Παλιά, που δεν είχε εισβάλει στη ζωή μας η τηλεόραση, θυμάμαι υπήρξε ένας σπουδαίος συνάδελφος του αθλητικού, ο οποίος είχε εξαιρετική (περι)γραφή, η γνώμη του διέθετε κύρος, εντούτοις υπέφερε από ένα συνεχές ελάττωμα: φοβόταν το πέναλτι. Θα αναρωτηθείτε: γιατί το φοβόταν, αφού δεν ήταν ούτε ποδοσφαιριστής ούτε διαιτητής ούτε ποδοσφαιροπαράγων; Εδώ σας θέλω! Φοβόταν να τοποθετηθεί, διότι –όπως αποδείχτηκε όταν συνταξιοδοτήθηκε– δεν ήθελε να γίνει…κακός! Επειδή όμως κάποια στιγμή υποχρεώθηκε να εγκαινιάσει (μαζί με Διακογιάννη, Τσώχο, Μαυρομμάτη (μεγάλε, γενναία η πρόταση στην Κομισιόν να πάρουν βοήθημα οι παραδοσιακοί εκδότες !!!) και μερικούς ακόμη “σκαπανείς” των τηλεοπτικών μεταδόσεων, αυτός ο φοβισμένος συνάδελφος βρήκε ένα τέχνασμα ώστε να αποφεύγει το σκόπελο. Έλεγε (σε χαμηλό τόνο, λες και αποκάλυπτε κάποιο μυστικό):
«Από τη θέση που βρίσκομαι δεν είδα καθαρά τη φάση, οπότε δεν είμαι βέβαιος ότι έγινε ανατροπή»!!!
Αυτή η ντρίμπλα εννιά φορές στις δέκα έπιανε, όμως οφείλω να καταθέσω πως ως επιχείρημα, ακουγόταν μόνο αν το πέναλτι είχε γίνει από παίκτη της μεγάλης ομάδας. Όταν ήταν σε βάρος κάποιου φουκαρά, τότε η “θέση” του περιγράφοντα ήταν σαφής και επαρκής, λες και η παράβαση είχε προκύψει σε σινεμασκόπ μπροστά στα γυαλιά του…
Γιατί τη θυμήθηκα αυτή την παλιά ιστορία; Απλά, για να καταθέσω μερικά στοιχεία γύρω από την απίθανη φιλολογία γύρω από το πέναλτι σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Πρόσφατα σε αγώνα πρωταθλήματος (Θρασύβουλος – ΟΦΗ) πρωταγωνίστησαν δύο πέναλτι. Το πρώτο δεν έγινε ποτέ (σε βάρος των γηπεδούχων) όμως δόθηκε από το διαιτητή και σημειώθηκε γκολ. Το δεύτερο έγινε από Κρητικό μαχητή, ήταν καραμπινάτο, αλλά δεν σφυρίχτηκε από το διαιτητή. Και ο Θρασύβουλος εστάλη στην ήττα (που σε τελευταία ανάλυση ισοδυναμεί με υποβιβασμό καθότι ουραγός). Τι συμπέρασμα βγάζετε; Προσωπικά ένιωσα να προκύπτει πράξη “αλητείας” από ένα διαιτητή που εστάλη ήδη στην Πειθαρχική Επιτροπή (για τα περαιτέρω) αλλά τι να το κάνεις; Η ζημιά, και η αδικία δεν ανατρέπονται.
Αλλά, και οι υπάρχουσες αθλητικές εκπομπές (σε τρία μεγάλα κανάλια) που ερευνούν το λάθος ή το σωστό των διαιτητών στον καταλογισμό (ή μη) του πέναλτι, περισσότερο φιλολογούν με γνώμονα κατά τεκμήριο το συμφέρον των τριών μεγάλων ομάδων του τόπου.
Λέει για παράδειγμα ο Κώστας Βαρούχας (πρόεδρος των Αθηναίων διαιτητών –αν είναι δυνατό να μπορεί να κρίνει αντικειμενικά ο συνδικαλιστής τους!) στην “Αθλητική Κυριακή”: «Δεν έγινε πέναλτι, διότι ο παίκτης βρήκε πρώτα τη μπάλα». Σύμφωνοι. Όταν όμως μαζί με ολίγη μπάλα βρίσκει ταυτόχρονα ΚΑΙ τα ποδάρια του κυνηγού και τον ανατρέπει τότε τι γίνεται; Εχει συμβεί σε αντίστοιχη φάση, ο “ανατραπείς” ποδοσφαιριστής να φύγει με το φορείο για πρώτες βοήθειες και πάγο στο καλάμι. Το ματς όμως συνεχίζεται κανονικά!
Άλλο: διεκδίκηση στον αέρα: ο αμυντικός σπρώχνει, έστω λίγο, τον αντίπαλο επιθετικό, τον βγάζει από την πορεία του, αλλά…μούγκα από τους ειδικούς. Παραδείγματα άφθονα, με πρόσφατα εκείνο σε βάρος του Λαρισαίου Γιαννακόπουλου και του φουκαρά Κόκε του Αρη, στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Είκοσι πόντους πιο κοντός και καμιά εικοσαριά κιλά πιο αδύνατος, ο Ισπανός φορ δέχτηκε τέτοιο σπρώξιμο από τον θηριώδη Μάρκος Αντόνιο, που βρέθηκε σχεδόν στη γωνία του κόρνερ. Ξέρετε πως μεταφράστηκε; «Ωμος με ώμο»! Και η ζωή συνεχίστηκε.
Δυστυχώς, για να δοθεί (και να στοιχειοθετηθεί) πέναλτι στα ελληνικά γήπεδα, θα πρέπει πρώτον και κυριότερον, να χυθεί αίμα! Ακολούθως, πρέπει να έχει γίνει από παίκτη της “μικρής” ομάδας, όταν αγωνίζεται με τη “μεγάλη”, αυτό έχει καθιερωθεί μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο που συντηρείται δεκαετίες στον ποδοσφαιρικό χάρτη αυτής της χώρας. Ποιό είναι αυτό το πλαίσιο;
Ότι, σε αγώνα Ολυμπιακού – Σερρών (για παράδειγμα), ο διαιτητής είναι άριστος, όταν έχει ευνοήσει τη μεγάλη ομάδα!
Να γιατί ασχολούνται οι πάντες με τον διαιτητή και τα πέναλτι.
Και να θυμάστε: αυτοί που υποστηρίζουν ότι μόνο στην Ελλάδα ασχολούνται όλοι με τη διαιτησία, είναι οι κερδισμένοι της θλιβερής ιστορίας.
Παρεμπιπτόντως, μια και δόθηκε η ευκαιρία να καταθέσω κάποια χρήσιμα στοιχεία γύρω από την έννοια π έ ν α λ τ ι.
Στο γήπεδο, σχεδιάστηκε και εφαρμόζεται για να τιμωρείται ο τερματοφύλακας. Συνεπώς, σουτέρ που αποτυγχάνει να σκοράρει είναι ή ανίκανος, ή του λείπει η αυτοπεποίθηση, ή φοβάται τόσο πολύ την ευθύνη, ώστε μια εστία πλάτους εφτάμισι μέτρων να την βλέπει ενάμισι. Το “πέναλτι” ισχύει βεβαίως και σε τραπεζικές συναλλαγές. Αν θέλεις να ξεχρεώσεις το δάνειο πριν λήξει η συμφωνία, (προκειμένου να γλιτώσεις τόκους), τότε θα υποστείς…ποινή. Αν είσαι λίγο καταφερτζής, τότε ενδέχεται με διακανονισμό να γλιτώσεις “λίγο από το αίμα σου”.
