«Η δίψα για μάθηση, η αναζήτηση της γνώσης, το ανοιχτό πνεύμα και η δημιουργική διάθεση είναι στοιχεία αναπόσπαστα δεδομένα μεταξύ τους. Και από αυτά μπορεί να αντλήσει κανείς μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον».
Αυτό επισημαίνει ο κ. Στάθης Καλύβας στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής» (9.1.2011).
Και συνδέοντας τη μάθηση, τη λογοτεχνία -πάνω από όλα- σκέφτομαι ότι όλοι οι διανοούμενοι είναι αντικαπιταλιστές. Όλοι οι πολιτικοί είναι σοσιαλιστές -διαφέρουν, ίσως, στην κοινοκτημοσύνη. Όλοι οι καλλιτέχνες αριστεροί. Οι λόγιοι προοδευτικοί.
Αυτά δεν είναι δικές μου διαπιστώσεις. Είναι αξιώματα της κοινωνιολογίας και αναγκαστικά και γενικά.
Μπορείς να φανταστείς συγγραφέα καπιταλιστή; Ή καλλιτέχνη δεξιό; Αδύνατον… Κι όπως γράφει κάπου ο Ν. Δήμου: «… Δεν μπορείς να είσαι διανοούμενος με καπιταλιστικές απόψεις (…). Βέβαια, είναι δύσκολο να υποστηρίζει κανείς τώρα πως ο Έρασμος ήταν υπέρ της μωρίας κι ο Βολτέρος υπέρ της υποκρισίας, αλλά σήμερα να βρεθείς υπερασπιστής του καπιταλισμού;
Έτσι και το πάρουνε λίγο στα σοβαρά (…πράγμα που συνηθίζεται στους διανοούμενους), χάθηκες! Πάνε κι οι επιφυλλίδες, και τα βραβεία…».
Το Συντακτικό και η Μάθηση, λοιπόν, έχουν ένα ζητούμενο.
Όχι μόνο την τοποθέτηση. Την πολιτική τοποθέτηση. Το ζητούμενο είναι η δίψα για αυτή καθ’ αυτή τη μάθηση, την αναζήτηση της γνώσης, το ανοιχτό μυαλό και τη δημιουργική διάθεση που είναι στοιχεία αναπόσπαστα μεταξύ τους.
Μόνον έτσι ολοκληρώνεσαι, και ως πνευματικός άνθρωπος και ως πολίτης.
Και ο Ρένος Αποστολίδης έγραφε: «…Η Ποίηση ανατινάζει – η Ουσία, η Αλήθεια – όταν δεν της σταθούμε άξιοι (…). Συνείδηση κι αυτή του Τόπου (…). Τόπων και ανθρώπων, σ΄ όλους τους αιώνες, όπου επιτεύχθηκε!».
Κι ας μην ξεχνάμε την αλληλουχία των Αρχαίων μας: Ένας ΟΙΔΙΠΟΥΣ που γίνεται αθέλητα εραστής της μητέρας του. Μια ΦΑΙΔΡΑ που ερωτεύεται τον πρόγονο της. Μία ΜΗΔΕΙΑ που σκοτώνει τα παιδιά της από έρωτα. Και μετέπειτα ο ΚΑΛΒΟΣ (που ο Θεός του θύμιζε Γιεχωβά της Π. Διαθήκης).
Ο Παλαμάς – Έλληνας αναμφισβήτητος μονάχα σαν στοιχείο του ελληνικού μεγαλείου υμνώντας τον Δία, τον Ναζωραίο και τον αγνωστικισμό.
Παρόμοια κι η περίπτωση του Σικελιανού.
«ΤΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΜΑΘΗΣΗ…» Εμείς πρώτοι τους το διδάξαμε απανταχού της Οικουμένης και εμείς πρέπει να το κρατήσουμε (το Πνεύμα μας) αναλλοίωτο.
