Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Τα ΜΜΕ αθωώθηκαν, το ΕΣΡ επίσης και η κοινωνία χειροκροτεί για τον εξοστρακισμό του αφελούς άρρενος που δήλωσε πως είναι πολύ άντρας που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, κυρίως όμως τα θήλεα που είναι σωματικά πιο ανίσχυρα (οι βιαστές είναι συνήθως ανίκανοι σεξουαλικά άνδρες ή βιασμένοι στην παιδική ηλικία).
Ένας βιαστής ασφαλώς δεν το διατυμπανίζει γιατί δεν είναι ηλίθιος για να συλληφθεί άρα επί της ουσίας το αντράκι από την Κρήτη είπε μια κουβέντα παραπάνω για να τονίσει τον ανδρισμό που του έλειπε, και βέβαια ως ανόητος κατέληξε και εξιλαστήριο θύμα αθωώνοντας τους σχεδιαστές των κλουβιών με τα ζώα που παρακολουθούν μανιωδώς άλλα ζώα από τον καναπέ τους.
Για την ταμπακέρα κανείς βέβαια, γιατί ο βιασμός στα σπίτια της εντοιχισμένης ευτυχίας οι σύζυγοι ως άρρενες βιάζουν και δέρνουν κανονικά και με το νόμο (μια φίλη μου έλεγε πως το κάνει με τον άντρα της ως συζυγικό καθήκον).
(Έρευνα Ανδρολογικού Ινστιτούτου, Απρίλιος 2020:Ενδοοικογενειακή βία: Πάνω από 4 στις 10 γυναίκες δεν μιλούν)
Αυτό το καθήκον της υποταγής στις ορέξεις του άρρενος δεν λέγεται βιασμός αλλά υποχρέωση των θηλέων να υπηρετούν τις επιθυμίες του πατέρα – αφέντη, όπως εξάλλου έκαναν και οι μαμάδες τους σε αυτό το σύστημα που η συμβολική κυριαρχία είναι πάντα ανδρική, βίαιη και αόρατη γιατί η γυναίκα έμαθε να την αποδέχεται χωρίς διαμαρτυρία θεωρώντας την φυσική και κοινωνικό προνόμιο και όχι ιστορικό και αφύσικο κεκτημένο μιας εξουσίας που επωάζει την δύναμη του ισχυρού ως τη μόνη δυνατή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Απο το «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» και την γυναίκα – θηλαστικό που η θηλυκότητα της εξαντλείται στην αναπαραγωγή του είδους (με την κατάλληλη τήβεννο της θρησκευτικής ιερότητας) που γεμίζει τα Κολοσσαία που χτίζουν οι αυτοκράτορες για τα θεάματα, αφού τον άρτον δεν είναι πάντα έτοιμοι να τον παράξουν.
Η τηλεόραση σήμερα είναι το πιο ιδιοφυές Κολοσσαίο γιατί οι θεατές δεν πληρώνουν εισιτήριο και ούτε καν μετακινούνται για να δουν το θέαμα και το αίμα και το πνεύμα των μονομάχων. Στα πλαίσια αυτά ο Μεγάλος Αδελφός δεν είναι οργουελικό μυθιστόρημα αλλά σενάριο καθημερινό, όπου οι ευφυείς μιντιάρχες δίνουν στην ανοησία των κοινών θνητών ανόητα θύματα για αιματοχυσία προς τέρψη του κοινού χωρίς κοινό νου όμως.
Το αντράκι από την Κρήτη ξεστόμισε μια αντρική κουβέντα που είναι συνήθεια καθημερινή όταν οι ανασφαλείς άντρες λένε για το μέγεθος και τις επιδόσεις που θα’ θελαν να έχουν, ξεχνώντας πως ο βιασμός δεν είναι σεξουαλική επίδοση αλλά βαθύ τραύμα από τον βιασμό που έγινε στον ίδιο στην παιδική ηλικία (ο βιασμός δεν είναι σχεδον ποτέ σωματικός πλην εξαιρέσεων).
Βγήκαν όμως οι θύτες να σκίσουν τα ιμάτιά τους πως δεν ανέχονται σεξιστικά σχόλια και ως άλλες deBeauvoir να αναθεματίσουν το αθυρόστομο αντράκι που του ξέφυγε κάτι που με το οποίο οι άντρες οδηγοί στολίζουν συνεχώς τον γυναικείο πληθυσμό που οδηγεί. Ταυτόχρονα στην «αγία» οικογένεια ο κάθε άντρας θεωρεί υποχρέωση να τιμωρεί το θήλυ και με λίγο ξύλο γιατί έμαθαν από τον deSade πως ο πόνος φέρνει και ηδονή και πως η σκληρότητα του φαλλού είναι συνάρτηση και του ξυλοδαρμού που συνήθως πάει αναλογικά με τις σωματικές διαστάσεις (οι άντρες των gymθεωρούν πως η μυική ένταση των κοιλιακών μεταφράζεται αυτόματα και σε φαλλική – οι δυστυχείς!).
Δυστυχώς οι εποχές μας έχουν ένα άρωμα ανάπτυξης και μια βρώμα βαρβαρότητας που κάνουν το χθεσινό μολύβι να φαίνεται σαν ατόφιο χρυσάφι που θαμπώνει τα ελάχιστα λειτουργικά κύτταρα του εγκεφάλου, έτσι που τυφλοί και μοιραίοι οι άνθρωποι να βαδίζουν προς τα σκατά θεωρώντας τα επιτυχία, ευτυχία και δύναμη, ανύποπτοι όμως για το τέλος που καραδοκεί αφού έτσι που την ζωή τους ρήμαξαν στην άκρη αυτής της πόλης, σαν μετανάστες θα ζητούν τα ελάχιστα λεπτά δημοσιότητας που προσφέρει ο Μεγάλος Αδελφός σαν τη μόνη ανάσα ζωής όπου τα εν οίκω αν δεν γίνουν εν δήμω δεν υπάρχουν.
Απο το καρτεσιανό «σκέφτομαι άρα υπάρχω», φτάσαμε στο να κοιταζόμαστε για να υπάρξουμε και να γδυνόμαστε μήπως και μας δούνε…
