και ο πολιτικός όγκος θα μπορούσε εύκολα να κάνει τη διαφορά.
Με την επιλογή, όμως, μη έμπειρων ατόμων που προκαλούν τα γέλια εμφανιζόμενα, ακόμα και στην ορκωμοσία με το γυλιό στην πλάτη, με μόνο τους προσόν την υποταγή στον πρόεδρο, τα πράγματα γίνονται δύσκολα, ειδικά όταν τα άτομα αυτά δεν έχουν καν την πολιτική εμπειρία να επιλέξουν τους συνεργάτες που θα στελεχώσουν τους τομείς ευθύνης των υπουργείων που τους ανατέθηκαν. Μία Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, ένας Ανδρέας Λοβέρδος και κάποιοι άλλοι, δεν φθάνουν, παρ’ όλες τις πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλουν, και το επιτυχές και δομημένο έργο που παράγουν, για να έρθει η άνοιξη για τα ολόκληρη την κυβέρνηση.
Αντιλαμβανόμενος πως το πρόβλημα με τα Σκόπια αντί να επιλύεται, γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, και αντί οι γείτονες να αντιληφθούν πως, απλά, δεν τους παίρνει, η Ελλάδα προσπαθεί να αποδείξει την ιστορία της, των 3.000 χρόνων, και αντί να βρυχάται, έχοντας δίπλα της όλη την αφρόκρεμα της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, μόνη και έρημη, περιορίζεται σε ένα χλιαρό νιαούρισμα.
Συνειδητοποιώντας πως ο Καραμανλής δεν ήταν καθόλου βλάκας όταν έφυγε σχεδόν αμαχητί από τη διακυβέρνηση μίας χώρας γιατί, προφανώς, είχε αντιληφθεί πως σε λίγους μήνες δεν θα είχε μείνει τίποτα για να κυβερνήσει, και που φεύγοντας του παρέδωσε μία απασφαλισμένη χειροβομβίδα στα χέρια, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί, προσπαθεί να σχεδιάσει την καλύτερη δυνατή κίνηση που θα τον οδηγήσει εκτός του αδιεξόδου.
Ο κύριος Παπανδρέου αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα, προωθώντας ένα νομοσχέδιο που τον τοποθετεί σε ευθεία αντιπαράθεση με το σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Η ελπίδα του Γιώργου Παπανδρέου είναι, πως σε περίπτωση που το πρόγραμμα σταθερότητας που εγκρίθηκε από την Κομισιόν και το οποίο έτυχε ευρείας αποδοχής τόσο από την αξιωματική αντιπολίτευση και τον φίλο του, Αντώνη Σαμαρά, όσο και από τον Λα.Ο.Σ. και τον Γιώργο Καρατζαφέρη, δεν πετύχει και αν υπάρξει γενικευμένη λαϊκή αντίδραση, η πρόταση για συγκυβέρνηση αλληλεγγύης προς τη Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να επιμεριστεί και εκείνη από κοινού με το Πα.Σο.Κ., τα βάρη και τις ευθύνες, που η σημερινή Κυβέρνηση θα αδυνατεί να αντιμετωπίσει, έχει ήδη τροχοδρομηθεί.
Έτσι θα έχει αποκτήσει άλλοθι για μία σειρά πολιτικών κινήσεων που πιθανώς να σώσουν το γόητρο που απώλεσε στη διάρκεια μίας διακυβέρνησης μερικών μηνών. Κάποιοι πολιτευτές και πολιτικοί ήδη χρησιμοποιούν τον όρο της συγκυβέρνησης αλληλεγγύης στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους.
Μία τέτοιου είδους έξυπνη πολιτική «αυτοκτονία» θα αναδείξει στη συνέχεια τον Γιώργο Παπανδρέου σε «ήρωα» και, ίσως, θα τον καταστήσει τον καλύτερο Έλληνα πρωθυπουργό που έχει αναδείξει η Ελλάδα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και θα οδηγήσει, με ρωμαϊκού τύπου παρελάσεις, τον ίδιο στο αξίωμα του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας με εξαιρετικά μεγάλη αποδοχή, και τον Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργία της χώρας.
Η μόνη λύση που υπάρχει στον ορίζοντα για τον κύριο Παπανδρέου και το Πα.Σο.Κ., αν το πρόγραμμα σταθερότητας αποτύχει, ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς, η παρουσία του οποίου, σε μία πιθανή συγκυβέρνηση θα λειτουργήσει, ίσως, και ως καταλύτης για αλλαγή του κλίματος, που υπάρχει σήμερα εις βάρος της Ελλάδας και θα αποτελέσει ίσως τον εναρκτήριο λίθο για μελλοντικές κυβερνητικές συνεργασίες μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Ίσως να αναρωτιέστε τι θα πράξουν τα κόμματα της Αριστεράς. Η απάντηση είναι απλή. Απολύτως τίποτα, διότι, απλά, οι κινήσεις και οι πολιτικές που εκπροσωπούν είναι πεπαλαιωμένες, αναχρονιστικές, ουτοπικές και άνευ πολιτικής σημασίας.
