Σ’ εμένα, πάντως, σας ορκίζομαι ουδέποτε, π ο τ ε, never, πώς το λένε, ουδείς τηλεφώνησε από εταιρεία δημοσκοπήσεων για να ρωτήσει την άποψή μου σε οτιδήποτε από όλα αυτά, που κάθε λίγο και λιγάκι γίνονται βάση, πρόσκαιρη μεν αλλά ισχυρής, συναγωγής συμπερασμάτων σχετικά με το ποιος είναι ή δεν είναι ικανός να κυβερνήσει κ.λ.π. κ.λ.π.
Κι όταν λέω «σ’ εμένα» εννοώ ούτε σε κανέναν άλλον απ’ όσους ρωτώ αν τους έχουν ρωτήσει έστω μια φορά όλα αυτά τα χρόνια των δημοσκοπήσεων, που λύνουν και δένουν συνειδήσεις και κοινή γνώμη, γνώμη που δημοσιεύεται σε περίοπτη θέση στις εφημερίδες και αναλύεται με γραφικές παραστάσεις στα τηλεοπτικά προγράμματα. Δεν ξέρω μήτε απαντώ ποιοι και πόσοι πραγματικά είναι εκείνοι που κάθε τόσο αποφαίνονται ως προς την τεράστια ή την ελάχιστη διαφορά υπέρ ή κατά κομμάτων και προσώπων. Δεν αμφισβητώ την επιστημονική ή την ερευνητική χρησιμότητα των δημοσκοπήσεων μα σίγουρα δεν αντιλαμβάνομαι (ή μάλλον αντιλαμβάνομαι με όσο νου διαθέτω) αυτή τη φάμπρικα, καθώς λέμε, που έχει ανοίξει: να συζητούμε πολιτικά με όρους δημοσκοπήσεων και ποσοστών και ανεξαρτήτως εκλογικών ποσοστών, αυτές να δίνουν τον τόνο και να διαμορφώνουν κλίμα για το εάν π.χ. είναι ώρα να πάμε σε εκλογές. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα των κουμπάρων και των συγγενικών προσώπων, όπως έχει καταντήσει να είναι η Ελλάδα. Γιατί δεν νομίζω να έχετε ακούσει ποτέ στις Η.Π.Α. να πηγαίνουν σε πρόωρες εκλογές επειδή η χειρισμοί ή η δημοτικότητα του όποιου προέδρου τους ανεβοκατεβαίνει; Μόνο όταν αποδειχτεί σκάνδαλο, που προσβάλλει τις βασικές αρχές του πολιτεύματος ή τη χρηστή διοίκηση, να βαρύνει τον πρόεδρο γίνεται του… Watergate. Στην Αμερική γιατί εδώ στόχος δεν είναι η τιμωρία των υπευθύνων για ένα ή περισσότερα σκάνδαλα όσο είναι η στείρα σκανδαλολογία με θύματα μερικούς πολιτικούς (υπουργούς ή βουλευτές) που ρεζιλεύουν όχι μόνο την παράταξή τους, την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό αλλά το Κοινοβουλευτικό σύστημα, τη Δημοκρατία, την Ελλάδα.
Αν ήμουν γόνος πολιτικής οικογένειας με εξασφαλισμένη καριέρα στην πολιτική σκηνή της χώρας, πόσο μάλλον αν έπαιζα σε επίπεδο υψηλό ή ηγετικό, όπως π.χ. ο νυν πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα διάβαζα πάρα πολύ προσεκτικά το άρθρο του κ. Σταύρου Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής υπό τον τίτλο Σκανδαλολογία και Ανανέωση, κυρίως την τελευταία του παράγραφο και θα καθόμουν να σκεφτώ καλά.
Λέει: «Είναι απαραίτητο να αποκαλυφθούν πλήρως τα σκάνδαλα, αλλά ας μη χάνομε τον στόχο. Τώρα που το ΠαΣοΚ φαίνεται να επιστρέφει στο παιχνίδι και οι δημοσκοπήσεις ανοίγουν νέους ορίζοντες, τώρα ακριβώς το ΠαΣοΚ πρέπει να δείξει ότι είναι ώριμο και ικανό να αναλάβει συντόμως τη διακυβέρνηση της χώρας.»
Καταλαβαίνεις; ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΝΕΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ… !
Έτσι, το εάν στην Κεντρική Πολιτική Σκηνή (Κυβέρνηση, Κόμματα της Βουλής) αποκαλύπτεται ότι ο πεθερός του Υπουργού είναι κουμπάρος άλλου Υπουργού και ότι ο πεθερός και κουμπάρος δυο Υπουργών είναι (ή ήταν) Νομικός Σύμβουλος της Μονής Τάδε και ότι η σύζυγος του Υπουργού και θυγατέρα του κουμπάρου είναι (ή ήταν) συμβολαιογράφος για λογαριασμό της Μονής που αντάλλαξε τεράστιες εκτάσεις με το Δημόσιο, εις βάρος του Δημοσίου αλλά προς όφελος της μη φορολογούμενης, ανυπολόγιστης ακίνητης και ανίκητης εκκλησιαστικής περιουσίας.
Τι να πει λοιπόν κανείς για την Περιφερειακή Πολιτική Σκηνή (την Τοπική Αυτοδιοίκηση) όπου και εκεί συγγένειες και συμφέροντα ενεργούν κατ’ εικόνα και ομοίωση, αν και σε σχέση με τα σημεία και τέρατα της κεντρικής διοίκησης, θα χαρακτηρίζονταν ψήγματα αμαρτιών; Ορίστε, τι μου έλεγαν, π.χ. για την Κοινότητα Παλαιάς Φώκαιας στην Ανάβυσσο, όπου ως γνωστόν στην ακτή δεν έχουν τοποθετηθεί απλώς λίγα τραπεζοκαθίσματα των παραλιακών εστιατορίων, άλλα έχει κυριολεκτικά κλειστεί και χτιστεί η ακτή, έχουν καταληφθεί σχεδόν όλα τα πεζοδρόμια και για να περπατήσεις πρέπει να ανεβοκατεβαίνεις στο δρόμο και να κάνεις… σλάλομ. Εδώ, μου λένε, η αδελφή του Προέδρου της Κοινότητας καταπάτησε το πεζοδρόμιο και κατασκεύασε πάνω του το μαγαζάκι της!
Αλλά η αδελφή του Προέδρου (όπως και κάθε άλλο συγγενικό και οικείο πρόσωπο) δεν αρκεί να φαίνεται (που παρανομώντας μάλλον δεν φαίνεται) τίμιος αλλά και να είναι. Όμως ξέρετε καλά την επωδό: «Αφού το κάνουν όλοι γιατί όχι κι εγώ;».
Μετά όταν παρανομήσει ο απέναντι, παραπονιέται: Μα πού είναι το κράτος; Δεν μπορούμε να περπατήσουμε, δεν μπορούμε να ανασάνουμε… και ούτω καθ’ εξής.
Η νομιμότητα και η τιμιότητα αν είναι να μας κάνουν πιο ελεύθερους και πιο ευτυχισμένους ανθρώπους, μέσα στις μικρές ή μεγάλες κοινωνίες, πρέπει να είναι προτιμητέες για τη λύση όλων των προβλημάτων μας, όχι από φόβο (:θέλω να κλέψω αλλά φοβάμαι) μα από την ακλόνητη πεποίθηση ότι αυτό είναι το καλό και το σωστό.
Μήπως θα είχε ενδιαφέρον το αποτέλεσμα δημοσκόπησης με τα εξής ερωτήματα:
Πιστεύετε ότι είστε διεφθαρμένος ως πολίτης; Ναι ή όχι;
Εάν όχι, για ποιους λόγους; Από φόβο για τις συνέπειες του νόμου ή εκ πεποιθήσεως;
Εάν ναι, θεωρείτε ότι είστε πολύ ή λίγο διεφθαρμένος;
Τι σας οδήγησε στην επιλογή να είστε (λίγο ή πολύ) διεφθαρμένος ως πολίτης:
1) ανάγκη επιβίωσης; 2) απληστία; 3) άλλη αιτία;
