Μήπως καταντά κωμικά ειρωνικό πως η γαλλική κυβέρνηση ανακάλεσε τον πρεσβευτή της από την Ιταλία, μετά την ανακοίνωση για ιταλική ανάμειξη στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της Γαλλίας;
Την ίδια στιγμή όμως, η Γαλλία μαζί με ομάδα ευρωπαϊκών χωρών συμμετέχουν στην πραξικοπηματική προσπάθεια των ΗΠΑ για ανατροπή του προέδρου Μαδούρο στην Βενεζουέλα με εγκάθετο της Ουάσινγκτον.
Η διαμάχη Γαλλίας – Ιταλίας έχει τις ρίζες της στην απόφαση του προέδρου Μακρόν να υποβαθμίσει τις «αντιευρωπαϊκές» προσπάθειες της πρόσφατα εκλεγμένης ιταλικής κυβέρνησης (συνασπισμού του αριστερόστροφου Κινήματος Πέντε Αστέρων και του δεξιού La Lega).
Τα δύο αυτά ιταλικά κόμματα είναι ιδιαίτερα επικριτικά για το κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική πολιτική που εφαρμόζουν. Την οποία ασπάζεται πλήρως ο πρώην τραπεζίτης των Ρότσαϊλντ, τωρινός πρόεδρος Μακρόν της Γαλλίας.
Η ιταλική κυβέρνηση επίσης επικρίνει την απόλυτη υιοθέτηση από τη Γαλλία της εγκληματικής στρατιωτικής ανάμειξης των ΗΠΑ και των άλλων ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή (Συρία) και την Βόρειο Αφρική (Λιβύη).
Εκείνο που ιδιαίτερα ενόχλησε την κυβέρνηση στο Παρίσι, ήταν η συνάντηση που είχε την περασμένη εβδομάδα ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ιταλίας (και ηγέτης των «5 Αστέρων») Luigi Di Maio με μέλη των «Κίτρινων Γιλέκων» – του διαμαρτυρόμενου κινήματος για την οικονομική πολιτική Μακρόν στην Γαλλία, που διαδηλώνουν εδώ και 12 εβδομάδες.
Η ιταλική κυβέρνηση έχει επανειλημμένα διακηρύξει την υποστήριξή της στους Γάλλους διαδηλωτές, τους οποίους έχουν χαρακτηρίσει ως «μέρος της λαϊκής εξέγερσης εναντίον της νεοφιλελεύθερης λιτότητας».
Για να την χαρακτηρίσει ο υπουργός Εξωτερικών Jean-Yves Le Drian της Γαλλίας «κατάφορη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Γαλλίας» και να ανακαλέσει τον Γάλλο πρεσβευτή από την Ρώμη. Κάτι που είχε να συμβεί από το 1940, όταν ξεσπούσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η κατηγορία εναντίον της Ιταλίας για ανάμειξη στα εσωτερικά της Γαλλίας (και οι δύο χώρες είναι ιδρυτικά μέλη της Ε.Ε.) αγγίζει τα όρια της φάρσας, μιας και η Γαλλία (μαζί με την Γερμανία, την Βρετανία, την Ολλανδία, την Ισπανία και μερικές άλλες χώρες της Ε.Ε.) είχε ανακοινώσει πως αναγνωρίζει τον αυτοανακηρυχθέντα «προσωρινό πρόεδρο» της Βενεζουέλας ηγέτη της αντιπολίτευσης Juan Guaido, ο οποίος διατηρεί φανερούς δεσμούς με την CIA.
Η «αλλαγή εξουσίας» στη Νοτιο-αμερικανική χώρα ενορχηστρώθηκε από τον πρόεδρο Τραμπ, κατά παράβαση της διεθνούς νομιμότητας και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.
Αλλά τόσο για την Ουάσινγκτον όσο και για τις Βρυξέλλες, αλλά και για τον Καναδά, προέχει ο έλεγχος των τεράστιων πετρελαϊκών αποθεμάτων – θεωρούμενων μεγαλύτερων στον πλανήτη.
Από την άλλη, Ρωσία, Ιράν, Τουρκία καθώς και οι Λατινο-αμερικανικές Μεξικό, Νικαράγουα, Βολιβία και Κούβα (ουδείς δίνει σημασία για να επικρίνει την επιφύλαξη της ελληνικής κυβέρνησης -πλην των «αμιγώς ευρωπαίων» Κούλη και Μπένι-) έχουν αποκηρύξει την ανάμειξη στα εσωτερικά κυριαρχικά δικαιώματα της Βενεζουέλας, χαρακτηρίζοντας τις απειλές «ακόμη και για στρατιωτική επέμβαση» από την Ουάσιγκτον «ιμπεριαλιστικές απόπειρες».
Με δεδομένη την απόφαση που πήρε το εκθειαζόμενο ως υπερασπιζόμενο τις δημοκρατικές αρχές Ευρωκοινοβούλιο, η ευρωπαϊκή αριστερά -που απείχε της ψηφοφορίας- πολλοί είναι οι σχολιαστές που καταγγέλλουν την απόφαση αυτή ως «ευρωπαϊκό γκανγκστερισμό» κατηγορώντας τη Γαλλία ότι πρωτοστατεί σε «ντροπιαστικές αποφάσεις».
Η Ιταλία και η Αυστρία, ξεκάθαρα αρνήθηκαν να πάρουν μέρος «στην πραξικοπηματική πολιτική απόφαση των ΗΠΑ για αλλαγή εξουσίας στην Βενεζουέλα».
Η πικρή ειρωνεία είναι πως ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες με πρώτο τον Γάλλο πρόεδρο εμφανίζονται υπέρμαχοι της εφαρμογής του διεθνούς νόμου παντού -πλην της Βενεζουέλας.
YΓ: Ύστατη προσπάθεια να περισώσει κάποιο αριστερό προφίλ της η κυβέρνηση του «Σύριζα», απέφυγε να καταδικάσει την διακυβέρνηση Μαδούρο. Προσπαθεί να ξεπλύνει την πλήρη υποταγή της στο ΝΑΤΟΪκό σχέδιο που αποτέλεσε την συμφωνία των Πρεσπών, απέναντι σε δυσφορούντες αμετανόητα «αριστερούς» οπαδούς της.
Όσο για τα ελληνο-τουρκικά, θα επιλυθούν μέσω Σαρβάιβορ…
