Μου αρέσει πολύ αυτή η φράση. Και ο… νονός της, όταν την έβαλε πρώτη φορά στο χαρτί, πήγε να τινάξει μια μασονία στον αέρα, ο άτιμος. Πώς πήγαινε, να δεις. «Σπάνιοι, Ισπανοί, εις πανί ζωγράφισαν». Ναι, έτσι και τύφλα να’ χει ο… El Greco. Πουρό με… φουρό είναι ο Αραγονές, ο προπονητής της Εθνικής Ισπανίας. Εβδομήντα και βάλε χρονών. Αλλά από την Κυριακή κρατά τον τίτλο που μια τετραετία τον είχε ταμπελάκι ο άλλος ο… πιτσιρικάς. Ο Όθωνας. Για πλάκα το πήρε η Ισπανία το Euro. Περίπατο έκανε. Αήττητη και με διάθεση προς το αυτονόητο. Να εξηγήσει σε άπαντες τους λοιπούς μνηστήρες ότι δικαίως ήταν η σειρά της. Και όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Μην τα βάζετε όλα στον ίδιο τον κουβά. Η… απλοϊκή λογική του «Έλα μωρέ, με τον Τόρες, τον Βίγια, τον Τσάβι, τον Κασίγιας και τον Πουγιόλ και ο… Τακούνας να ήταν κόουτς, θα το έπαιρνε», δεν περνάει εδώ. Δεν ταιριάζει στην περίσταση. Γιατί ο Αραγονές έδωσε μάχη στην πατρίδα του να περάσει τη γραμμή του. Το κράξιμο της αρκούδας έφαγε, όταν καθάρισε από την Εθνική τον Ραούλ. Τον αρχηγό της Ρεάλ Μαδρίτης που έκανε σούπερ σεζόν, αλλά που αν φορούσε τα κόκκινα θα χάλαγε ολάκερη την ομάδα του. Έτσι είναι. Όταν υπάρχει ο Ραούλ, πρέπει να παίζει. Και ο Αραγονές ήθελε να στηριχτεί στον Τόρες και τον Βίγια. Πήρε μεγάλο ρίσκο λοιπόν να αφήσει έξω τον κάπτεν της Ρεάλ. Και έπεσε ένα ολόκληρο σύστημα για να τον φάει. «Με ποιο δικαίωμα», του γράφανε οι φυλλάδες, και το κράξιμο πήγε σύννεφο. Αλλά ο μπάρμπας τα είχε τετρακόσια. Και φάνηκε αυτό.
Και σωστά το μελέτησε και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Και το αναφέρω αυτό για να χτυπήσω τις δικές μας πόρτες. Καλούς προπονητές έφεραν οι ομάδες μας φέτος. Και Βαλβέρδε και Τεν Κάτε και τέλος πάντων ονόματα που δεν τα βλέπεις κάθε μέρα στο Ελλαδιστάν.
Τις γνώσεις, εννοείτε, πως τις έχουν. Τα κότσια, επίσης. Το σύστημα όμως θα τους αφήσει να δουλέψουν ή θα έχουμε γέλια και χαρές; Θα αρχίσουν τα… νταούλια σε στυλ «γιατί παίζει αυτός και δεν παίζει ο άλλος». Αν πάει το έργο προς τα εκεί, τσάμπα τα λεφτά. Και τσάμπα και η ταλαιπωρία τους να έρθουν στην Ελλάδα. Εκείνοι πρέπει να έχουν το καρπούζι και το μαχαίρι. Εκείνοι πρέπει να δουν, να αξιολογήσουν και να αποφασίσουν. Και όταν ο προπονητής αποφασίζει, δεν κοιτάζει ούτε κασέ ούτε ονόματα. Πόσα πήρε ο Χριστοδουλόπουλος; Τέσσερα εκατομμύρια ευρώ; «Να σε δω, μάγκα μου» πρέπει να του πει ο Τεν Κάτε. Πόσο κάνει ο Μπελούτσι; Ρε δεν πάει να κάνει όσο ο στόλος της Αγγλίας. Αν νιαουρίζει αλανιάρικα όπως πέρσι, καλά θα κάνει ο Βαλβέρδε να τον αφήσει στη μοίρα του. Δεν παίζουν μπάλα τα ονόματα. Οι ομάδες παίζουν. Και αυτές επιβάλλεται να έχουν την υπογραφή του προπονητή τους. Όχι του κάθε… πρόεδρα. Το έπιασες το… υπονοούμενο;
Παραδείγματα έμμεσης ή και άμεσης παρέμβασης στο έργο του προπονητή υπάρχουν ουκ ολίγα. Και να συνέβαινε αυτό σε ομάδες μικρής δυναμικότητας στην Ελλάδα θα μπορούσε και να το ξεχάσει κανείς με τη λογική που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το κακό είναι ότι συμβαίνει στους… μεγάλους. Είτε με εντολές του προέδρου προς τον προπονητή είτε χρησιμοποιώντας τα παπαγαλάκια και τις εφημερίδες. Οπότε, ή κάποιοι ξεχνούν την πεπαλαιωμένη τακτική τους και τα αγαπημένα τους παιδιά, που έχουν χρυσοπληρώσει, και αφήνουν τον εκάστοτε προπονητή –τον οποίο οι ίδιοι έχουν διαλέξει– να κάνει τη δουλειά του ή ας κάτσουν οι πρόεδροι στον πάγκο να χτυπιούνται και να δίνουν οδηγίες και να έχει και η Αδέσποτη να κράζει με την ησυχία της.
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
