«Αλαφρανεβασμα η ψυχη, βαρυ κατεβα η σαρκα» (Κ. Παλαμάς δωρεά από Χ. Παμπούκη) που εξηγεί το άλυτο μυστήριο της ορμικής επιθυμίας για σεξ ακόμα και σε συνθήκες πολέμου, επιδημιών και άλλων απειλών στο ανθρώπινο γένος, ή και οι λόγοι που το «μένουμε σπίτι» οι Έλληνες το μεταφράζουν και «κάνουμε κρεβάτι»…
Ο φόβος του θανάτου:Ο έρωτας, αυτός ο νοήμων εξανθρωπισμός του σεξουαλικού μας εαυτού, φαίνεται να ανθίζει μόνο σε δύσκολες εποχές και σε μεγάλες απειλές από τον πρώτο παραμυθά, τον Όμηρο, που ξεκληρίζει δυο τεράστιους πολιτισμούς, της Τροίας και των ελληνικών πόλεων, στο όνομα του έρωτα και του πάθους για σεξ και εξουσία.
Ο θυμός:Αν θυμάστε κιόλας, το ποίημα ξεκινά από τον θυμό του Αχιλλέα για την αρπαγή της Βρισηίδας «μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος» που πρακτικά είαι η μέση της ιστορίας και όχι η αρχή της. Και αυτό το κάνει με τέχνη ο πρώτος διδάξας της ηρωικής αφηγηματογραφίας και μετά ίσως τον ακολουθεί ο Cervantes με τον Δον Κιχώτη, αλλά και ο Τολστόι στο«Πόλεμος και Ειρήνη».
Ο πόλεμος: Αλλά και στην σύγχρονη εποχή με το «Όσα παίρνει ο άνεμος» όλοι οι έρωτες μοιάζει να ανθίζουν μέσα σε σκηνές πολέμου και θανάτου. Κανένας ευτυχισμένος γάμος και καμιά ερωτική ηρεμία δεν ενέπνευσαν ποιητές και καλλιτέχνες.
Η τραγωδία: Από τη Μηδεια, την Άννα Καρένινα, μέχρι την Μανταμ Μποβαρύ, ο έρως συνοδεύεται από την θλίψη του τέλους και της σύγκρουσης. Ενώ μοιάζει παράδοξο στην κοινή λογική που ερμηνεύει τα ανθρώπινα πάθη με πρόσημο την ευτυχία της συνύπαρξης, στην ουσία της βιολογίας και της φαντασίας ο έρωτας αλλά και ο ανάποδος σωματικός του εαυτός, το σεξ, είναι ο πόνος και η δυστυχία.
Ο φόβος βενζίνη του πόθου: Ένας άνθρωπος κλεισμένος και φοβισμένος έχει διάθεση για σεξουαλικές επιδόσεις. Ίδιος φόβος με το παράνομο σεξ που αιώνες τώρα ανθίζει στα σκοτεινά σοκάκια και τα φτηνά ξενοδοχεία…
Το ανθρώπινο κτήνος: το λέμε και ένστικτο ευγενικά, της επιβίωσης και αναπαραγωγής, είναι όχι μόνο ποιητικά, αλλά και βιολογικά το αντίδοτο του θανάτου. Η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές πως οι πληθυσμοί πολλαπλασιάζονται όταν απειληθούν· κλασικό παράδειγμα, στατιστικό, πως μετά τους πολέμους αυξάνονται οι γεννήσεις. Το σύνδρομο του ζωτικού χώρου και του υπερπληθυσμού, οι πολλοί νικούν τους λίγους…Δείτε το μπούλινγκ στα σχολεία αλλά και στον Τούρκο γείτονα.
Ο εγκέφαλος: Στον εγκέφαλο η ορμή, ο φόβος και ο φόνος και το πάθος (ανθούν στην σήψη του ταπεινού και πεθαίνουν στα ανεμοδαρμένα ύψη των ιδεών) παράγονται σε μια ελάχιστη περιοχή, την προοπτική, πίσω απότα μάτια δηλαδή με ταχυδρόμο μια ουσία που ονομάζεται ντοπαμίνη (εξού και ντόπα) · ντοπαρισμένος, φτιαγμένος δηλαδή για αυτά που η φύση χαρίζει ηθικά και η κοινωνία τα φορολογεί ως ανήθικα.
Ο πολιτισμός:Ο πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας του έρωτα σταματά στην κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρας, όπου με κλειστά τα φώτα οργιάζει η φαντασία στα σκοτάδια του νου (όπου το «κατέβα» της σάρκας νικά το «ανέβα» της ψυχής).
Το αλκοόλ: Το «μένουμε σπίτι» αντί να γίνει φυλακή των αισθήσεων, γίνεται κόλαση των παρασθήσεων αφού τα αλκοτέστ εντός της οικίας απαγορεύονται, όπου το οινόπνευμα αναστέλλοντας το ηθικό ανυψώνει το ανήθικο -ακόμα και με την σύζυγό μας.
Ο χρόνος: Ο χρόνος διαστέλλεται στην αβάστακτη βαρύτητα της απομόνωσης και το άγχος απόδοσης που οι κοινοί θνητοί έχουν στην καθημερινότητά τους γίνεται σκέτο απόδοση με επιδόσεις.
Η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα χωρίς στολίδια, κοσμήματα και ακριβά δώρα, θα διεκδικήσουν την μόνη δικαιοσύνη και ισότητα των φύλων χωρίς φύλλο συκής, όπου ακρίτες και αφροδίτες θα παλεύουν στα μαρμαρένια αλώνια, γυμνοί θεοί, μοναδικοί στο κρεβάτι της αρετής που οι ηθικολόγοι ονόμασαν αμαρτία.
Οι οίκοι ενοχής θα γίνουν οίκοι ανοχής με όλα τα καλούδια που προσφέρει το διαδίκτυο και τα sexshops, αυτή η τεχνητή νοημοσύνη που απογειώνει το ανθρώπινο κτήνος στον αγώνα ενάντια στην λήθη της θνητότητας που μας απειλεί ενώ κανείς δεν θα την δει…
Για να γίνει κατανοητό πως τα ορμέφυτά μας θα νικούν πάντα τις κοινωνικές εντολές, δέστε τα ζώα, όχι της ζούγκλας γιατί αυτά είναι πολύ μακριά, αλλά τα δικά σας κατοικίδια όταν έχουν οίστρο τα θηλυκά και τα άρρενα αγέλη από πίσω να πάρουν το μερίδιο της ηδονής.
Λένε «ναι, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι πλέον ζώα (τουλάχιστον μερικοί, όντως είναι πιο ζώα και από τα ζώα) και έχουν χάσει την χιμαιρική αυτήν επιθυμία να αναπαράγονται, αφού μεσολαβούν πλέον η λογική και η κοινωνική θέσμιση».
Αυτό όμως που δεν έχουν χάσει είναι το ανιδιοτελές πάθος για ηδονές της σάρκας, και ως προς αυτό υπερτερούν των ζώων αφού κάνουν πλέον σεξ για το σεξ και πολύ λιγότερο για να κάνουν παιδιά· ειδικά στις μέρες μας που η φυλή των ευρωπαίων γεννά σπανίως συγκριτικά με το παρελθόν.
Οι άνθρωποι με τον πολιτισμό χάσανε σιγά σιγά την πρωτόγονη αυτή αίσθηση του ζευγαρώματος για τεκνοποιία και την αντικατέστησαν με πληθώρα απολαύσεων και οργίων που θα έκαναν τον DeSade να κοκκινίζει και να σκίζει το βιβλίο του για την αθώα Justine.
Το κόκκινο κραγιόν, τα μαύρα εσώρουχα, τα αρώματα, είναι ενισχυτικά της επιθυμίας και γι’ αυτό σήμερα οι οίκοι μόδας είναι από τις πιο παραγωγικές επιχειρήσεις.Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι γυναίκες στα πάρτυ στα καταφύγια των βομβαρδισμών έβαζαν τα πιο κόκκινα κραγιόν και τα πιο σέξυ εσώρουχά τους · στο Λονδίνο δε, είχαν εφεύρει την τέχνη της εικονικής ζαρτιέρας, γιατί καλσόν δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα τότε, ζωγραφίζοντας τα πόδια τους έτσι που να μοιάζουν ότι φορούν μαύρα διαφανή καλσόν με την ραφή στο πίσω μέρος της γάμπας να γίνεται με μαρκαδόρο!!!
Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
