@ Ταξιδεύοντας στη Συρία κατά τη διάρκεια της εισβολής του 2003, εντυπωσιάστηκα από τη διαφορά βιοτικού επιπέδου, μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού τμήματος αυτής της χώρας. Από τη Δαμασκό με την εντυπωσιακή νυκτερινή ζωή και τα ατελείωτα παζάρια μέχρι την Παλμύρα, την Ντερ αζ Ζαούρ πάνω στον Ευφράτη και την Αλ Μπούκαμαλ στην είσοδο προς το Ιράκ.
Δυτικά χλιδή, ανατολικά ο Ιωσήφ και οι Μάγοι, λες και κάποιο αόρατο χέρι είχε χωρίσει τον τόπο στα δύο.
Ο «οδηγός» μου, ένας σύγχρονος άνθρωπος τριάντα ετών -περισσότερο έμοιαζε με Ευρωπαίο παρά με Σύρο- προσπαθούσε να με μυήσει στο νόημα της απίστευτης αντίφασης που βίωνα.
Στο επίμονο ερώτημά μου γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά, προκειμένου να οδηγηθεί η Συρία από τον Μπασάρ Αλ Άσαντ και το κόμμα Μπαάθ σε μία υποτυπώδη τουλάχιστον Δημοκρατία, απαντούσε ευθέως ότι η πλειονότητα των πολιτών επιθυμεί την παραμονή του σημερινού κοσμικού καθεστώτος, βλέποντας τον Άσαντ με συμπάθεια, επειδή έτσι έμαθε να ζει. Με διαβεβαίωνε, με λίγα λόγια, ότι οποιοδήποτε άλλο καθεστώς θα καθιστούσε δυστυχείς τους πολίτες της χώρας, δηλώνοντας ταυτόχρονα ο ίδιος, οπαδός ενός μοντέλου δυτικού τύπου.
Άλλος τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς, διαμετρικά αντίθετος από τη δική μας αντίληψη για τη λειτουργία της Δημοκρατίας…
Αρχικά αντιμετώπισα, είναι αλήθεια, καχύποπτα τις απαντήσεις του, θεωρώντας τες μέρος μιας καθεστωτικής προπαγάνδας. Στη συνέχεια, ωστόσο, άκουγα έκπληκτος τις ίδιες θέσεις από πολίτες με διαφορετικό μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από εκείνον τον Μάιο του 2003 και σήμερα, παρακολουθώντας τον εμφύλιο μέσα στη Συρία, αναρωτιέμαι εάν όλοι αυτοί ήταν όντως ειλικρινείς μαζί μου ή απλώς δεν τους ενέπνεα εμπιστοσύνη, για να μου αποκαλύψουν την αλήθεια.
Εάν με ρωτήσετε, δεν θα μπορέσω να σας απαντήσω με ένα σίγουρο ναι ή ένα όχι. Τα πρόσφατα άρθρα πασίγνωστων πολεμικών ανταποκριτών ότι δεν πρόκειται για εμφύλιο αλλά για οργανωμένες επιθέσεις μισθοφόρων, που εισρέουν με τις ευλογίες Δυτικών και άλλων λαθραία στη χώρα, επανέφεραν τα ίδια ερωτήματα στον νου μου.
Τι πραγματικά συμβαίνει στη Συρία; Ποια είναι η θέση που πρέπει να πάρει ένας έντιμος άνθρωπος; Ποιοι ευθύνονται περισσότερο για τις απώλειες τόσων ψυχών;
Στο όνομα ποίων αξιών θυσιάζονται τόσοι άνθρωποι;
Τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα -ζωή, αξιοπρέπεια- είναι απαραβίαστα και η διεθνής κοινότητα οφείλει να τα προστατεύει χωρίς υποκρισία και συμβιβασμούς. Ποιος μπορεί να έχει διαφορετική θέση;
Από την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι η Συρία αποτελεί παράπλευρη απώλεια στην προσπάθεια των Δυτικών να εξουδετερώσουν το Ιράν. Εάν η Συρία τυγχάνει να ασκεί επιρροή στον Λίβανο, ο οποίος με τη σειρά του συνορεύει με το Ισραήλ, αυτό ως γεγονός δεν μπορεί να αποτελεί αιτία για μετατροπή των πραγματικών αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων σε αιματηρό εμφύλιο.
Έχω την εντύπωση ότι το έγκλημα κατά της Γιουγκοσλαβίας επαναλαμβάνεται, με τους θύτες να παραμένουν οι ίδιοι, τα θύματα να εναλλάσσονται και το χειρότερο οι φωνές διαμαρτυρίας να μειώνονται στο ελάχιστο.
Εάν, όντως, έτσι έχουν τα πράγματα, θεωρώ ανέντιμη τη σιωπή, από όπου κι εάν προέρχεται. Τα καθεστώτα ή τους πολίτες.
Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (ανθρώπινο κι αυτό) κάθε κοινωνίας, με τα προτερήματα ή τα ελαττώματά της, δεν μπορεί να παραβιάζεται χάριν οποιασδήποτε επιχειρηματικής ή πολιτικής σκοπιμότητας…
