Η «Νέα Παγκόσμια Τάξη» πραγμάτων, είναι το παγκόσμιο κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο που έχει επιβληθεί στις μέρες μας — από την παγκοσμιοποίηση της αμερικανικής αντίληψης για την κοινωνία και τον άνθρωπο — βασίζεται στη θέση ότι η οικονομική ανάπτυξη (δηλαδή, η συνεχής αύξηση της παραγωγής και της ανάγκης για κατανάλωση), μέσω του απόλυτου, βάρβαρου, ανθρωποφάγου ανταγωνισμού, αποτελεί την κορυφαία προτεραιότητα και την ατμομηχανή για την ευημερία των ανθρώπων.
Η Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων, με την αλαζονεία της απαιδευσίας της, την απουσία ανθρωπιστικών αρχών και ανθρωπιστικής παιδείας και την απόλυτη πλέον στρατιωτικό-οικονομική της ισχύ, μονόφθαλμος κύκλωπας, άνους γίγας, χωρίς το αναλυτικό εργαλείο του Λόγου της Ελληνοδυτικής παράδοσης, που προσκαλεί και προκαλεί τον έλλογο άνθρωπο να συν-ζητήσει, να απορήσει και έτσι να διαπιστώσει το πρόβλημα και λογικά, αντικειμενικά (έξω από προπαγανδιστικές παγίδες), να το επιλύσει, αυτή, λοιπόν, η αμερικανόφερτη, αμερικανοτραφής τυφλή δύναμη, ως ταύρος εν υαλοπωλείω, καταστρέφει, απλά και μόνον γιατί τη συμφέρει και γιατί μπορεί.
Οι ελληνοδυτικές αξίες είναι παγκόσμιες, οικουμενικές γιατί βασίζονται στον Λόγο, ο οποίος για να υπάρξει προϋποθέτει ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, ισηγορία , δημοκρατία. Και αυτές για να υπάρξουν προϋποθέτουν τον λόγο.
Κι αυτοί, οι παγκοσμιοποιημένοι, παγκοσμιοβαρεμένοι, «γουρούνια που στο βούρκο (σ.σ. της άλογης δύναμής τους) ευχαριστιούνται περισσότερο, παρά στο καθαρό νερό (σ.σ. του Λόγου)». Ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι.» (Ηράκλειτος).
Η ανθρώπινη συνείδηση εσταυρωμένη πάνω στον σταυρό της αμφιβολίας, κατά τον Γιάσπερς, βρήκε την «ανάστασή» της στην απατηλή βεβαιότητα της οικονομίας ως βάθρο της ανθρώπινης ευτυχίας.
Το χρήμα αντικατέστησε τον άνθρωπο ως αξία και ο άνθρωπος μετριέται ως αξία και μετρά την αξία του με το χρήμα.
Η αγορά, έχει ανακηρυχθεί ο κύριος ή μάλλον ο μόνος ρυθμιστής των κοινωνικών σχέσεων και των πολιτικών αποφάσεων οποιουδήποτε χρώματος. «Βρήκε» τη δικαίωσή της στον ατομικισμό των απολαύσεων.
Η ανακήρυξη της ατομικής ευδαιμονίας ως πρωταρχικής αξίας, καμιά σχέση με το ευ ζην του Αριστοτέλη, κατέληξε στον αχαλίνωτο ευδαιμονισμό που θεωρεί ότι ατομική ελευθερία σημαίνει να κάνω άσκεφτα και ηδονοθηρικά ό,τι θέλω, ό,τι μου καπνίσει,
Και αυτό βολεύει του πονηρούς δυνατούς, διότι με την ηδονιστική αποβλάκωση ο λαός γίνεται μάζα χειραγωγίσημη, με την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος.
Μια μαριονέτα είναι το «ελεύθερο» άτομο της δυτικής κοινωνίας, που τα νήματά της κινώντας οι ισχυροί, την αναγκάζουν σε σπασμωδικές κινήσεις: Λεφτά. Κατανάλωση. Απόλαυση. Ο καθένας για πάρτη του μέσα σε μια ανόητη βεβαιότητα πως όλα είναι δεδομένα.
Και έτσι είναι και έτσι θα ‘ναι, όσο ο (μαζ)άνθρωπος δεν διακατέχεται από την αμφιβολία, που σχίζει το παραπέτασμα των αυτονοήτων ανοήτων της καθημερινότητας και δεν ανοίγει το παράθυρο για να περάσει το φως της κριτικής και της αμφισβήτησης. Της κριτικής και της αμφισβήτησης των πάντων.
Το φως, δηλαδή, της Δημοκρατικής κοινωνίας, αυτής καθ’ εαυτής της Δημοκρατίας του «τις βούλεται αγορεύειν», που γνωρίζει ότι αυτή η αγόρευση δεν είναι, δεν μπορεί να είναι τελική και τελευταία. Γιατί, σ’ αυτήν την περίπτωση η σιωπή της εντροπίας θα έχει επέλθει.
Διότι και για τις κοινωνίες ισχύει ο παγκόσμιος νόμος της εντροπίας. Της τάσης προς αποδιοργάνωση, που εκφράζεται με την πλήρη τάξη-ακινησία-ακαμψία του θανάτου. Με την πλήρη ισορροπία των μερών του συστήματος. Με την απόλυτη σιωπή.
Η οχλαγωγία της αγοράς αποτελεί ενέργεια για να μειωθεί η εντροπία του συστήματος. Όμως, πρέπει να πάρει μορφή αυτή η χαοτική κίνηση, για να μπορεί να ζήσει η αγορά (η έκφραση γνώμης δημοσίως, καμιά σχέση με την αγορά του χρήματος) και ο Δήμος (ο Λαός, καμιά σχέση με τον μαζοχυλό που θέλουν να διαμορφώσουν οι διαπλεκόμενοι πολιτικατζήδες ). Από το χάος της οχλαγωγίας να γεννηθεί η μορφή της γνήσιας Δημοκρατίας.
Κι’ αυτό μόνο με την κριτική σκέψη και την αμφισβήτηση των τελειωμένων μπορεί να γίνει. Γιατί αυτή, η κριτική σκέψη, διαφοροποιεί και εξατομικεύει την ευθύνη. Προάγει τον διάλογο, ζωντανεύει τον Λόγο.
Διαφορετικά, αδιαφοροποίητα μαζάτομα, που έχουν χάσει την ατομικότητά τους μέσα στην ατομική ηδονοθηρία, θα παραμένουν βορά στην ανεξέλεγκτη αδηφαγία των ολίγων.
Μετριότητες αδρανείς, σε μια αδρανούσα, εν τάξει, κοινωνία, όπου η τάξη έχει επιβληθεί από τους ολίγους για να ατακτούν αυτοί, καταδυναστεύοντας τους ανθρώπους. Η μόνη αταξία που επιτρέπεται στους ανθρώπους είναι αυτή της μαζικής, απρόσωπης κατανάλωσης στα υπερμάγαζα (σουπερμάρκετ) που «γεμίζουν και αδειάζουν σαν πνευμόνια».
Έτσι κάνει την εμφάνισή του ο «πατερούλης πολιτικατζής», αυτός ο άρχων, όχι πλέον του κοινού συμφέροντος κέρβερος, αλλά της ιδιοτελούς ολιγαρχίας υπηρέτης, που μαζί με την (νόμιμη) κρατική βία και τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης) καρφώνουν τους Προμηθείς αυτού του κόσμου στον βράχο του Καυκάσου. Και αφήνουν την μετριότητα να αναπαράγεται με κλωνισμό, κλονίζοντας την αξιοκρατία.
Έτσι μέτρια, με απόφαση των συμφερόντων των ολίγων, η κοινωνία των μετρίων, πορεύεται «τυφλή και άβουλη αντάμα» προσμένοντας ούτε καν κάποιο θαύμα. Κι αυτήν την υπερβατική δυνατότητα τής την έχουνε στερήσει οι «άξεστοι των θαυμάτων» (Ελύτης), οι μικροί, τυφλοί, ανίκανοι Κυβερνήτες της.
