Σε μία συνέντευξή του, λίγο πριν πεθάνει, ο Φλωράκης εξομολογήθηκε σε κάποιον δημοσιογράφο που τον ρωτούσε επίμονα για το τίμημα της επαναστατικής του επιλογής πώς δεν ήταν σίγουρος ότι άξιζε μία προσωπική θυσία, για μία ολόκληρη ζωή ενός ανθρώπου που χάνει τις μικρές, ανόητες χαρές της αστικής ζωής εν ονόματι της αλλαγής του κόσμου, καταλήγοντας στη φράση του τίτλου.
Ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς, αυτός ο αριστοκράτης της ζωής, αλλά δημοκράτης στην οικονομική σκέψη, κάπως έτσι ανέλυε την άποψη του, αναφέροντας ότι η οικονομική ζωή και οι θεωρίες της πρέπει να λαμβάνουν υπόψη το μέσο όρο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Δηλαδή τα 70 έτη, όπου μέσα σε αυτή τη χρονική διάρκεια θα επιθυμούσε ο κάθε άνθρωπος να ζει αξιοπρεπώς, αφού καμία μεσσιανική πολιτική σκέψη δεν θα τον οδηγούσε σε έναν επι γης παράδεισο.
Οι δεξιές θρησκείες, ήσυχες με τη συνείδηση τους, αφού το θεϊκό παράδεισο κανείς δεν τον είδε, μπορούν ανέξοδα να υπόσχονται την ουτοπική σύλληψη της μετά θάνατον ζωής, η οποία ανακουφίζει τους αδικημένους της πραγματικής ζωής, αλλά και να μακαρίζουν τους, φτωχούς τω πνεύματι, αδελφούς μας, παρέα, ίσως, και με τους φανατικούς της αριστεροσύνης που πολλές φορές είναι στον ύπνο σταυραετοί και στον ξύπνιο ανθρωπάκια. Οι αριστερές θρησκείες, όπου επικράτησαν, μετέτρεψαν τα όνειρα για σοσιαλισμό σε εφιάλτες, με τα γκούλαγκ να ξεφτιλίζουν κάθε έννοια ανθρωπιάς που κουβαλούσε αυτή η ρομαντική ιδεολογία, η οποία, σωστά, έβαλε στη θέση του θεϊκού παραδείσου τον ανθρώπινο και τον επί της γης συμβολισμό του.
Η αριστερά, όμως, χωρίς τις θρησκευτικές της ιδεοληψίες, μπορεί να δικαιωθεί γιατί στην αδικία της πραγματικής ζωής δίνει ένα όραμα που έχει επίκεντρο τον άνθρωπο. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Πρίμο Λέβι: «το φασισμό δε μπορείς να τον διανοηθείς χωρίς το Άουσβιτς, αλλά το σοσιαλισμό χωρίς τα γκούλαγκ, μπορείς…»
Αυτή η χώρα κυβερνήθηκε από τη δεξιά, το παλάτι, τις χούντες τοποθετώντας πάντα το φάντασμα του κομμουνισμού ως το σκιάχτρο που θα κατέστρεφε το τρίπτυχο ΠΑΤΡΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Όπου το κομμουνισμός σήμαινε και «κοινομουνισμός», δηλαδή μας παίρνουν τις γυναίκες, τα σπίτια, τα παιδιά.
Αυτή η ιδεολογική υπεροχή της δεξιάς, τα τελευταία 100 χρόνια, ανάγκασε πολλούς αριστερούς να γίνουν φανατικοί της «επαναστατικής γυμναστικής», όπου στην καθημερινή ζωή έβλεπαν τους παραδείσους της ισότητας να αργούν πολύ να γίνουν πραγματικότητα. Και, τελικά, να αποσύρονται, σαν μοναχοί, στο όμορφο ιδεολογικό κάστρο της γνήσιας ιδεολογίας, όπου ότι δεν έμοιαζε με επίγειο παράδεισο αριστερής έμπνευσης ονομαζόταν προδοσία, δοσιλογισμός και υποταγή.
Έτσι, οι φανατικοί αριστεροί, που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, αποφάσισαν να κάνουν αυτό που οι δεξιοί της Ευρώπης και οι ημέτεροι εδώ, ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν. Κατάφεραν να κάνουν την αριστερά παρένθεση και να δικαιώσουν τη δική τους υποταγή ως μονόδρομο, αφού στο τέλος της ημέρας μνημόνια υπέγραψαν και οι μεν και οι δε. Ξεχνώντας ότι αυτή η αριστερή κυβέρνηση ήταν η μόνη στην Ευρώπη που σήκωσε το βάρος μίας αλήθειας. Της αλήθειας σύμφωνα με την οποία τη λιτότητα, σε όλη την Ευρώπη, δεν την πληρώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οι πλούσιοι και τυχεροί γίνονται ακόμα πιο πλούσιοι, αντίθετα με τους φτωχούς που γίνονται φτωχότεροι.
Αυτήν την αλήθεια της αριστεράς την άκουσαν. Τους ενόχλησε. Την πολέμησαν. Από την άποψη του πολιτικού συμφέροντός τους δικαιολογημένα και λογικά. Ποιος λογικός πλούσιος θα έδινε σήμερα τον πλούτο του σε μία κοινωνία όπου η ανισότητα είναι προνόμια ευφυΐας, καλής αγωγής και επιτυχίας; Όπου το ατομικό εξυμνείται με θεϊκές διαστάσεις, ενώ το συλλογικό ταπεινώνεται ως φτωχό, αποτυχημένο και ανόητο; Καλύτερα πλούσιος, υγιής και άνδρας παρά πούστης, φτωχός και άσχημος. Αυτή είναι η διαλεκτική αλήθεια της δεξιάς αδιάντροπης ιδεολογίας. Αυτής που ανέκαθεν είχε μία τάση να εξυμνεί την ατομική διάκριση ως την απόλυτη αξία, ακόμα κι αν αυτό γινόταν σε βάρος του κοινού καλού.
Το πρόβλημα, όμως, σήμερα είναι ότι αυτή η μικρή σε διάρκεια αριστερή προσπάθεια, για τη δικαίωση, έστω κάποιων κουτσουρεμένων ονείρων ενός ταπεινωμένου λαού, που τον βρίζουν για ζητιάνο της Ευρώπης, σταμάτησε απότομα. Κι αυτό συνέβη με τις προσπάθειες των καθαρών, των αψεγάδιαστων αριστερών και όχι με τις λογικές προσπάθειες της δεξιάς. Μίας δεξιάς που σοκαρισμένη από την αποδοχή του ηγέτη της αριστεράς, παρακολουθούσε αμήχανη την πολιτική ζωή του τόπου. Ψηφίζοντας, ακόμα, και αυτούς που σιχαίνεται.
Ευτυχώς, όμως, για αυτούς βρέθηκαν οι γνήσιοι επαναστάτες, οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας της αριστεράς που καθάρισαν το τοπίο, για ένα συμβιβασμένο αριστερό που έκανε αναγκαστική προσγείωση για να σώσει το αεροπλάνο και τους αθώους επιβάτες του. Αυτοί οι αριστεροί που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για ζητήματα ιδεών, λες και οι ιδέες για τα πράγματα γεννιούνται από ένα ανώτερο ευφυές ον και όχι από τους πραγματικούς ανθρώπους.
Ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνοτο είπε καθαρά: «Δεν υπάρχουν ιδέες για τις ιδέες, αλλά άνθρωποι με τις ιδέες τους». Και τους ανθρώπους με ανθρώπινες ιδέες που θα προσπαθήσουν να δώσουν φωνή σε αυτούς που σήμερα δεν έχουν, τους έχει αυτή η ψαλιδισμένη αριστερά. Αυτή που προσπάθησε, έπεσε, αλλά ξανασηκώθηκε με αυτό το σισσύφιο έργο που της φόρτωσε ο λαός. Να βγάλει λίγες από τις πέτρες που βαραίνουν τους ώμους των φτωχών και ταπεινωμένων, για να παίρνουν και τα όνειρα εκδίκηση απέναντι στους εφιάλτες, που πάντα δικαιώνουν το δίκαιο του ισχυρού. Είτε Πέρσες λέγονται, είτε δανειστές.
Τελικά είχε δίκιο αυτός ο παλιός κομουνιστής που είπε να φοβάσαι τους φανατικούς αριστερούς, τους παπάδες και τις παλιές πουτάνες που γίνονται ενάρετες…
ΥΓ. Μήπως, εν τέλει, δικαιώνεται και η ρήση του Χίτλερ που είπε: «Ο λαός είναι σαν τη γυναίκα. Πρέπει να τη δέρνεις για να στρώσει»; Ρήση, που στην ελληνική της εκδοχή μπορεί να αφορά το μάγκα, τον πολλά βαρύ άνδρα της πολιτικής που καθαρίζει στο μπουρδέλο τις ατίθασες πουτάνες που ερωτεύονται, μερικές φορές, τους νταβατζίδες τους και χαλούν την επαγγελματική πιάτσα.
Το άρθρο υπογράφει ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
