|
Παθολόγος -Πνευμονολόγος, Άμισθος Επικουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής Α. Παθολογικής Κλινικής Κωνσταντοπούλειου Γεν. Νοσοκομείου, Ν. Ιωνίας ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ |
Ο στίχος του Βάρναλη έχει δικαιωθεί χωρίς την υποθετική διατύπωση. Λιγοστέψανε οι ανθρώποι και περσέψαν, πλέον, οι μαϊμές. Η αποσύνθεση του Λόγου και η πολτοποίηση του ανθρώπινου προσώπου της πολιτικής, των πολιτικών, και των πολιτών, γέμισε την χώρα με μακάκες (macaca στα λατινικά σημαίνει πίθηκος. Ο εικονιζόμενος έχει το επίσημο όνομα macaca nemestrina. Το κόκκινο στην ουρά του δεν είναι η ντροπή. Απλώς μας δείχνει τα οπίσθιά του. «όσο ανεβαίνει η μαϊμού τόσο φαίνεται ο κώλος της»).
Επικαλούμενοι τον ορισμό της πολιτικής ως η τέχνη του εφικτού και διαστρεβλώνοντάς τον, οι σύγχρονοι «πολιτικοί» (και όχι μόνον οι Έλληνες), με τον όρο πολιτική εννοούν την τέχνη του:
Να αδρανείς και να υποκρίνεσαι στα σοβαρά θέματα, όταν είσαι κυβέρνηση.
Να γαβριάς αναισθήτως και μόνον αντιπολιτευτικά, όταν είσαι αντιπολίτευση.
Να ψεύδεσαι ανερυθριάστως (και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση), προσπαθώντας να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα και θεωρώντας τους άλλους ολιγοφρενείς και ανοϊκούς αμνήμονες.
Να «ανασκευάζεις» ασυστόλως τα όσα είπες ακριβώς πριν ένα λεπτό, θεωρώντας ότι και οι ακροατές σου είναι ηλίθιοι.
Να χρησιμοποιείς τις λέξεις σαν τον Χαμπτυ-Νταμπτυ, να σημαίνουν ότι εσύ θέλεις, και έτσι να λες επανίδρυση του κράτους και να εννοείς τη διάλυσή του, δια της επανιδρύσεως του κομματικού κράτους με γαλάζια, τώρα, φορεσιά.
Να δηλώνεις ετοιμοπόλεμος με σχέδια αποτελεσματικής αντιμετώπισης των πυρκαγιών και να καίγεται σχεδόν όλη η χώρα, και οι πυρόπληκτοι ακόμη να περιμένουν αποζημιώσεις, ενώ ρέκτες Δήμαρχοι ζητούν την τουριστική αξιοποίηση των καμένων.
Να τάζεις (όλοι, ανέκαθεν, οι κυβερνώντες) αναδασώσεις και να φυτρώνουν αυθαίρετες βίλες, κάτω από τα μάτια της αόμματης πολιτείας.
Να μιλάς για νταβατζήδες (ο μάγκας!) και διαφάνεια (ο ευγενής!) και οι αξιωματούχοι σου (γαλαζοπράσινοι) να συναλλάσσονται με τους νταβατζήδες και τους διαφθορείς της Siemens.
Να «πατάσσεις» τη διαφθορά και οι κουμπάροι (πρασινογάλαζοι) ν’ αλωνίζουν. Και τα ομόλογα να δομούν και να δέρνουν. Και το βρωμερό χρηματιστήριο και οι δυσώδεις υποκλοπές να παραγράφονται.
Κοράκοι, όλοι κοράκοι αληθινοί, χειρότεροι από τον κόρακα όπου βγήκε από την Κιβωτό και εθρέφοταν από τα λείψανα, όπου είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου (Σολωμός)
Και κανείς να μην παραιτείται, αρχολίπαροι και φοβούμενοι πως η παραίτηση σημαίνει ομολογία ενοχής, ενώ είναι «υπερήφανος και γενναία και φιλότιμος πράξις» (Γεώργιος Παπανδρέου, ο πρεσβύτερος).
Η πολιτική, πλέον, εκφυλίσθηκε σε διαχείριση καταστάσεων με γνώμονα την παράταση του κυβερνητικού βίου ή την παραμονή στην καρέκλα του Προέδρου του κόμματος, χωρίς να παράγει πολιτική και χωρίς να δίνει λύσεις στα καίρια προβλήματα του τόπου.
Οι πνευματικοί ταγοί και ορισμένοι δημοσιογράφοι του μετανεωτερισμού, οι οποίοι είδαν το φως της εσπερίας και την τύφλα του «πολιτικώς ορθού», Ριχάρδεια πνεύματα, πολιπολιτισμικά, κατηγορούν όσους, λέει, «…ξεχάσανε τη γεωγραφία του Αιγαίου» και δεν αναγνωρίζουν ότι η «Τουρκία έχει τεράστιο αιγαιακό μέτωπο… και υφαλοκρηπίδα» και επομένως έχει «ζωτικά και νόμιμα συμφέροντα στο Αιγαίο».
Και κάνουν πως ξεχνούν, οι τουρκοευρωπαιόπληκτοι, πως τμήμα της Κύπρου (ανεξάρτητο κράτος, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης) βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή. Δεν θέλουν να θυμούνται τον ξεριζωμό από την Πόλη, τον αιματοβαμμένο «συνωστισμό» της Σμύρνης.
Γίνεται να συχωρεθείς απολαμβάνοντας το άδικo; (Ελύτης).
Κουτοπονηροπανδωρικώς, αναρωτιόνται άλλοι εφημεριδογράφοι: «είναι η ηλιθιότητα προϋπόθεση του πατριωτισμού;». Επειδή λέει «είναι λογικό να έχει (σ.σ. η Τουρκία) ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο εφόσον τα μικρασιατικά παράλια είναι δικά της»· Για σκεφτείτε, λέει, «όλα τα νησιά να είχαν τουρκικό πληθυσμό και να ανήκαν στην Τουρκία· θα είχαμε τότε εμείς ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο ή όχι;»
Ελάβατε νουν καθηγεμόνα… και δούλον αυτόν απεδείξατε. Του ανοηταίνειν ου παύεσθε. (Γρηγόριος Παλαμάς, σε δεύτερο πρόσωπο για την περίσταση).
Μήπως η μικρόνοια είναι προϋπόθεση του κοσμοπολίτικου Πανδωρισμού;
Λαλώντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες (Σεφέρης), άκωλοι (άκωλος: ακρωτηριασμένος, Λεξικόν Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Χ.Π.Δορμπαράκη) γλωσσοχαλαστήδες, χαλασοχώρηδες είναι έτοιμοι, μέσα στην κενότητά τους οι λάτρεις του ξενόφερτου, να δώσουν στις κολόνες του Παρθενώνα το σχήμα του μπουκαλιού της Κόκα-Κόλα και να του βάλλουν στα αετώματα το τούρκικο φέσι.
Και φωνάζουν οι πατριδέμποροι να φοβηθούν οι πατριώτες…. (Βάρναλης)
Κι ο λαός, καταδημαγωγούμενος από τους πολιτικάντηδες του μαύρου πολιτικού χρήματος, μικρόψυχος, ταπεινωμένος, έτσι τον έχουν καταντήσει εσκεμμένως, για να μην μπορεί, ευνουχισμένος από το ρουσφέτι, την ανέχεια, την ανεργία, την απαιδευσία, να απειλήσει την κυριαρχία του πονηρού πολιτευτή.
Τους φόρους που πληρώνει του τους κλέβουνε οι αετονύχηδες των δημοσίων έργων, των εξοπλισμών, των αποκρατικοποιήσεων.
Την υπεραξία του ιδρώτα του την οικειοποιούνται οι κηφήνες του μεγάλου κεφαλαίου.
Την ψυχαγωγία του την κάνουν χυδαία διασκέδαση οι καναλάρχες και όσοι σφουγγοκωλάριοί τους «δημοσιογράφοι» και γυάλινες καμπαρετζούδες μεσημβρινών αποκαλυπτηρίων.
Την ενημέρωσή του την διαστρέφει το εκδοτικό-τηλεοπτικό-δημοσιογραφικό σύμπλοκο ανόμων συμφερόντων.
Την ψήφο του την υφαρπάζουν οι πολιτικάντηδες, υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια.
Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς
Φωνάζει στο λαό ο Βάρναλης μέσα από την «Μπαλάντα του Κυρ- Μέντιου»
Και κάποιοι (ευρω-αν)εγκέφαλοι, παγκοσμιοποιημένοι, αμερικανοποιημένοι (η παγκοσμιοποίηση– αυτός είναι ο ακριβής όρος, όχι παγκοσμιότητα που κάποιοι νέο-διανοούμενοι, κατά το νεόπλουτοι, υποστηρίζουν– είναι στην πραγματικότητα αμερικανοποίηση. Ο αμερικάνικος τρόπος ζωής, βλέπε τηλεόραση, διασκέδαση, πλουστισμός, κερδοφρονία, κερδοσκοπία, είναι αυτός που έχει γίνει παγκόσμιος) ξαναγράφουν την ιστορία της Ελλάδας, ψευδώνυμη, υπήκοντες στα κελεύσματα της εσπερίας, ξεχνώντας, φτενέ πολιτικατζή (κατά Σεφέρη), πως ο γνήσιος ευρωπαϊκός πολιτισμός ανθοφορεί ριζώνοντας στο χώμα της Ελληνικής παιδείας. Στο χώμα της χώρας που οι πρόγονοι ελευθέραν δι αρετήν παρέδωσαν, από τα χρόνια του Περικλή μέχρι και προσφάτως.
Ύστερα ήρθαν οι πολιτηκατζήδες και η «αλάστωρ συμμωρία» (κατά Ζουράρι) και το ιστορικό (!) βιβλίο Γιαννάκο-Ρεπούση:
Όπου η Κύπρος είναι «διχοτομημένη» και όχι Αττιλοβιασμένη (και οι συγγραφείς λοβοτομημένοι).
Όπου ο ελληνικός στρατός και στόλος «καταλαμβάνει» και όχι απελευθερώνει «εδάφη της Μακεδονίας και της Ηπείρου» και «καταλαμβάνει» και όχι απελευθερώνει «πολλά νησιά του ανατολικού αιγαίου» (είναι τα νησιά που η πανδωροδιάννοια μάς καλεί να σκεφτούμε, υποθετικώς, Τούρκικα).
Όπου ο απόβλητος από το βιβλίο των σφουγγοκωλαρίων της ευρωπαϊκής αντίληψης περί πολιτικής ορθότητας, Καραϊσκάκης δεν υπάρχει για να δείξει περιφρονητικά κι ατρόμητος τον κώλο του στους Τούρκους.
Όπου ο ευγενικός καρτερικός μάρτυρας Αθανάσιος Διάκος έχει εξοβελιστεί για να μην θυμίζει πως εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης (ενώ τα ευρω-ελληνόπαιδα πρέπει να μάθουν πως ο άριστος, σήμερα, οιωνός είναι: αμύνεσθαι περί πάρτης).
Όπου το Αρκάδι έχει εξαφανισθεί για να μην φωτίζει ο δαυλός τα σκότη των τρυφηλών εγκεφάλων που θέλει να κατασκευάσει η νέο-ευρωπαϊκή ιδεολογία της αρπαχτής, της χρηματοθηρίας και της ηδονοθηρίας του καταναλωτισμού, στα μαγαζιά «που γεμίζουν και αδειάζουν σαν πλεμόνια».
Ο Ευρω-ραγιάδικός πλουραλισμός της πυγοστόλου (εκ του πυγή. Βλέπε και πυγολαμπίδα, δηλαδή, κωλοφωτιά) πολυπολιτισμικότητας.
Αν είσουν ως τα κόκκαλα ραγιάς και σάπιος, / δεν θάσουν τώρα σκοτωμένος αλλά «κάποιος». (Βάρναλης)
Οι σημερινές κοινωνίες στερημένες από το πραγματικό νόημα των αξιών της αρχαιοελληνικής πόλεως– (παρ’ ότι αυτές τις αξίες ανεμίζουν, «αδειανά πουκάμισα»): Δημοκρατία, Ισονομία, Ελευθερία, Ισότητα, Λόγος, που συμπυκνώνονται σε μια λέξη-δυναμίτη για τους καθεστωτικούς:
ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ με κριτική σκέψη,
κανοναρχούν τους πολίτες-ψηφοφόρους-υπηκόους τους, στην ομοιομορφία της σκέψης ντυμένης τον μανδύα:
Της ελευθερίας του ηδονοθηρικού εξευτελισμού.
Της δημοκρατίας του πολιτικαντισμού·
Της ισονομίας του δικολαβισμού·
Της ισότητας των συνθηκών που είναι εξίσωση στη μετριότητα·
Του λόγου που είναι λέξη και όχι Θεός (δημιουργός) Λόγος.
Λοιπόν τι; Θα τ’ ανεχόμαστε όλα τούτα οσφυοκάμπτες μπρος σε ανάξιους άρχοντες, σοβαροί κύριοι (ρηχοί κυριλέδες) αλλ’ όχι Άνθρωποι (άνω θρώσκοντες), δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα; ΟΧΙ.
Αλλά γι αυτό το ΟΧΙ στο επόμενο.
Για τώρα καλό καλοκαίρι.
