Οι κοινωνίες σε κρίση καταφεύγουν στην βία των πολλών και στην θρησκεία με εξιλαστήριο θύμα πάντα την αθώα γενετική επιθυμία που χιλιάδες έτη τώρα γίνεται με μια μοναδική εντολή: την αταβιστική επιθυμία για ηδονή και αναπαραγωγή.
Στην Γερμανία της Βαϊμάρης, στην Αμερική του Μακαρθισμού, στην Αγγλία του Wilde και του Touring το πρώτο θύμα, ίσως και μοναδικό, ήταν το κρεβάτι των πολιτών και η σεξουαλική ελευθερία.
Η σεξουαλική επαφή τρομάζει γιατί βγάζει τον ελεύθερο άνθρωπο στο προσκήνιο και του αφαιρεί την πανοπλία της συμφωνίας με την κοινή γνώμη χωρίς γνώμη. Αυτήν την ανεγκέφαλη κυρία της εξουσίας, της μικρόψυχης πλειοψηφίας που μεταφράζει την δύναμη των πολλών σε μια βία των φοβισμένων ολίγων που συνήθως κρύβονται πίσω από στερεότυπα και ανόητες κοινοτοπίες.
Η κοινή γνώμη με την βοήθεια των κομπλεξικών κινηματικών ιδεών τελευταία, αποφάσισαν να σώσουν την τιμή των γυναικών που βιάζονται από την ανδρική κυριαρχία, που αυτές όμως επέλεξαν να υπηρετούν, γιατί ήταν η μοναδική ασφαλής οδός επιβίωσης. (Ο γάμος είναι ο πιο αποτυχημένος θεσμός της ιστορίας, παρά ταύτα όμως ο πλέον ποθητός από όλο τον γυναικείο πληθυσμό κυρίως, που σήμερα υποστηρίζει τα κινήματα «ήμουν κι εγώ εκεί» – me too).
Τύχη αγαθή όμως μας έσωσε με την απόφαση των δικαστών να δικάσουν χωρίς την φασιστική λαϊκή δικαιοσύνη, που είχε δικάσει και καταδικάσει χωρίς αντίλογο και χωρίς σοβαρούς μάρτυρες, με ένορκους αργυρώνητους, τζάμπα μάγκες των τηλεπαραθύρων.
Ευτυχώς που οι συντηρητικοί δικαστές και ο δικηγόρος με όρχεις Κούγιας έδωσαν αξιοπρέπεια στην ελληνική κοινωνία, με τη γενναία απόφαση να δικάσουν χωρίς τις Κασσάνδρες του λαϊκισμού και των πρωινάδικων που τελευταία ξεσάλωσαν φορώντας την τήβεννο του δικαστή με high heels και τα μπούτια έξω, προς τέρψιν του ηδονοβλεψία – ματάκια τηλεθεατή, που ήταν ταυτόχρονα δημοσιογράφος, δικαστής, δικηγόρος και εισαγγελέας.
Ο ανθρωπάκος που κοίταζε από την κλειδαρότρυπα την ερωτική ζωή των Ελλήνων κρίνοντας το ηθικό και το ανήθικο με μέτρο την δική του ανήθικη συμπεριφορά, αφού το ανήθικο έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από το ηθικό, ιδιαίτερα όταν κρίνει τις αμαρτίες των γειτόνων.
Δεξιοί θεούσοι και αριστεροί του ηθικού πλεονεκτήματος μπροστά στις αμαρτίες της σάρκας (δηλαδή την πυρέσσουσα και έγκαυλη ορμή της με την οποία αναπαράγεται αταβιστικά, και αν είναι τυχερός και ερωτικά) πήραν τα τύμπανα του πολέμου και τις σημαίες της αγίας της Λωρραίνης για να κάψουν στην πυρά τους αμαρτωλούς. Στις κοινωνίες χιλιάδες χρόνια τώρα το εξιλαστήριο θύμα είναι ο απαραίτητος θεσμός για να αθωώνεται η κακοήθεια των κοινών θνητών-οπαδών και έτοιμων να σταυρώσουν το διαφορετικό (χωρίς να ξέρουν ποιο είναι όμως).
Ο R. Girard στο «Βία, Θρησκεία και Εξιλαστήριο Θύμα» εξηγεί πως σε όλες τις κοινωνίες χρειάζεται ένα θύμα που θα σηκώσει τις αμαρτίες των ανθρώπων ∙ από την Ιφιγένεια μέχρι τον Χριστό αλλά και τα σύγχρονα θύματα της σεξουαλικής βίας, όπως τα βάφτισαν οι ανήθικοι ομοφοβικοί και εκδιδόμενοι αρσενοκοίτες που έψαχναν θύματα για το μεροκάματο και όχι για την ΚΑΥΛΑ.
Για έτη πολλά πριν την αμαρτία που την ονόμασαν οι ομιλούσες κεφαλές αρετή, γυναίκες και άντρες (τρόπος του λέγειν), για τα πέντε, δεκαπέντε, ίσως και εκατό πέντε λεπτά δημοσιότητας σταύρωσαν την συνηθισμένη σεξουαλική πράξη σε βία ανάλογα με τον σωματότυπο και όχι ανάλογα με την απόδοση (performative sexuality).
Τα τελευταία χρόνια ζούμε ξανά το κυνήγι μαγισσών από την ανάποδη, όπου οι «πολιτικά ορθές» απόψεις κυνηγούν τις παρεκκλίσεις της σάρκας και του νου ως ανωμαλίες, όπως περίπου η Ιερά Εξέταση και η Βικτωριανή ηθική τους διαφορετικούς, σε διαφορετικές ιστορικά πλην όμως ίδιες ηθικά περιόδους. Με μια όμως πιο σιχαμένη διαφορά στην οπτική: Αυτοί που σήμερα κατηγορούν ως εισαγγελείς, δεν υποστηρίζουν την πολιτική ορθότητα. γιατί αν την υποστήριζαν δεν θα φώναζαν σαν καρακάξες σε οίστρο πως είναι καταπιεσμένες μειοψηφίες ΛΟΑΤΚΙ ή μικρόσωμες γυναίκες που απειλούνται από τον πιο σωματώδη άρρενα.
(…η γυνή πιο μικρόσωμη και ο άνδρας πιο ουρακοτάγκος, αν και σήμερα στα γυμναστήρια η διαδρομή αυτή ελαττώνει την διαφορά, αφού και γυναίκες με λίγη τεστοστερόνη αποκτούν φαινότυπο αρσενικού, ενώ οι αρσενικοί με λίγα οιστρογόνα αποκτούν επιδερμίδα βόρειας, ξανθιάς και άτριχης).
Θα έψαχναν τις βαθύτερες αιτίες, γιατί τα άρρενα σκοτώνουν τις αγαπημένες τους ειδικά αυτήν την περίοδο, που οι πολίτες φυλακίστηκαν από την πανδημία, γιατί αυτή την περίοδο υπήρξαν μαζικές καταγγελίες βιασμών με καθυστέρηση πολλών ετών από την αμαρτία.
Αλλά και γιατί ποτέ τόσο πολλοί εισαγγελείς δεν βγήκαν στα παράθυρα να καταγγείλουν αυτές τις πράξεις; Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγες έπιασαν στασίδι στις οθόνες μαζί με αγράμματους ντελάληδες των ειδήσεων που δίκαζαν τους πάντες με την φήμη πως κάτι, κάπου έγινε και ήμουν και εγώ εκεί… Θαυμάστε με και λυπηθείτε με αλλά προπάντων αναγνωρίστε με, γιατί θα ξαναβγώ στον καθρέφτη μου αύριο με νέο μακιγιάζ.
Το παράδοξο κοινωνικό φαινόμενο που μας πήρε και μας σήκωσε με την ηθικολογία ήταν πως τα κινήματα υποστήριξης των μειοψηφούντων συμπατριωτών μας, είτε αυτά ήταν γυναίκες, είτε άνθρωποι στη ζώνη του λυκόφωτος της σεξουαλικότητας, ήταν πως γυναίκες και άντρες -φαινοτυπικά και όχι βιολογικά- πήραν την σημαία της αγίας της Λωρραίνης για να κατηγορήσουν όλους τους άλλους σαν βιαστές και ανώμαλους.
Η Bourgeois έλεγε πως για να γαμηθεί η γυναίκα πρέπει να χαλαρώσει και ο άντρας για να γαμήσει πρέπει να θυμώσει, και υπάρχει βιολογική εξήγηση σε αυτή την σχέση των φύλων: η σύσπαση φέρνει στύση και η χαλάρωση κολπική διαστολή, άρα διευκόλυνση της συνουσίας.
Γιατί το σεξουαλικό μπροστά στη μικρόψυχη κριτική κρύβεται από ντροπή αλλά και γιατί δεν έχει λόγο και λογική η εξήγηση της ερωτικής επιθυμίας όπως και ο έρωτας ∙ από την Διοτίμα και μέχρι τη γενετική ιατρική κανείς δεν εξηγεί γιατί το μυστήριο του έρωτα παραμένει μυστήριο μέχρι και σήμερα.
Αυτό που θεωρούν έρωτα οι ηθικολόγοι δεν έχει σχέση βέβαια ούτε με τον έρωτα, ούτε και με το απλό γαμήσι. Έχει σχέση με τα σκουπίδια που τα θεωρούν ηθικές αρχές και κανόνες που βάζουν οι άλλοι για να τους παραβιάζουν και να καυλώνουν – όταν μπορούν βέβαια (οι δέκα εντολές οι παλιές μαζί με τις εκατό των me too έχουν τόση σχέση με την ηδονή όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο).
Τον Οιδίποδα όλοι τον κουβαλούμε μέσα μας, αφού η πρώτη ανήθικη επιθυμία σε ένα παιδί είναι να γαμήσει τη μαμά, ίσως και το μπαμπά, γιατί είναι τα πιο κοντινά πλάσματα που θαυμάζει και αγαπά για να επιβιώσει και τα ποθεί όπως ο ερωτευμένος Σαιξπήρος.
Η επιθυμία δεν έχει μάτια, δεν έχει αυτιά, δεν έχει γλώσσα, είναι τυφλή όπως περιγράφεται και ποιητικά ∙ όπως και η δικαιοσύνη μερικές φορές (με το δίκιο της) για να κρίνει χωρίς να επηρεάζεται από τον όχλο και τα εκδικητικά του αισθήματα. Η μόνη δικαιοσύνη στον έρωτα είναι η απουσία δικαίου είπαν πολλοί σοφοί, και στην πράξη ο μέσος θνητός το ζει στην ζωή του χωρίς να ξαφνιάζεται. Γιατί πως να περιγράψει κανείς αυτό το αθώο βλέμμα της ορμής προς το αντικείμενο του πόθου;… Τουλάχιστον μέχρι σήμερα κανείς δε μπόρεσε να το κάνει.
Οι κοινωνίες σε κρίση ηθική, κοινωνική και οικονομική βγάζουν μαχαίρια ενάντια στην σεξουαλική ζωή. Η ιστορία το έχει πολλές φορές αποδείξει: Θυμηθείτε πως από το Βερολίνο της σεξουαλικής απελευθέρωσης ξεκίνησε το κίνημα των φαιοχιτώνων που έβαλαν Εβραίους, ομοφυλόφιλους και κομμουνιστές στο στόχαστρο.
Η Βαϊμάρη δεν είχε οικονομική κρίση αλλά βαθύτατα ηθική και πολιτισμική. Σκεφτείτε τώρα την παγκόσμια κρίση αξιών που κάθισε πάνω στο σβέρκο όλων των μικροαστών ηθικολόγων, που υπερασπίζονται μια σεξουαλική ζωή όπου τα πάθη δεν κυβερνούν αφού στην θέση τους έχουν βάλει Κοκκινοσκουφίτσες με τους λύκους όλους φυλακή. Και λύκοι σήμερα βαφτίστηκαν όλοι οι άνδρες που ερωτεύτηκαν, πόθησαν, θύμωσαν, ζήλεψαν, μερικοί ακόμα και σκότωσαν από πάθος.
Τα κινήματα αυτά των αθώων κορασίδων που δεν είδαν ποτέ τον πατέρα γυμνό και δεν άκουσαν τους στεναγμούς των παραισθήσεων στην κρεβατοκάμαρα των γονιών, γέννησαν το νέο φασισμό που σε συνδυασμό με το λαϊκισμό και την παπαδίστικη ηθικολογία επιτέθηκαν όχι στους ορατούς εχθρούς, που ήταν οι οικογένειες τους και ο τρόπος που μεγάλωναν τα παιδιά τους (λες και τα παιδιά δεν ψάχνουν τα γεννητικά τους όργανα ολημερίς και ολονυχτίς). Επιτέθηκαν στους ανθρώπους που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πίστεψαν πως η σεξουαλική ζωή είναι υπόθεση μοναδική και ηδονική και κυρίως ιδιωτική ∙ που έχει μόνο θαυμαστικά και όχι ερωτηματικά χωρίς άνω τελείες, που θα σημαίνουν και το τέλος της ζωής.
Χωρίς την παγίδα της χιμαιρικής αυτής ηδονής και της καύλας, ας μας εξηγήσουν οι αναθεωρητές του Δαρβίνου πως θα γεννιόταν η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Γιατί, για να αναπαραχθείς πρέπει να γαμήσεις και για να γαμήσεις πρέπει να ποθήσεις ∙ αυτός είναι ο πρώτος νόμος επιβίωσης του ανθρώπινου αλλά και του ζωικού ζώου, μόνο που στον άνθρωπο για λάθος λόγους γίνεται με συνταγές φτιαγμένες από θεούσους που με την θάλασσα εντολών για τις στάσεις του έρωτα, έσωσαν την τιμή της σεξουαλικής πράξης κατηγορώντας την από λάθος σκοπιά.
Οι «Πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου στην Έρημο» και στην συνέχεια ο «Μέγας Ανατολικός» του αγίου μας ποιητή Εμπειρίκου θα’ πρεπε να ξαναδιαβαστούν από τις θεούσες της σεξουαλικής παρενόχλησης με το συγκινητικό πρόσημο “me too”. Πλην του Αγίου Αντωνίου και του Εμπειρίκου κανείς δεν περιέγραψε με τόση μαγική διαύγεια και διαφάνεια τις αμαρτίες των ανθρώπων, που δεν είναι πρέπον στους καθωσπρέπει ανθρώπους να τις κρίνουν. Δυστυχώς σήμερα οι σαλτιμπάγκοι και ντελάληδες των ανώνυμων και ανήθικων εκπομπών έκαναν σημαία τα σεντόνια της ντροπής για να κρύψουν τις δικές τους αμαρτωλές σκέψεις και ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Τελικά η ανθρώπινη αγέλη αρέσκεται στην αντιγραφή που είναι η εύκολη οδός. Νομιμοποίησε στο μυαλό των ανθρώπων πως όταν βγάζουμε τα μάτια μας από καύλα, πόθο και όλα τα συναφή αμαρτήματα της σάρκας, δεν γίνονται από εμάς αλλά από τους γείτονες και ίσως από τους παπάδες και αγιορείτες μοναχούς που φτύνουν στον κόρφο τους με το «ύπαγε οπίσω μου σατανά», ξορκίζοντας αυτή την χιμαιρική πλην αναγκαία συνθήκη επιβίωσης.
Η φύση, ο θεός και όλοι οι θεσμοί του ανθρώπινου ζώου έπεισαν τον άνθρωπο πως επειδή τυφλώθηκε ο Οιδίποδας, πρέπει και οι ίδιοι να κλείνουν τα μάτια στους διασταλμένους από πόθο οφθαλμούς, και για την ταμπακιέρα της έγκαυλης ζωής τους ούτε κουβέντα να μην γίνεται, μήπως και συγχωρεθούν τα πεθαμένα και φοβισμένα αισθήματά τους για τη μαγική απόχρωση της ζωής και όχι την ίδια την ζωή που σιχαίνονται.
