Τελευταία γιατρέ μου ξυπνώ με εφιάλτες πως δεν είμαι κανονικός, παρά την διάγνωση των ιθυνόντων πως η χώρα γύρισε στην κανονικότητα. Αυτό μου θύμισε την φράση του μεγάλου T. Adorno πως οι ανώριμοι ψυχικά πολίτες αρέσκονται να διακοσμούν ως ηθική επιταγή τους καταναγκασμούς που οδηγούν στην τυφλή πίστη, όπως οι ανέραστες και άσχημες γυναίκες υπερασπίζονται την παρθενία όχι ως απόρριψη, αλλά ως ηθική στάση. Η ασκήμια, εσωτερική και εξωτερική, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ηθική, στην αυστηρότητα και στην«κανονικότητα», έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις πολλά χρόνια πριν.
Βλέπω όμως την ίδια συνταγή, ακούω τα ίδια συνθήματα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» και με πιάνει ένα σύγκρυο, γιατί αυτή η κανονικότητα μου θυμίζει την φράση του Nietzsche «thenormalityofabnormalcy»,ούτως ειπείν η ανωμαλία του κανόνα πάνω στην ιδέα αυτή ο σοφός και παρεξηγημένος φιλόσοφος έγραψε τον Ζαρατούστρα.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φυλακές των μυαλών έχουν πάντα την ίδια πηγή έμπνευσης, την βία που γεννά η δύναμη των οπαδών του κανόνα που επιβάλλει σιωπή στους περισσότερους, οι οποίοι υποτάσσονται στο νόμο και την τάξη για να μην υποστούν την τιμωρία της αποβολής από το ποίμνιο που, ως γνωστόν, φοβάται την έξοδο από το μαντρί και τον λύκο που καραδοκεί.
Ο VargasLlosa έγραφε στον Δον Ριγοβέρτο: «Δεν γνωρίζω πιο άθλιο ψέμα από την φράση που δασκαλεύουν τα παιδιά «νους υγιής εν σώματι υγιεί», νους υγιής, νους κομφορμιστικός, νους θεούσας, συμβολαιογράφου, ασφαλιστή, καντηναλάφτη, παρθένας και πρόσκοπου. Αυτό δεν είναι υγεία, είναι κουσούρι.Μια πλούσια και ιδιαίτερη πνευματική ζωή απαιτεί περιέργεια, πονηριά, φαντασία και ανικανοποίητες επιθυμίες, δηλαδή ένα νου βρώμικο, κακές σκέψεις, άνθηση απαγορευμένων εικόνων, ορέξεις που οδηγούν στην εξερεύνηση του αγνώστου και την ανανέωση του γνωστού,συστηματική περιφρόνηση για τις κληρονομημένες ιδέες, τις αναμασημένες γνώσεις και τις αξίες του συρμού».
Η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν μια τέτοια περίπτωση, όπου 30.000 ελεύθεροι σεξουαλικά πολίτες (αδελφές και παληκάρια), ζούσαν σε βάρος 300.000 δούλων, συσκεπτόμενοι στα συμπόσια τις μεγάλες ιδέες που μας κληροδότησαν και τροφοδοτούν ακόμα το συλλογικό φάντασμα των Ελλήνων ως περιούσιου λαού, ανάδελφου και μοναδικού, που για άγνωστους ιστορικούς λόγους έχει τους εξυπνότερους κατοίκους του κόσμου, που δεν το δείχνουν όμως όντας σεμνοί και ταπεινοί, αφήνοντας την ομορφότερη χώρα του πλανήτη να είναι ουραγός στους οικονομικούς δείκτες.
Οι Εβραίοι, που είναι ακόμα πιο περιούσιος λαός από τους Έλληνες, έφτιαξαν το ανάλογο συλλογικό φάντασμα δικαιολογώντας ακόμα και το Ολοκαύτωμά τους από την ανάποδη, ότι μόνο αυτοί θα μπορούσαν να γίνουν τα φρικτά θύματα αυτής της ντροπής του κόσμου, επειδή η ιστορία τους έταξε το ρόλο να είναι οι πλέον ευφυείς και μορφωμένοι, με τα περισσότερα πλούτη αλλά και Νόμπελ στον κόσμο (αναλογικά βέβαια με το μικρό πληθυσμό τους) και ως εκ τούτου η θεϊκή τιμωρία τους έστειλε στους φούρνους και όχι ο τυχάρπαστος μπογιατζής με το μουστάκι από την χώρα που επίσης για μυστήριους λόγους ακόμα και σήμερα εκλέγει τα αντίγραφά του σε πιο όμορφη και ψηλή εκδοχή (βλέπε Kurz).
Η Γαλλική Επανάσταση δεν θα υπήρχε χωρίς τον Λουδοβίκο και Λούθηρος χωρίς τον Πάπα, οι χριστιανοί χωρίς τους ειδωλολάτρες και η ιστορία δεν έχει τέλος.
Ο ανθρώπινος νους γεννά παράδοξα νοήματα για να διώξει τον φόβο του ακόμα πιο παράδοξου θανάτου του. Αυτό το κουσούρι της ανόητης σκέψης πως οι άνθρωποι επειδή σκέφτονται την αιωνιότητα εγωιστικά, θα πρέπει να συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, οι θρησκείες την επεξεργάστηκαν ιδυοφυώς γι’ αυτό οι δογματικές και «κανονικές» απόψεις επικρατούν αιώνες τώρα χωρίς ορατό τέλος.
Οι άνθρωποι έχουν τη θνητότητα ως προϋπόθεση της ανάστασης και την τυφλότητα ως αιτία της όρασης, που πολλές φορές γίνεται ενόραση, για να ξανατυφλωθούν και να ησυχάσουν οι ψυχές και οι ανεξήγητες σκέψεις. Όπως οι άρρωστοι, αφού εξαντλήσουν την επιστήμη που δε βοήθησε, καταφεύγουν σε προσευχές και στον Άγιο Παΐσιο που είναι πρόσφατος άγιος και της μόδας, έτσι και οι οπαδοί του νόμου και της τάξης θεωρούν πως η «αγία» οικονομία θα συνέλθει με εσπερινούς και από αγία θα γίνει μαγεία, όπου οι βάτραχοι ξυπνούν ως πρίγκηπες μετά το φιλί της Σταχτοπούτας.
Η σημερινή άνοδος της ακροδεξιάς σε όλο σχεδόν τον κόσμο δεν θα γινόταν χωρίς τη μετανάστευση και το προσφυγικό, οι κοινωνίες αντί να κοινωνούν και να επικοινωνούν, απλά προσκυνούν στα βασικά ένστικτα επιβίωσης όπου ο φόβος για τον άλλο γίνεται δήμιος του μυαλού και σκοτάδι απέραντο του νου. Διαφορετικά δεν εξηγείται πως οι αόριστες και άυλες έννοιες όπως τα έθνη, οι γεωγραφίες και τα σύνορα αποκτούν συνείδηση υποκειμένων που εξουσιάζουν πολίτες με υστερικά συνθήματα και σημαίες απο νάυλον.
Στα σύνορα Ινδίας – Πακιστάν υψώθηκε μια σημαία σε ιστό εκατό μέτρων (ο φθόνος του φαλλού είναι παγκόσμιο κουσούρι), ύψος μεγέθους γηπέδου ποδοσφαίρου, που σκίζεται απο αέρηδες κάθε μήνα για να ξαναραφτεί με έξοδα που θα συντηρούσαν μια ολόκληρη συνοικία της Βομβάης. Τα έξοδα για τα γενέθλια της υπέργηρης βασίλισσας της Αγγλίας αρκούν για χτιστούν εκατό κατοικίες πολυτελείας, ή χίλια διαμερίσματα εργατικά. Η κοινή λογική όμως καταργείται όταν μια χώρα έχει κυρίως ανάγκη το αφήγημα και το μύθο και όχι την αλήθεια της ζωής.
Η ιστορία του παρελθόντος θέλει νεκρούς χιλιάδες να’ ναι στους τροχούς, όχι για να γυρίσει ο ήλιος του «Άξιον εστί», αλλά για να βάλει τους σκελετούς στα χρονοντούλαπα της που θα θυμίζουν ηρωικά συμβάντα τόσο χρήσιμα και λαμπερά, που να συσκοτίζουν με τη λάμψη τους το σκοτάδι της άχρηστης σκόνης που μαζεύεται σε στρώματα, κρύβοντας την αλήθεια που πάντα θα’ ναι αφανής, όπως έλεγε και ο θείος Ηράκλειτος.
Είναι δε αληθές εκ του αποτελέσματος πως, όσο πιο παράδοξα περιγράφεται η ιστορία μιας χώρας, τόσο πιο πιστευτή γίνεται. Ο Μ. Μazower πρόσφατα αλλά και ο Toynbee πιο παλιά, εξηγούσαν πως η ιστορία η γράφεται από μυθομανείς, ψυχικά διαταραγμένους, ή μόνο από νικητές νάρκισσους όπως ο Churchill, που έλεγε με στόμφο πως η ιστορία θα τον δικαιώσει αφού θα την γράψει μόνος του.
Οι Έλληνες, ως ανάδελφο έθνος, περιγράφουν την ιστορία ως θύματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (400 έτη δουλείας και ζυγού) παρά το γνωστόν πως «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Οι Τούρκοι περιγράφουν κι ας μην το πιστεύουν, πως οι Έλληνες ραγιάδες χάλασαν την ευτυχία των πασάδων, ξεχνώντας ποιές δυνάμεις ήθελαν την διάλυση της Αυτοκρατορίας για να προσαρτήσουν τα εδάφη της.
Ανάλογα γελοία αφηγήματα υπάρχουν σε όλα τα έθνη, γιατί διαφορετικά δεν εξηγείται πως μια χούφτα ξανθοί από το βροχερό Λονδίνο πήγαν να απλευθερώσουν την αραβική Ιερουσαλήμ από το κακό Ισλάμ στο όνομα του σταυρού, ονόματι σταυροφόροι. Οι Αμερικανοί χωρίς οικονομικό συμφέρον στην Άπω Ανατολή να καίνε και να καίγονται στο όνομα της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας και υστερίας, που το πλήρωσαν ακριβά αφού έχασαν τον πόλεμο από μια χούφτα κοντούς Βιετναμέζους. Οι Εγγλέζοι με ανάλογα συλλογικά τραύματα,αφού έχασαν την αυτοκρατορία από έναν κοντό, ξυπόλητο Ινδό χωρίς να το καταλάβουν.
Η φύση δεν παίζει ζάρια έλεγε ο Einstein, αλλά η ιστορία του ανθρώπου φαίνεται πως παίζει ζάρια,αφού δεν εξηγεί πως από ένα αφήγημα όπου ένας θεός, ένας υιός και ένα άγιο πνεύμα που διδάσκουν την αγάπη, βάζει χολή και όξος σε γελοίες λεπτομέρειες κάνοντας χριστιανούς και μουσουλμάνους να σφάζονται αιώνες τώρα, κάνοντας αιματηρούς πολέμους χωρίς λογική και χωρίς ντροπή.
Τέλος, πιο ανεξήγητο είναι πως ο πλανήτης Γη κατοικείται από ανθρωπίδες που χαίρονται να κάνουν την ζωή τους κόλαση, καταστρέφοντας ότι η σοφή φύση τους χάρισε για γελοίες ιστορίες που δεν αποδεικνύονται και δεν θα αποδειχτούν ποτέ, χωρίζοντας αυτόντον παράδεισο σε οικόπεδα που καίνε και καταστρέφουν για ένα παράδεισο που δεν θα δουν ποτέ.
«Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ. στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες…»
Κ. Π. Καβάφης, «Η Πόλις».
Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
