Με κοιτάνε στα μάτια (βασικά) οι φίλες μου, αλλά και άλλοι όψιμοι ποδοσφαιρόφιλοι, που η εθνική μας έφαγε τα μπαλάκια της και αναρωτιούνται «γιατί;».
Όταν τους είδα στα πρώτα 10 λεπτά στο ματς με τη Σουηδία κατάλαβα, ότι τυχεροί θα είμαστε αν δεν διασυρθούμε.. Γιατί όμως συνέβη αυτό;
Λόγω του περίφημου ζενίθ…
Το ζενίθ μας το ζήσαμε στην Πορτογαλία.
Απλό.
Είμαι Παναθηναϊκός. Το απόλυτο ζενίθ η ομάδα τo ‘ζησε στο Γουέμπλεϊ (1971)… Μετά έκανε πολλά χρόνια για να ξαναπλησιάσει το ζενίθ… Ενδιάμεσα ο Ολυμπιακός πήρε επί προεδρίας Γουλανδρή μία σειρά από πρωταθλήματα…. Ο Παναθηναϊκός ήταν στο ναδίρ… Το 1985 ξαναπλησίασε το ζενίθ… Στο ματς με την Λίβερπουλ…. Μετά για καμιά 10ετία παρέπαιε… Έφτασε ξανά κοντά στο ζενίθ… Το 1996 κερδίζοντας τον Ajax στο Αmsterdam…. Αμέσως μετά ο Ολυμπιακός παίρνει πάλι μια μεγάλη σειρά από πρωταθλήματα….
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Εθνική.
Πριν τέσσερα χρόνια έκανε το αδύνατο. Αμέσως μετά αποκλείστηκε από το Μουντιάλ… Πήρε μια μικρή ανάσα και βρέθηκε στο Εuro… όπου την περίμενε η καρπαζιά….
Το χειρότερο από όλα είναι ότι τώρα πια μας ξεφοβήθηκαν.
Ξέρουν ότι είμαστε στην καθοδική πορεία του ναδίρ. Ξέρουν γιατί οι ίδιοι (Ευρωπαίοι) την έχουν ζήσει πολλές φορές αυτή τη βόλτα ζενίθ-ναδίρ (στο ποδόσφαιρο κι όχι μόνο).
Λυπάμαι, αλλά δεν γυρνάμε με ψηλά το κεφάλι… όσο και να θέλουν να το φωνάζουν μερικοί. Είμαστε σαν το παγκόσμιο πρωταθλητή του box, που μπαίνει στο ring να υπερασπιστεί τον τίτλο του και στις πρώτες 3 γροθιές πέφτει σφαδάζοντας στο καναβάτσο.
Καλό θα ‘ταν – κατά τη γνώμη μου – να μην διδαχθούμε μόνο από τις ήττες. Εδώ δεν μαθαίνουμε από τις νίκες… πώς είναι δυνατόν να μάθουμε από τις ήττες… Ψιλο-ουτοπία… Θα πρότεινα λοιπόν να μάθουμε στα παιδιά μας για το ζενίθ και το ναδίρ… Είναι θέμα να ξέρεις πού είσαι κάθε φορά….
Κάνει καλό στη ζωή….
Να ‘μαστε καλά και οι χαρές είναι πάντα εδώ…Θα ήταν πολύ βαρετό, να ’ναι η μια χαρά κολλητά στην άλλη….
