Η Απεργία αποτελεί ένα εργατικό δικαίωμα που συνήθως δεν ασκείται με μέτρο και ευθύνη. Πρόχειρο εργαλείο συνδικαλιστικής βιασύνης, μέσο συντεχνιακού εκβιασμού, σήμερα κατακρίνεται ενώ θα έπρεπε να τιμάται. Η Απεργία αποτελεί έναν κυρίαρχο συμβολισμό για τις εργατικές διεκδικήσεις. Ενώ θα έπρεπε να είναι ακηδεμόνευτη συνήθως χειραγωγείται. Ενώ είναι όπλο της κοινωνίας, συχνά στρέφεται εναντίον της. Ενώ έχει πολλές φορές δίκαια αιτήματα, τα απαξιώνει μέσα από ακραίες μορφές διεκδίκησης. Η υπεύθυνη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι να συζητούν και όχι μόνο να ζητούν. Υπήρξε ποτέ μια πορεία διαμαρτυρίας για όλα αυτά που και οι ίδιοι ως πολίτες στηλιτεύουν; Για το κακό πρόσωπο του δημοσίου; Κατάφεραν να υπάρξουν δίκαιοι και αντίθετοι σε κάθε συντεχνιακή αντίληψη; Η σημερινή απεργία έχει μια σειρά από αιτήματα. Άλλα δίκαια και άλλα όχι.
Η Πολιτεία χαράζει την οικονομική πολιτική με τρόπο υπεύθυνο και δημοσιονομικά ορθό. Εγγυάται αυτό που μπορεί και αρνείται αυτό που δεν αντέχει.
Μακάρι τα χρήματα να έφταναν για να ικανοποιήσουν όλα τα αιτήματα. Δεν είναι όμως έτσι. Όσοι είναι σήμερα στους δρόμους ή δεν πήγαν στη δουλειά τους ασκούν ένα ιερό δικαίωμα. Ταυτόχρονα όμως έχουν ως πολίτες και μια υποχρέωση. Να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτούς που είναι πρόσκαιρα ίσως δυσάρεστοι προσπαθώντας να θωρακίσουν την οικονομία ώστε να μπορέσουν να κάνουν συγκρατημένες παροχές, σε αυτούς που είναι κατ’ εξακολούθηση ανεύθυνοι υποσχόμενοι αυτό που δεν έχουν και που όταν είχαν δεν το έδωσαν και σε αυτούς που υπόσχονται παροχές που δε θα κληθούν ποτέ να δώσουν. Κυβέρνηση και πολίτες δεν έχουν αντίθετα συμφέροντα. Αιτήματα και δυνατότητες πρέπει να βρουν μια ισορροπία που θα πάει την κοινωνία μπροστά.
