Οι δερβίσηδες τροϊκανοί και οι ντόπιοι «μικροί, ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες… α´ στο διάολο μαλάκες» (Γ. Σεφέρης), κόπτονται για τη σωτηρία της Πατρίδος (οι πατριδέμποροι) και υποδουλώνουν τους Έλληνες στο Δ.Ν.Τ. και τους τοκογλύφους της Ευρωζώνης.
Αναγκάζουν τους Έλληνες, οι τροϊκανοί και οι πολιτικατζήδες-σκιτζήδες κυβερνήτες μας, αφού έβαλαν ενέχυρο στους ντόπιους μαυραγορίτες, που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ό,τι είχαν και δεν είχαν, να βάζουν ενέχυρο και το σώμα τους. «Δανείζεσθαι επί σώμασιν». Να χάνουν, πια, και όποια ελευθερία τούς απέμεινε. Να δουλεύουν σαν δούλοι, προς δόξαν των ευρωπέων (δεν είναι ορθογραφικό λάθος) και της Ευρωζώνης.
Με υφάκι τεχνοκράτη τσόγλανου, τα χρυσοκωλόπαιδα (golden boys), οι τοκογλύφοι εξ εσπερίας, ελέγχουν τις επιδόσεις των ανδρεικέλων τους και επιβάλλουν ρήτρες ομηρίας• κι’ αν σας αρέσει. Και οι Κυβερνήτες-συγκυβερνήτες και λοιποί δεφόμενοι (δέφω: τρίβω το πετσάκι να μαλακώσει), κωλοπροβάλλοντες, ενώπιον των τροϊκανών, συμπάσχουν, λένε, με τον εξαθλιωμένο λαό. Οι άθλιοι.
Και οι άνεργοι, κοντά δύο εκατομμύρια, πια. Και οι φτωχοποιημένοι Έλληνες, από τους ανίκανους, τυφλούς, αρχολίπαρους, πολιτικατζήδες-σκιτζήδες Κυβερνήτες, κατάντησαν, τους κατάντησαν, από νοικοκύρηδες, ζήτουλες…
Βουβοί, βλέπουν τις μέρες τους, οι άνθρωποι αυτής της χώρας, να φεύγουν άδειες, λουσμένες στο μαύρο χρώμα της απελπισίας και του πένθους. Τις νύχτες, ο εφιάλτης του αύριο κρατάει συντροφιά στα μαυρισμένα, σαν τη νύχτα, όνειρά τους.
Οι νέοι κοιτούν τον ουρανό, χαμένοι, απελπισμένοι. Χωρίς μέλλον η ζωή τους. Βομβαρδισμένη η σκέψη τους από την ανάγκη. Οργισμένοι, βλέπουν, ανήμποροι, την κλεψιά και την αναρρίχηση των καπάτσων. Κι ο αέρας, πια, όσον τους αφήνουν να ανασαίνουν, λιγοστεύει. Πνίγονται. Οι πόρνοι τούς ζήτησαν να εκπορνευθούν, μα αυτοί έβαλαν το δισάκι τους στον ώμο για την ξενιτιά, αναζητώντας, εκεί, το καλύτερο αύριο, που τους αρνιέται η μητριά πατρίδα τους.
Ένα Κράτος ανίκανο να διασφαλίσει τα συμφέροντα, τη ζωή και την περιουσία (όση του άφησαν οι εξουσιαστές του να έχει) του ανίσχυρου πολίτη. Κράτος, κραταιό, όμως, στο να διασφαλίζει, με τη βία του αριθμού, το ακαταδίωκτο Υπουργών και βουλευτών• την καταβολή άθικτων των διπλών και τριπλών συντάξεων των κοινοβουλευτών, ενώ τσεκουρώνει τις συντάξεις των υπολοίπων πολιτών. Κράτος κραταιό, στο να επιβάλει μνημόνια και τη βίαιη μείωση μισθών και συντάξεων. Να γονατίζει, με τη φορολογία και τα χαράτσια βίας, τον πολίτη.
Κι όλα αυτά, γιατί, πέρα από την ανικανότητα του Κράτους, λίγοι κλέβουν δισεκατομμύρια από τους πολλούς, και αυτό το Κράτος δεν μπορεί να τους πιάσει. Κράτος-λογάς, που διακηρύσσει την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής (νιος ήμουν και γέρασα ακούγοντας το ίδιο τροπάρι), που συντελείται κάτω από τη μύτη του, αν όχι με τη συνέργειά του. Πώς είναι δυνατόν, εάν δεν συνεργούν (αδιαφορούντες ή διαπλεκόμενοι) οι κρατούντες, να μην μπορούν να συλλάβουν αυτούς που ξέρουν ότι είναι κλέφτες, όταν ανακοινώνουν, κάθε λίγο και λιγάκι, λίστες με δαύτους;
Δείτε τους Νεοελληναράδες της αρπαχτής, της κομπίνας, των μαϊμού-συντάξεων των τυφλών και των πεθαμένων. Τους φακελάκηδες γιατρούς του ΕΣΥ, τους άλλους: γιατρούς, υδραυλικούς, δικηγόρους και το κακό συναπάντημα, που δηλώνουν εισόδημα καθαρίστριας. Τους μεγαλοφοροκλέφτες Ελληναράδες με καταθέσεις και σαλέ στην Ελβετία. Αυτούς, κάνει πως δεν τους βλέπει το σκληρό και ανάλγητο Κράτος για τον μισθωτό, τον συνταξιούχο, τον μεροκαματιάρη
Στη Δημοκρατία, όπου άρχων είναι ο νόμος και η ισοπολιτεία, η ισονομία, η ισηγορία είναι απαράβατες αρχές, όλοι, άρχοντες και αρχόμενοι, άρχονται από τον Νόμο. Και κύριο μέλημα της πραγματικής Δημοκρατίας είναι η εξάλειψη της ανισότητας, όχι η διόγκωση και η διαιώνισή της, όπως συμβαίνει στις μέρες μας.
Χρέος της πραγματικής Δημοκρατίας είναι να καλλιεργεί στον πολίτη τη συλλογική συνείδηση και όχι τον σταρχιδισμό του μαζάτομου, το οποίο θεωρεί ότι μόνο δικαιώματα έχει (κυρίως την εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων «κι οι άλλοι ας πάνε να κουρεύονται») και καμία υποχρέωση, έναντι των άλλων και της πολιτείας.
Κύριο μέλημα του πολίτη (ποιος είναι και πού είναι αυτός;) είναι «να κάνει χωρίς να τον υποχρεώνουν αυτά που οι άλλοι κάνουν από τον φόβο των νόμων: ανεπιτάκτως ποιείν α τινές από τον των νόμων φόβον ποιούσι:» (Αριστοτέλης). Και πρωταρχική υποχρέωση του Κυβερνήτη, είναι «προς το κοινόν συμφέρον άρχειν».
Στις μέρες μας, βιώνουμε μια Δημοκρατία ανάπηρη. Όχι Δημοκρατία κραταιά, που ο λαός κρατύνει. Γιατί, τον λαό τον έχουν ευνουχίσει και τον έχουν γονατίσει από την ανάγκη και την ανέχεια.
Έχουμε ένα Κράτος σμπαραλιασμένου, το οποίο υπόσχονται, οι πολιτικατζήδες-σκιτζήδες, που μας κυβερνούν κάθε φορά, να το ανασυγκροτήσουν, να το εκσυγχρονίσουν, να το ηλεκτρονίσουν (ηλεκτρονική διακυβέρνηση), να το αναδομήσουν. Και πάντα, στο τέλος, «του… αναδομούν το κέρατο.»
Και η κοινωνία να κοχλάζει, έτοιμη να εκραγεί. Και μόνο οι στρουθοκαμήλες, με χωμένο το κεφάλι στην έρημο του μνημονίου, καμώνονται πως δεν το βλέπουν.
Ο φόβος και η απόγνωση οδηγούν τους απελπισμένους ανθρώπους στην αγκαλιά μυωδών μελανοχιτώνων, αναζητώντας εκεί αυτά, που το κράτος δεν τους παρέχει, ενώ έχει υποχρέωση: ασφάλεια, δικαιοσύνη, αξιοπρεπή διαβίωση.
Κι αυτό, επειδή το Κράτος έχει αλωθεί από αδιάφορους και ανίκανους, και σφυρίζει κλέφτικα. Και έτσι, νομιμοποιεί την παράνομη βία, (η νόμιμη βία είναι μονοπώλιο του Κράτους) στα μάτια του «κοσμάκη.» Και το χειρότερο: κάποιοι αρχίζουν να συνηθίζουν την αποκρουστική μορφή του φαιού τέρατος.
Αναγκαία είναι η άσκηση εξουσίας. Δικαιώνεται, όμως μόνον, όταν η εξουσία η ίδια σέβεται τους Νόμους και τους πολίτες και δεν είναι έρμαιο της αυθαιρεσίας του εξουσιαστή. Έρμαιο στα χέρια του ισχυρού, ο οποίος κουρελιάζει το δίχτυ του νόμου, μέσα στο οποίο, όμως, πιάνονται, σαν μύγες, οι ανίσχυροι.
Ο άρχων, αυτός που κατέχει την εξουσία στη Δημοκρατία, σέβεται τον αρχόμενο. Κι αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση, για να σεβαστεί και ο αρχόμενος τον άρχοντα. Μόνον έτσι μπορεί να υπάρξει Πολιτεία, ειρηνική και ευνομούμενη, αντάξια των πολιτών της. Και Πολίτες αντάξιοι της Πολιτείας των.
Θα τολμήσουμε; Ή ναυαγοί θαλασσοπνιγμένοι, θα μαρκονίζουμε σήματα απελπισίας και ανήμπορης οργής, στο κενό;
