Δεν είμαστε πια «νέοι». Δεν θέλουμε να κατακτήσουμε ορμητικά τον κόσμο. Απομακρυνόμαστε τρέχοντας από τη ζωή μας…
Ήμασταν δεκαοκτώ χρονών και είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε στη ζωή, γίναμε τριάντα και είχαμε αρχίσει να αγαπάμε τη ζωή μας…. αλλά έπρεπε τώρα να την πυροβολήσουμε και να την κάνουμε κομμάτια.
Η πρώτη βόμβα, η πρώτη έκρηξη έγινε στις καρδιές μας….
Είμαστε αποκομμένοι από την πρόοδο, την προσπάθεια, τη δραστηριότητα.
Δεν πιστεύουμε σε τίποτα (κάποιοι μόνο έμειναν να πιστεύουν στον αγώνα).
Δεν πολεμάμε, δεν υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας ενάντια στην εκμηδένισή μας.
Ο μύθος της «χαμένης γενιάς» που τη θυσίασαν – αυτοί που «ανακάτεψαν» την ελπίδα με την απογοήτευση και τον «ζωντανό» θάνατο- έγινε «λατρεία» για όσους ισοπεδώνουν τα όνειρα και ισχυρίζονται άκριτα ότι τώρα πληρώνουν για τις αποτυχίες του παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν αγωνιστές να αντιταχθούν στους ψεύτες με τις λανθασμένες αξίες τους.
Στις θέσεις τους αναδύονται οι ανεπαρκείς.
Αυτάρεσκοι άνθρωποι που ποτέ δεν αγωνίστηκαν για τίποτα, ούτε υπέφεραν…
μοιάζουν στα μάτια των νέων σαν να τρώνε, να πίνουν, να γελούν, πάνω στα «πτώματα» των ανθρώπων. Φόβος, οίκτος, εκμηδένιση, εξαθλίωση… αυτό είναι το όπλο των λίγων που κυβερνούν έναντι των πολλών.
Στην καταδίκη των «αποκλινόντων» ( και των αντικομφορμιστών) της κοινωνίας δεν άλλαξαν πολλά, το «σύγχρονο» κράτος συνεχίζει να καταδιώκει τους επονομαζόμενους από το ίδιο «παρείσακτους», ασκώντας κάθε είδους βασανισμό.
Από την άλλη πλευρά όσο δικαιολογημένος και αν είναι ο σκοπός όλων των αγωνιστών της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισονομίας…η χρήση τακτικών φρίκης (βόμβες, καταστροφές κλπ) προκαλεί την αποστροφή ενώ στόχος των αγωνιστών θα έπρεπε να είναι να προσελκύσουν μαζικά τους ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη συνταχθεί μαζί τους.
Να πείσουν ότι όταν καταλαμβάνει την εξουσία μια ομάδα, με όποιον μανδύα και όνομα και να έχει παρουσιαστεί, έχει φροντίσει να διαπράξει όλες της τις αγριότητες μαζί και στη συνέχεια φροντίζει να παρέχει μια καλύτερη ζωή όχι σε όλους αλλά στους εκλεκτούς της και δίδει κάτι μικρό, σε μικρές δόσεις και κατά στάδια στους υπολοίπους ώστε να νομίζουν ότι η κατάσταση βελτιώνεται σιγά σιγά.
Ο αγωνιστής-«επαναστάτης με αιτία» πρέπει να έχει την υποστήριξη μια λίμνης αν όχι μιας θάλασσας (όπως λέγεται) για να επιβιώσει, δηλαδή να κωπηλατεί μαζί με τους ανθρώπους και όχι να τους ρίχνει στάχτη στα μάτια.
Όταν ένα κράτος αρνείται τα ανθρώπινα δικαιώματα ποιος είναι ο παραβάτης;
Ο επαναστάτης, ο αντιστασιακός ή ο αναρχικός;
Αυτός που τα υπερασπίζεται αγωνιστικά και που αρνείται να ακολουθεί διαταγές ή το κράτος που «δολοφονεί» καθημερινά τον αθώο πολίτη;
Η «χρησιμοποιημένη αποτροπή» συχνά εμφανίζεται από την εξουσία ως αναρχία ή παραβατικότητα.
Η εξουσία συνηθίζει να χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα για πείσει για τους «ορθούς» λόγους της άσκησης εκ μέρους της βίας, της επιβολής επώδυνων και εξαθλιωτικών μέτρων, της καταπάτησης της ισονομίας, της ισοπέδωσης της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. μεταξύ αυτών που χρησιμοποιεί είναι η κατάχρηση οικονομικής εξουσίας, ο οικονομικός τρόμος.
Αλλά ο τρόμος φορά ανθρώπινο πρόσωπο (Θουκυδίδη στον Πελοπ. Πόλεμο).
Όλες οι ομάδες που κατέκτησαν την εξουσία, έως την ανάληψη του ελέγχου του κράτους έκαναν χρήση τρομολαγνείας, όλες όμως συγχωρέθηκαν μόλις έγιναν κυβερνήσεις γιατί στο κυνήγι της εξουσίας η επιτυχία αφήνει λίγους εχθρούς.
Ο φόβος για το αβέβαιο και δυσοίωνο αύριο, η κατάχρηση οικονομικής εξουσίας και η εξαγορά ελπίδας, είναι η ύπουλη νίκη των ολίγων αλλά η ανοχή των πολιτών στην όποια μορφή φόβου δεν είναι αρετή και πρέπει αυτός ο ίδιος ο φόβος να αποτελέσει πηγή σύγκρουσης με κάθε μέσο.
Ο «αδάμαστος και ανυπότακτος» οφείλει να αναπροσαρμόζει την αγωνιστική του μέθοδο.
Να καταπολεμά την αγκυροβολημένη υπανάπτυξη, δεμένη με τη φτώχεια. την ανεργία και τη διαφθορά των ανώτερων στρωμάτων.
Αντί να κάνει μια σύνθεση με την νεωτερικότητα να αναζητά το δρόμο του με την αντιπαράθεση.
Δικηγόρος- Ποινικολόγος
ειδικευμένη σε θέματα Ευρωπαϊκού Δικαίου
