Ούτε βδομάδα δεν πέρασε από τον θάνατο της Μαρίας Δημητριάδη ( που θα πάει, όμως, θα γυρίσει!) και ένας άλλος χαμός φίλου από τα παλιά, ήρθε να μας γεμίσει με θλίψη: ο Θανάσης Σαραβάκος πριν από μισό αιώνα αποτελούσε – μαζί με τον ηρωϊκό Νίκο Πεντζαρόπουλο, τον δυναμικό Τσολιά, τον ‘βράχο’ Τάκη Παπουλίδη και την ‘σαϊτα’ Στέλιο Μπραουδάκη – τη μαγιά μιας πολύ μεγάλης ομάδας και αυτοί οι οποίοι στερέωσαν ένα σύλλογο που προσπαθούσε να ‘σταθεί’ στα πόδια του φερμένος από τα ελληνικά παράλια της Σμύρνης κάπου στην ανατολική όχθη του Ιλυσσού!
Θα τολμούσα να συγκρίνω τον Θανάση Σαραβάκο με τον Μπόμπι Τσάρλτον ή τον Ούβε Ζέελερ – σχεδόν την ίδια εποχή αγωνίζονταν – τον θρυλικό βραχύσωμο σέντερ φορ του Αμβούργου και της εθνικής Γερμανίας. Ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχει εφημερίδα, περιοδικό ή ποδοσφαιρικό μαγκαζίνο στη Γερμανία που να μη τον θυμηθεί τον Ζέελερ, να τον προβάλει, να του δείξει τον σεβασμό που του αξίζει. Εδώ, ο Θανάσης ο Σαραβάκος, απλός και μπατιρημένος, θα χαιρετούσε κάποιο παλιό φίλαθλο αν εκείνος τον θυμόταν και τον διέκρινε στην κερκίδα του γηπέδου Νέας Σμύρνης, όπου έδινε σταθερό παρών, αγωνιώντας σαν πιτσιρικάκι για την τύχη του ζόρικου αγώνα.
Προφανώς στους ρεπόρτερ ( που ασχολούνται με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και τον… μασκοφόρο Μπλάνκο ) δεν μένει χρόνος να ψάξουν, να ζυγίσουν, να μελετήσουν, να αποδώσουν ‘τα δέοντα’ στις μεγάλες αξίες. Βλακώδες, γελοίο, αλλά –δυστυχώς- σημείο των καιρών…
