Περπατά με το κεφάλι σκυφτό, εδώ και πολλή ώρα, αργά, με εκείνη τη χαρακτηριστική βραδυπορία που δείχνει άνθρωπο φορτωμένο, προβληματισμένο. Φέρνει και ξαναφέρνει στροβιλισμένες μέσα στο νου του γνώριμες σκέψεις, όμορφες στιγμές, γνωστά πρόσωπα- κάποτε αγαπημένα, τώρα θαμπά, χαμένα στο συναίσθημα που τον πνίγει…
Είναι μεγάλη η απόφαση και είναι επιτακτική η ανάγκη να την πάρει, εδώ και τώρα, μόνος καθώς περιδιαβαίνει τους δρόμους της δικιάς του πόλης, της δικιάς του αγαπημένης “φυλακής…” Βλέπεις τα μεγάλα, τα σημαδιακά στοιχειά που συνθέτουν τη ζωή μας δεν έρχονται με προειδοποίηση, αλλά έρχονται αναπάντεχα, σχεδόν από το πουθενά, και μας ξαφνιάζουν ιδιαίτερα όταν μας βρίσκουν σε στιγμές πόνου, σε ώρες περισυλλογής και ανασύνταξης δυνάμεων, σε καιρούς που φαίνεται να σημαδεύουν το πέρασμά μας από μια φάση σε μια άλλη, από μια περίοδο σε άλλη.
Και έτσι καθώς περιδιαβαίνει το δρόμο συλλογίζεται ότι έχει, ο καθένας και η καθεμιά μας έχει μέσα του, εκείνη τη Θεϊκή φύτρα που αν την βοηθήσουμε να ευδοκιμήσει μπορεί να μας φτάσει στην ποθητή αυτοπραγμάτωση… Είναι αλήθεια ότι συχνά, ο καθένας που επιλέγει να πάρει το δρόμο της αυτογνωσίας, στην προσπάθεια του να μάθει ποιος ή ποια είναι, αν δεν προσέξει μπορεί να οδηγηθεί σε αδιέξοδα…
Ίσως όμως τώρα, ναι αυτή τη στιγμή να είναι κατάλληλος ο χρόνος να στρώσει το δυνατό θεμέλιο, να ορθώσει μια δυνατή υπαρξιακή βάση. Αν αρκεστεί για μια ακόμη φορά στη γοητεία του “πρωτόγνωρου” καθώς θα φτάσει στην άκρη του γκρεμού που πρέπει, που χρειάζεται να πηδήξει για να βρεθεί στην αντίπερα όχθη, θα δει ότι και πάλι σταματά, γυρνά σε παληά γνώριμα μονοπάτια και λέει σε στυλ αυτοπαρηγοριάς, …ε, τι να κάνω, χρειάζομαι περισσότερη φόρα, δεν περνιέται εύκολα αυτή η άβυσσος!…
Και όμως, χωρίς αυτή την τελευταία προσπάθεια, αυτή που μπορεί και να είναι συνυφασμένη με την υπαρξιακή απόγνωση όλες οι δόκιμες, όση φορά και αν παίρνει θα απολήγουν μάταιες… Αυτό που ο καθένας και η καθεμία μας χρειάζεται είναι να μάθουμε στον εαυτό μας να περπάτα σταθερά στο δύσβατο, στο στενάχωρο μονοπάτι που είναι ποτισμένο με δάκρυ και αίμα… Μην ξεχνάς ποτέ ότι το ίδιο μας το κεφάλι, το ανθρώπινο μυαλό μας φτιάχνει προβλήματα που τα περιπλέκει ακόμα περισσότερο το συναίσθημα και τα εντείνει η καθημερινότητα.
Είναι αδυσώπητη η αλήθεια, και μαζί εκείνος ο πόνος ο ανθρωπινός που εξιλεώνει καθώς υφαίνεται μέσα από την τίμια προσπάθεια να αλλάζουμε αυτά που μπορούμε και να αφήνουμε ανάγγιχτα αυτά που δεν αλλάζουν.. Για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη μας πρέπει να πραγματώσουμε τα χρέη που αθροίζουν οι επιλογές μας…
Για να υπάρχω χρειάζεται να αγωνισθώ με πάθος, με υπομονή και ναι, πάνω απ’ όλα με ΕΛΠΙΔΑ…
Ο κόσμος μας μοιάζει να είναι γεμάτος λαμόγια, ψευτρόνια, αυλοκόλακες και βλάκες και όποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό τότε καλύτερα να ζήσει μόνος του, αφού πρώτα θα φροντίσει να σπάσει όλους τους καθρέπτες γύρω του…
Τη μεγάλη απόφαση, αυτή που θα ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι που προδιαγράφει το πρώτο βήμα μας θα την πάρουμε μοναχοί ο καθένας και η καθεμιά μας, μέσα στα σύνορα της πατρίδας μας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες – απρόσωπες πόλεις μας, αυτές τις κακόγουστες, δήθεν ελεύθερες, «φυλακές», κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα…
Για αυτόν η συγκεκριμένη μέρα είναι σήμερα, όπως επιβεβαιώνει ο βηματισμός του.
