Η Πατρίδα μας συνεχίζει να βυθίζεται. Οι απλοί πολίτες νιώθουν απόγνωση και αγανάκτηση.
Αλλά και οι «Εταίροι μας» νιώθουν και αυτοί απογοήτευση μαζί μας. Ο ρυθμός των μεταρρυθμίσεων είναι ανεπαρκής, ενώ οι στόχοι για το έλλειμμα σημειώνουν μεγάλες αποκλίσεις.
Η αποδοχή του PSI δεν είναι πανάκεια. Δεν επαρκεί για να βγούμε από τη ζώνη του λυκόφωτος. Και το υπόλοιπο χρέος που θα παραμείνει δύσκολα θα μπορεί να εξυπηρετηθεί, σε μια οικονομία που βουλιάζει με ρυθμούς της τάξεως του 5%.
Απ’ την άλλη μεριά, είναι μια πολύ θετική εξέλιξη. Θα ηρεμήσει την πολύ αρνητική ψυχολογία της αγοράς.
Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ΔΕΝ πέρναγε το PSI. Κατάρρευση στα χρηματιστήρια, στέγνωμα της εμπορικής και συναλλακτικής πίστης, νέα μαζική εκροή κεφαλαίων.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως, αν δεν πέρναγε το PSI, ίσως οι Γερμανοί να έβλεπαν κατάματα την πραγματικότητα και να αναγκαζόντουσαν να συγκροτήσουν ένα πιο γενναιόδωρο και καταλυτικό σχέδιο σωτηρίας, με ουσιαστικότερη περικοπή του δημόσιου χρέους μας.
Μπορεί, αλλά, ας σκεφτούμε τι θα γινόταν μέχρι τότε.
Επίσης διαβάζω τις συνεντεύξεις διακεκριμένων πολιτικών της Αριστεράς και της υπερλαϊκής Δεξιάς που προτείνουν «να μην αποπληρώνουμε τα χρέη μας, γιατί πολλά από αυτά δημιουργήθηκαν ‘’παράνομα’’, με παράνομα ‘’ληστρικά’’ επιτόκια».
Αυτή η άποψη ακούγεται «πατριωτική». Στην πράξη όμως θα ήταν καταστροφική. Μια τέτοια ρήξη με την Ευρώπη θα ήταν «βούτυρο στο ψωμί των Τούρκων» και των Σκοπιανών.
Θα προκαλούσε τεράστιο νέο πλήγμα στην ήδη τραυματισμένη αξιοπιστία μας, κατάρρευση της απομένουσας εμπορικής πίστης, διάλυση του τραπεζικού συστήματος, εξόντωση των 170 δισεκατομμυρίων τραπεζικών καταθέσεων που παραμένουν στο τραπεζικό σύστημα, αδυναμία εισαγωγής πετρελαίου, τροφίμων και φαρμάκων.
Είναι, λοιπόν, αυτή πατριωτική επιλογή; Μάλλον το αντίθετο. Οι Σκοπιανοί έστησαν άγαλμα του Φιλίππου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη κεντρική τους πλατεία και δεν μπορέσαμε να αρθρώσουμε λέξη! Στο Αιγαίο δεν αποτολμάμε να καθορίσουμε τις ζώνες αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης. Γιατί; Γιατί είμαστε οικονομικά αδύναμοι και εξαρτημένοι! Η Τουρκική Tubitak Sage κατασκεύασε και δοκίμασε με επιτυχία τον πρώτο της cruise missile, η Turkish Technic κατασκευάζει κολοσσιαίο υπόστεγο και υπερμοντέρνες εγκαταστάσεις επισκευής αεροσκαφών και εμείς με το ζόρι βρίσκουμε ανταλλακτικά για τα αμυντικά μας.
Πατριωτική επιλογή είναι το να γίνουμε καλύτεροι, να δυναμώσουμε, να εργαζόμαστε και να λειτουργούμε πιο έξυπνα, να δημιουργούμε κλίμα που να επιβραβεύει τη δημιουργία, την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις.
Πρέπει σαν έθνος να αποφασίσουμε αν θα παραμείνουμε τελευταίοι και θα επικαλούμαστε «την Ελληνική ιδιαιτερότητα», αν θα δηλώνουμε «εξουθενωμένοι» ή αν θα τους κάνουμε «να τρίβουν τα μάτια τους»!
Πρέπει να αναδείξουμε έναν νέο δυναμισμό, αντάξιο της Ιστορίας μας. Να γίνουμε πρωτοπόροι και όχι να κοιτάμε πώς θα αναβάλλουμε τις απαραίτητες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις!
Το πρόβλημα δημιουργήθηκε επειδή, πολύ χονδρικά, κάθε χρόνο το Δημόσιο ξόδευε και ξοδεύει ακόμα πολύ περισσότερα απ’ όσα εισπράττει. Εισέπραττε 55 δισεκατομμύρια ευρώ και ξόδευε 80-90 δισεκατομμύρια. Χρόνο με τον χρόνο το χρέος μαζεύτηκε και έφθασε στα 370 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε τις τουλάχιστον 45 δισεκατομμύρια εγγυήσεις που έχει εκδώσει το Δημόσιο για να μην κλείσουν οι κρατικές και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
{Από τα 370 δισεκατομμύρια χρέους, τα 225 είναι από δάνεια που πήραμε για να πληρώσουμε τους τόκους όλα αυτά τα χρόνια! Το χρέος ανατροφοδοτείται από τους τόκους και καταβροχθίζει την οικονομία} .
Με τη συστηματική δυσφήμηση που έγινε από τον Νοέμβριο του 2009 (για πλαστά στοιχεία, για έλλειμμα, 15%+, για Τιτανικό, για πρωτόγνωρη διαφθορά), οι αγορές τρόμαξαν, το έβαλαν στα πόδια, υπέστησαν τεράστιες ζημίες από την κατάρρευση της αξίας των ομολόγων τα οποία είχαν αγοράσει και σταμάτησαν να μας δανείζουν.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ να επιστρέφαμε, δεν θα μπορούσαμε να εισπράττουμε 55 δισεκατομμύρια και να ξοδεύουμε 80-85 δισεκατομμύρια. Κανείς μη παλαβός δεν θα μας δάνειζε. Όσοι θεωρούν πως με κάποια εξυπνάδα θα αποφύγουμε τη νομοτέλεια για συμμάζεμα, προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στην Πατρίδα μας!
Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι τόσο τα φορολογικά έσοδα, όσο οι δαπάνες και το αδύναμο πολιτικό σύστημα.
Το Δημόσιο πρώτα ξοδεύει δεξιά και αριστερά και μετά ψάχνει να δει πώς θα χρηματοδοτήσει τις δαπάνες!
Αυτό έπρεπε και πρέπει να σταματήσει. Ούτε έχει πόρους, ούτε τη δανείζει κανείς. Ούτε ανέχονται τα πιο νοικοκυρεμένα κράτη να ζούμε συνέχεια σε βάρος των δικών τους φορολογουμένων. Πρέπει να αντιληφθούμε πως οι «εταίροι» μας δεν πρόκειται να μας δανείζουν για να συντηρούμε υψηλά ελλείμματα, ώστε να μπορέσει η δική μας Κυβέρνηση να χαλαρώσει την προσπάθεια και να ρίξει χρήμα στην αγορά, μήπως και πάρει μπρος η οικονομία. Η οικονομία δεν θα πάρει μπρός, αν δεν λυθεί το πρόβλημα της υπερχρέωσης, των ελλειμμάτων, της γραφειοκρατίας, των εξοντωτικών φόρων, του ασταθούς και αβέβαιου φορολογικού περιβάλλοντος και της ανταγωνιστικότητας. Μια μηχανή που έχει «μπουκώσει» δεν πρόκειται να πάρει μπρος, αν απλώς χύσεις απάνω της έναν κουβά βενζίνη!
Πρέπει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας. Στη δημιουργικότητά μας, στη φιλοπονία μας και στην ιστορία μας. Δεν μας αξίζει η θέση του ουραγού. Όταν ήμουν γενικός διευθυντής στη Citibank Ελλάδας, υπερείχαμε κατά πολύ από τη Citibank Φρανκφούρτης. Σε εργατικότητα, σε επιμέλεια, σε επινοήσεις, σε κερδοφορία. Και ας ήταν οι μισθοί μας χαμηλότεροι. Σταδιακά φτάσαμε πολύ κοντά στις αμοιβές τους. Δεν μπορεί συνέχεια να τσακωνόμαστε μεταξύ μας, όπως οι Βυζαντινοί λίγο πριν μας κατακτήσουν οι Τούρκοι!
ΙΙ. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται μια νέα «νομιμοποίηση». Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει ούτε τα δικά της στελέχη και τους βουλευτές της! Η νομιμοποίηση αυτή μπορεί να προέλθει:
1) από εκλογές, μόλις η Κυβέρνηση Παπαδήμου «ολοκληρώσει» το βασικό έργο της, ώστε όλοι (και οι «αγανακτισμένοι») να έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν και να γίνουν μέρος και της λύσης (αλλά και του προβλήματος)!
2) από την υιοθέτηση του ασυμβίβαστου μεταξύ του Υπουργικού (εκτελεστικού) και του Βουλευτικού (νομοθετικού) λειτουργήματος. Όποιος βουλευτής γίνεται υπουργός, να παραιτείται από τη θέση του βουλευτή. Οι υπουργοί να επιλέγονται από τους επιτυχημένους πολίτες σε κάθε ειδικότητα
3) από την κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών, ώστε να μη θεωρούν οι πολίτες πως οι πολιτικοί είναι πολίτες VIP κατηγορίας
4) από μια έστω συμβολική νέα μείωση των αποδοχών τους, χωρίς να είναι τόση που θα τους σπρώξει στην αγκαλιά έκνομης χρηματοδότησης. Υπάρχουν βουλευτές και υπουργοί οι οποίοι πριν εκλεγούν δήλωναν εισόδημα 800 ευρώ τον μήνα. Με την εκλογή τους, οι απολαβές τους εκτοξεύτηκαν στα 7 χιλ. ευρώ (σήμερα περίπου στα 4,8 χιλ.!)
5) από τη δημοσιοποίηση -όχι απλώς του «πόθεν έσχες» του κάθε υποψηφίου-, αλλά και των πλήρων φορολογικών δηλώσεών τους ΠΡΙΝ κατέβουν υποψήφιοι και εκλεγούν. Να κατατεθούν σήμερα και ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ! [Εγώ το έκανα ήδη, επίσημα στη Βουλή].
6) από τη μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200. Ούτως ή άλλως, (α) με την «Κομματική Πειθαρχία» που τους επιβάλλεται στα κρίσιμα νομοσχέδια, οι πρωτοβουλίες που μπορεί να πάρουν είναι περιορισμένες. Και (β) ας μην ξεχνάμε πως οι βουλευτές, δυστυχώς, ΔΕΝ νομοθετούν. Το νομοθετικό έργο έχουν αναλάβει οι υπουργοί με τους συμβούλους τους.
7) από την αλλαγή του πολιτεύματος από πρωθυπουργοκεντρική σε προεδρική δημοκρατία (ο Πρόεδρος να εκλέγεται άμεσα από τον λαό), ώστε να υπάρχει σταθερότητα στην κορυφή του πολιτεύματος.
