Του Ν.Ι.ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ

Οι Πελοποννήσιοι συνηθίζουμε να λέμε «είμαι κάτω απ΄ το αυλάκι». Προσωπικά προτιμώ να διευκρινίζω ότι είμαι Μανιάτης. Το επικαλούμαι ανέκαθεν, και καθόλου επηρεασμένος από την τηλεθέαση του πρόσφατου σίριαλ «Η γης της ελιάς». Εξάλλου είμαι βαθύτατα πεπεισμένος, από τους ευλογημένους αυτούς τόπους, με τις απίστευτες παραλίες και την άγρια ομορφιά, πως υπάρχει ακόμα η ιδεοληψία της αρχαίας πόλης Κράτους. Σε κάθε Νομό της Πελοποννήσου. Όχι τόσο το πολιτικό σύστημα, που είναι ενιαίο, αλλά το κοινωνικό διαχείρισης μιας ιδιαίτερης αυτοδιοικητικής οντότητας. Διατηρώ πολλούς φίλους στον Νομό Ηλείας. Στη Γαστούνη, το Λαμπέτι, το Χάβαρι, τον Πύργο, τη Γλύφα, Από την εποχή που ο Σάκης Σταυρόπουλος ως πρόεδρος του Πανηλειακού, λανσάρισε για στιλιστική μόδα τα χρώματα του ουράνιου τόξου ενδυματολογικά, μέχρι και σήμερα. Και πραγματικά θλίβομαι, όταν σε κάθε επίσκεψη, δεν κάνω ιδιαίτερο κόπο να παρατηρήσω τις εγκαταλελειμμένες εθνικές οδούς, τα ρημαγμένα Πανεπιστήμια, τις εστίες λυμάτων, τις αποξηραμένες λίμνες, τις ρυτίδες απόγνωσης σε νέους ανθρώπους.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Στις 26 Αυγούστου του 2007 στην Ηλεία είχαν χαθεί τα πάντα. Από ανθρώπινες ζωές ,μέχρι το περιβόητο «ταμείο Μολυβιάτη», που (δήθεν) θα τους βοηθούσε. Από την Ανδρίτσαινα, τα Κρέστενα, την περιοχή της Ζαχάρως, το μέτωπο της φωτιάς συναντήθηκε με το έτερο από Κλινδιά, Αγία Άννα, Γούμερο, Μουζάκι ,Κουτσοχέρα, Καράτουλα ώστε να συναντηθούν , στην πεδιάδα της Ολυμπίας και να εξαφανίσουν 60 χιλιόμετρα ζωής. Κατόπιν η….ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Τριπλασιασμός, πλημμυρών , πενταπλασιασμός κατολισθήσεων…Πέρασαν πολλά χρόνια και ακόμα η οσμή της καταστροφής είναι επίκαιρη κι από το περσινό καλοκαίρι. Σήμερα το 2022 έχει χαθεί κι η ελπίδα. Διότι οι επιτήδειοι εκμεταλλεύτηκαν τις Θεομηνίες πολυεπίπεδα. Κυρίως στο εργατικό κομμάτι. Αν η οικονομική κρίση βοήθησε γενικά την ανταλλαγή και ανάπτυξη στο…μαύρο χρήμα, στην Ηλεία το έχουν αναγάγει σε επιστήμη, σύγχρονοι τσιφλικάδες. Το εργατικό απαρτχάιντ, που επικρατεί δεν έχει προηγούμενο. Μια απλή πρόσληψη εργάτριας σε super market, ισοδυναμεί με διορισμό στο δημόσιο. Μια εξάμηνη σύμβαση σχολικού τροχονόμου σε Δήμο, φαντάζει ως τοποθέτηση γραμματέα στην Βουλή. Για τις απλές καθαρίστριες στα περισσότερα ξενοδοχεία το 8ωρο έχει 13 ώρες με 2 ένσημα την εβδομάδα. Και το «Δος ημίν σήμερον», δεν ακούγεται σαν Χριστιανική δέηση, μα ως καθημερινή ανάγκη για ανθρώπους ταλαιπωρημένους από τη ζωή και τις καταστροφές , οι οποίοι σαν τελευταίοι των «Μοϊκανών»-συνταξιούχων βλέπουν τα παιδιά τους χωρίς ασφάλεια, προοπτικές κι εξασφάλιση. Στην συχνή-αλλά πλέον ανόητη- εκ μέρους μου ερώτηση: «Γιατί δεν προβαίνετε σε καταγγελία;» η απάντηση είναι λογικότατη: «Διότι μετά δεν θα μας προσλάβει κανείς». Εργολάβοι σηκώνουν σπίτια στην παραλία πάνω στον Αιγιαλό, ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις «κλείνουν» τις παραλίες, ιδιωτικές εταιρίες παίρνουν τεράστια ποσά για να ρίχνουν σε….οικόπεδα (!) τα απορρίμματα, δίχως ανταποδοτικότητα στους Δήμους και σε όλες αυτές τις μπίζνες εργάζονται εκατοντάδες σύγχρονοι είλωτες για «ένα εικοσάρι μεροκάματο που είναι το ταβάνι», όπως λένε.

Μην το «ξεχειλώσω». Μιας που αναφέρθηκα στην «γη της ελιάς», θυμήθηκα και την «γητης κλεψιάς». Τη γη που ποτίζουν με ιδρώτα τίμιοι άνθρωποι, σε άτιμους καιρούς. Και μαζί με αυτά θυμήθηκα και το απόφθεγμα του Don Markuis που έγραφε : « Όταν κάποιος σου πει ότι πλούτισε με σκληρή δουλειά, ρώτησέ τον: Τίνος;». Αυτά…Χαίρεται

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης