Μέσα από μία κλεφτή ματιά στην πολιτική και κοινωνική ιστορία της Ελλάδος, μπορεί πρόδηλα να δει κανείς πως ο δυναμισμός και η αίσθηση της εθνικής ενότητας (το Ύψιστο Αγαθό) έδιναν τη θέση τους σε μία εκδικητική, τιμωρητική και πολωμένη κοινωνία που δοκιμάζονταν πάντα σε όλα τα επίπεδα.
Το παρελθόν μας βρίθει από τον εφιάλτη του εθνικού διχασμού και των αιματοβαμμένων αντιθέσεων/αντιπαραθέσεων που αποτέλεσαν ένα βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας από τις προσπάθειες σύστασης του ελληνικού έθνους-κράτους ακόμα. Ένας διχασμός που επηρέασε σαφώς πολύ οδυνηρά και το γεωπολιτικό μέγεθος της πατρίδας μας.
Οπωσδήποτε ο εθνικός διχασμός όπως τον γνωρίζουμε από την ιστορία έχει τις απαρχές του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1915), όταν η Ελλάδα «σκίστηκε» στα δύο συντασσόμενη είτε με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Α’ είτε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το κόμμα των Φιλελευθέρων. Η διαφωνία μεταξύ του Βασιλέως Κων/νου για πολιτική ουδετερότητα και του Βενιζέλου για την άμεση υποστήριξη των δυνάμεων της Αντάντ έπληξε ανεπανόρθωτα την ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα τότε την ίδρυση δύο «κρατών», στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη (Νέα Ελλάδα).
Λίγο αργότερα οι πατρίδες μας στη Μικρά Ασία θα μετονομαστούν σε «χαμένες πατρίδες», σαν ένας απόηχος μιας κοινωνίας που δεν γνώριζε να συνυπάρχει ειρηνικά.
Ο επόμενος διχασμός σημειώθηκε στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής με κορύφωση τον Εμφύλιο Πόλεμο και τις εξωπραγματικές, για μια τόσο μικρού μεγέθους χώρα, εκατέρωθεν απώλειες – των βασιλοφρόνων και των αριστερών Ελλήνων πολιτών. Η συνέχεια λίγο-πολύ γνωστή, με το Γεώργιο Παπανδρέου να επιστρέφει στην Ελλάδα από το Κάιρο και να αποκαθιστά τη Δημοκρατία.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και η επιβολή της Δικτατορίας στην Ελλάδα καταργεί όλες τις ελευθερίες, ανάμεσα σε αυτές και εκείνη του Τύπου, που αποκαταστάθηκε (;) με την επαναφορά της Δημοκρατίας το καλοκαίρι του 1974.
Τα σημάδια του εμφυλίου και του εθνικού διχασμού δε χάθηκαν ποτέ από το Ελληνικό σώμα. Δε χάθηκαν κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά που μετέτρεψε ένα γιγάντιο ΌΧΙ σε ένα δειλό Ναι εν μία νυκτί, μα ούτε και κατά την περίοδο της Δεξιάς και τη διαχείριση της πανδημίας με την καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του Ανθρώπου (π.χ. γραφειοκρατική αντιμετώπιση της πανδημίας με βεβαιώσεις και γραπτά μηνύματα, ο παρατεταμένος κατ’ οίκον εγκλεισμός, η υποχρεωτική χρήση της μάσκας, η παύση από τα καθήκοντα των ανεμβολίαστων υγειονομικών, και η πάσης φύσεως πλύση εγκεφάλων που συχνά χαρακτηρίζονταν και «ψεκασμένοι»).
Τις τελευταίες ημέρες η ελληνική κοινωνία πολώθηκε για ακόμα μια φορά (ή τουλάχιστον έγιναν προσπάθειες προς τούτη την κατεύθυνση), με αφορμή το θάνατο του τέως Βασιλέως Κωνσταντίνου. Κάτι που θα μπορούσε ίσως να αποφευχθεί αν η κυβέρνηση στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων και διατηρούσε ανοιχτά, σοβαρά και υπεύθυνα την ουδετερότητα μιας Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που υπηρετεί. Ή μήπως δεν είναι αυτό που υπηρετεί; Η νέα γενιά μοιάζει μπερδεμένη. Γι’ αυτό βέβαια και δεν κατέκλυσε τη Μητρόπολη για να τιμήσει τον αποθανόντα τέως, όπως θέλησαν να μας πείσουν μερικοί. Η νεότερη γενιά δεν μεγάλωσε με πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Μεγάλωσε όμως με κακές μάγισσες που δεν είπαν ποτέ την αλήθεια για το δημοκρατικό πολιτικό προσωπείο τους. Κάποια στιγμή όλα τα είδωλα, όλα τα ψεύτικα πέφτουν οπωσδήποτε. Και κάπως έτσι μας βοήθησαν να θυμηθούμε το παρελθόν και τα πεπραγμένα κυβερνώντων στα χρόνια της δικής τους νιότης. Είναι θέμα πεποιθήσεων και αξιών, είναι θέμα μιας πολιτισμένης κοινωνίας που τιμά τους νεκρούς της, είναι ζήτημα συναισθηματικό ή κάτι άλλο; Ποιο το νόημα μιας βασιλοπρεπούς κηδείας ενός έκπτωτου Βασιλέως που δεν κηδεύθηκε με τιμές αρχηγού κράτους, αλλά παρουσία αρχηγών κράτους;
Η βασιλεία δεν είναι ένας θεσμός που υπηρετεί τον άνθρωπο που χειμάζεται από την πολιτική, οικονομική και ενεργειακή κρίση. Άλλωστε δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός του. Το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελεί ένα ολοζώντανο παράδειγμα των τριγμών, της (δια)φθοράς, και σε μεγάλο βαθμό της αγανάκτησης των καθημερινών ανθρώπων για έναν θεσμό που επιβραβεύει τις κοινωνικές ανισότητες με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο. Ο πρίγκιπας Harry και η από εσωτερικής του ανάγκης ‘αποστολή’ που ανέλαβε να αποκαταστήσει το όνομα της μητέρας του, ανέδειξε ένα σύστημα σάπιο (βλ. επίσης τον παιδεραστή πρίγκιπα Andrew) που κατατρώει όποιον τολμήσει να λοξοκοιτάξει/λοξοδρομήσει – ακόμα και τα ίδια τα μέλη της αν χρειαστεί.
Θα πρέπει να δούμε πέρα από την εικόνα μιας οικογένειας όμορφης, σχεδόν τέλειας, που αγαπά την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Όσο για το κυβερνόν κόμμα, αυτό βεβαίως και έχει μια ημερομηνία λήξης. Πώς να βαστάξει μια τόσο βαθιά αντιδημοκρατική κυβέρνηση που κάθε μέρα κλέβει τη χαρά από ανθρώπους που ξέχασαν να είναι Πολίτες; Η Ιστορία η ίδια θα τους ανταποδώσει την καμένη Γη ενός Τατοΐου όπως μόνο αυτή γνωρίζει. Όμως η Δημοκρατία θα ξαναεπιστρέψει στο σπίτι της μόνο όταν καταλάβουμε ποιοι είμαστε και όταν επιτρέψουμε στις φωνές μας να ενωθούν, ποτέ ξανά να διχαστούν.
Ιουλία Καζάνα-McCarthy, Δρ. Κοινωνιολογίας
