Κλεάνθης Γρίβας
1 Οκτωβρίου 2024
Είθισται να επαναλαμβάνεται τακτικά εν είδει αξιώματος η σωστή διαπίστωση ότι «πρώτο θύμα κάθε πολέμου είναι η αλήθεια», η οποία αποκτάει τις πραγματικές της διαστάσεις μόνο εάν ενταχθεί μέσα στη γενικότερη διαπίστωση ότι «πρώτο θύμα κάθε εξουσίας είναι πάντοτε η αλήθεια». Γιατί η εξουσία και η αλήθεια είναι εξ’ αντικειμένου έννοιες αλληλοαποκλειόμενες.
Επειδή κάθε εξουσία ζει και αναπνέει σε έναν ανάποδο κόσμο, και είναι υποχρεωμένη για λόγους αυτοσυντήρησης να καταφεύγει στη διαρκή ιδεολογικοποίηση της υφιστάμενης πραγματικότητας που την εκλαμβάνει ως απειλή. Και μέσω αυτής της ιδεολογικοποίησης μπορεί να “ακυρώνει” την πραγματικότητα και την υποκαθιστά από τις ιδεολογικές απεικονίσεις της. Συνεπώς, εάν θέλουμε να αποκωδικοποιήσουμε τον λόγο της εξουσίας και να προσεγγίσουμε την αλήθεια που κρύβεται στο ψέμα της, πρώτο καθήκον είναι να τον διαβάζουμε ανάποδα. Γιατί αυτό, απελευθερώνει την σκέψη από τον εγκλωβισμό της στο λαβύρινθο του ψεύδους και της επιτρέπει να ψάξει στο πεδίο της αλήθειας.
Μερικά παραδείγματα:
- Στο εμφανέστατα ψευδές αφήγημα ότι «Ο πρόεδρος John F. Kennedy δολοφονήθηκε από έναν μοναχικό δράστη, τον Harvey Lee Oswald, στις 22 Νοεμβρίου 1963 στο Ντάλας», στηρίχθηκε η κάλυψη της οργάνωσης της δολοφονίας του από το βαθύ κράτος και τη CIA (βλ. την κατάπτυστη έκθεση της «εξεταστικής» Επιτροπής Waren που τα μέλη της συνδέονταν όλα με τη CIA). Μια απλή αντιστροφή αυτού του εξουσιαστικά επιβαλλόμενου αφηγήματος («Ο πρόεδρος John F. Kennedy ΔΕΝ δολοφονήθηκε από έναν μοναχικό δράστη, τον Harvey Lee Oswald»), θα οδηγούσε την έρευνα για τη δολοφονία του σε άλλες επικίνδυνες για το βαθύ κράτος κατευθύνσεις.
- Στο ψευδές αφήγημα ότι «το Ιράκ κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής και βιολογικού πολέμου», στηρίχθηκε η καταστροφική επίθεση του «συνασπισμού των προθύμων» με επικεφαλής τις ΗΠΑ κατά του Ιράκ. Προσλαμβάνοντάς το επίσημο αφήγημα ανάποδα («το Ιράκ ΔΕΝ κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής»), θα μπορούσαμε να απεμπλακούμε από τα ψεύδη της καταιγιστικής προπαγάνδας και να αρχίσουμε να διερευνούμε για τα πραγματικά αίτια του πολέμου κατά του Ιράκ.
- Στο ψευδές αφήγημα ότι «τα εμβόλια είναι απολύτως ασφαλή και αποτελεσματικά», στηρίχθηκε η καταστροφή της παγκόσμιας οικονομίας και της κοινωνίας με την κήρυξη μια fake πανδημίας COVID, την επιβολή των lockdown, της μασκοφορίας, της κοινωνικής απόστασης και της καταναγκαστικής δηλητηρίασης δισεκατομμυρίων ανθρώπων με τα νοσογόνα και θανατογόνα εμβόλια-Frankenstein. Προσλαμβάνοντάς το αφήγημα ανάποδα («τα εμβόλια ΔΕΝ είναι ούτε ασφαλή ούτε αποτελεσματικά»), θα μπορούσαμε να τα θέσουμε υπό κριτικό έλεγχο και να αποφύγουμε τις τρομακτικές παρενέργειές τους.
- Και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος.
ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟ
Στην ελληνική μυθολογία, «κάθε ένατο έτος στέλνονταν στην Κρήτη εφτά νέοι Αθηναίοι και εφτά νέες Αθηναίες για να κατασπαραχθούν από τον Μινώταυρο μέσα στον Λαβύρινθο» ως αποτέλεσμα της νίκης του Μίνωα στον πόλεμό του με τους Αθηναίους.
Στην πραγματική ζωή, αυτή η ανθρωποθυσία δεν διαδραματίζεται «κάθε ένατο έτος» αλλά καθημερινά, όχι μόνο «στην Αθήνα» αλλά σε όλο τον κόσμο, σε μια κλίμακα εκατομμυρίων ανθρώπων κάθε ηλικίας και όχι μόνο «εφτά νέων Αθηναίων αγοριών και κοριτσιών».
Μήπως το αφήγημα του «αιφνιδιασμού και της αποτυχίας» του Ισραήλ και των υπηρεσιών πληροφοριών του να αποτρέψουν την επίθεση της Χαμάς στις 7/10/2023, που προβλήθηκε μετ’ επιτάσεως και έγινε ευρέως αποδεκτό, ήταν αποτέλεσμα των μηχανισμών προπαγάνδας τόσο διεθνώς όσο και του Ισραήλ;
Όπως δείχνουν όλα, ο Νετανιάχου, ήταν από πολλού ενημερωμένος για την επίθεση της Χαμάς στις 7/10/2023, και την άφησε να συμβεί επειδή είχε απόλυτη ανάγκη από έναν πόλεμο για να εδραιώσει και να διευρύνει την εξουσία του, με τρόπο ώστε να καταστεί δυνατή η μετατροπή της Γάζας σε Δυτική Όχθη και της Δυτικής Όχθης σε Γάζα και τελικά, την προσάρτηση και των δύο.
Απ’ αυτή την άποψη, η 7η Οκτωβρίου 2023 μπορεί να θεωρηθεί ως μια άλλη 11η Σεπτεμβρίου 2001 ή ένα άλλο Περλ Χάρμπορ 7 Δεκεμβρίου 1941.
- Όπως το έθεσε ήδη στις 16 Οκτωβρίου 2023 ο αναλυτής Philip Giraldi:
«Ως πρώην αξιωματικός της υπηρεσίας πληροφοριών, είμαι πεπεισμένος ότι [η επίθεση της Χαμάς] έμοιαζε περισσότερο με μια «επιχείρηση ψευδούς σημαίας» και όχι με μια περίπτωση θεσμικής αποτυχίας των Ισραηλινών». ». (Global Research, 16 Οκτωβρίου 2023 – αρχική δημοσίευση στο The Unz Review .)
Από την αρχή, ήταν σαφές ότι μετά την αποδυνάμωση της Χαμάς στη Γάζα, το Ισραήλ θα στρέφονταν εναντίον της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, προκειμένου να εξουδετερώσει την τρομοκρατική οργάνωση–πληρεξούσια του Ιράν στην περιοχή.
Το Ιράν, ένα αποτυχημένο ολοκληρωτικό θεοκρατικό κράτος-παρίας δεν έχει καμιά κρατική οντότητα-σύμμαχο στη Μέση Ανατολή και «ασκεί» εξωτερική πολιτική μέσω 14 τρομοκρατικών-οργανώσεων–πληρεξουσίων του, τις οποίες χρηματοδοτεί, εξοπλίζει και ελέγχει (και από τις οποίες μόνο μία, η Χαμάς, είναι σουνίτικη). Αλλά, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, η άσκηση «εξωτερικής πολιτικής» μέσω τρομοκρατικών οργανώσεων έχει ημερομηνία λήξης.
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ – ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ
Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΙΣΡΑΗΛ»
Ο Νετανιάχου, ο μοιραίος άνθρωπος του πληθυσμού του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, αυτοπροβαλλόμενος ως «ο Τσόρτσιλ του Ισραήλ» (παρόλο που τόσο η εκλογική του υποστήριξη όσο και η κοινοβουλευτική του δύναμη βρίσκεται στο επίπεδο του 21%), διακατέχεται την φιλοδοξία να πραγματοποιήσει το «Σχέδιο Oded Yinon», για τη δημιουργία του «Μεγάλου Ισραήλ».
Το Σχέδιο Yinon (που εμφανίστηκε τον Φεβρουάριο του 1982 στο εβραϊκό περιοδικό Kivunim – Οδηγίες, με τίτλο «Μια στρατηγική για το Ισραήλ τη δεκαετία του 1980»), ορίζει ότι: «[Το Σχέδιο Yinon] είναι ένα στρατηγικό σχέδιο για τη διασφάλιση της περιφερειακής ανωτερότητας του Ισραήλ. Ορίζει ότι το Ισραήλ πρέπει να αναδιαμορφώσει το γεωπολιτικό του περιβάλλον μέσω της βαλκανοποίησης των γύρω αραβικών κρατών σε μικρότερα και ασθενέστερα κράτη».
Σε μια πρώτη φάση, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου επιδιώκει να επισημοποιήσει την οικειοποίηση των παλαιστινιακών εδαφών, με την προσάρτηση της Γάζας και της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ. Η θέση του εκφράστηκε τον Ιανουάριο 2023, πολλούς μήνες πριν από την κήρυξη της «Κατάστασης Ετοιμότητας για Πόλεμο» στις 7 Οκτωβρίου 2023, συνίσταται στην προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών. Όπως διακήρυσσε:
«Αυτές είναι οι βασικές γραμμές της εθνικής κυβέρνησης με επικεφαλής εμένα: Ο εβραϊκός λαός έχει αποκλειστικό και αδιαμφισβήτητο δικαίωμα σε όλες τις περιοχές της Γης του Ισραήλ . Η κυβέρνηση θα προωθήσει και θα αναπτύξει εποικισμούς σε όλα τα μέρη της Γης του Ισραήλ — στη Γαλιλαία, το Νεγκέβ, το Γκολάν, την Ιουδαία και τη Σαμάρεια».
Αλλά, αυτός ο μεγαλο-ιδεατισμός παραγνωρίζει το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι είναι αιχμάλωτοι της γεωγραφίας (όπως και αρκετοί άλλοι λαοί στον πλανήτη, π.χ. Ελλάδα και Τουρκία), και, εξ’ αυτού, είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο. Συνεπώς, το ζήτημα δεν είναι εάν θα συνυπάρχουν αλλά το πώς.
Όπως γράφει ο συγγραφέας ‘Αμος Οζ: «Η Γη του Ισραήλ είναι η πατρίδα δύο εθνών και θα πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να τη διαιρέσουμε μεταξύ μας. Λογική διαίρεση της χώρας, σύμφωνα με τις δημογραφικές πραγματικότητες, την αμοιβαία αναγνώριση, την αμοιβαία ασφάλεια, την αμοιβαία αυτοδιάθεση… Tα μέλη του κινήματος των κιμπούτς και πολλοί καλλιτέχνες και στοχαστές, έχουν ανακαλύψει ξανά την κρυφή γοητεία των πρώτων εκείνων οραμάτων. Υπάρχει μια υποχθόνια τάση επανεκτίμησης του παρελθόντος. Το κίνημα Ειρήνη Τώρα (Σαλόμ Αχ-σάβ), που πίστευε πάντα ότι η προσάρτηση των Κατεχομένων θα ήταν ολέθρια για το κοινωνικό οικοδόμημα του Ισραήλ, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.
Τα διάφορα σιωνιστικά μοντέλα των μικρών κοινωνικών πυρήνων, όπου οι άνθρωποι ζουν, εργάζονται, διαφωνούν, διαιρούν και δημιουργούν μέσα σε περιμετρικές ζώνες ντροπής ή περηφάνιας, ίσως να αποτελούν την απάντηση στην κρίση που περνάει η σοσιαλδημοκρατία της Δύσης…
Κάθε κοινωνία, καπιταλιστική ή συγκεντρωτική, γραφειοκρατική ή σοσιαλιστική, που αρνείται στα άτομα τις δυο σημαντικότερες ανθρώπινες εμπειρίες (τη δημιουργία και την ανάληψη ευθυνών), αργά ή γρήγορα θα μας μετατρέψει σε αξιολύπητους σακάτηδες. Παρά τα ελαττώματα και τις αποτυχίες του, το κιμπούτς είναι το μοναδικό γοητευτικό τόλμημα προς την αντίθετη κατεύθυνση»…
(Αμος Οζ: Το Ισραήλ, η Παλαιστίνη και η ειρήνη, εκδόσεις Καστανιώτη)
Απάντηση σ’ αυτή την κατεύθυνση, θα μπορούσε να επιδιωχθεί «Μια λύση δύο κρατών που μπορεί να λειτουργήσει: μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή Συνομοσπονδία. Όπως γράφουν οι Omar M. Dajani και Limor Yehuda, στο Foreign Affairs, στις 19 Σεπτεμβρίου 2024) [προς αποφυγή της συνήθους «πρακτορολογίας», παρατίθενται σύντομα βιογραφικά τους στο τέλος του παρόντος]
«Εάν ούτε η γνωστή λύση των δύο κρατών ούτε η λύση ενός κράτους πρόκειται να λειτουργήσει, τότε οι προοπτικές για ειρήνη μεταξύ των δύο λαών μπορεί να φαίνονται απίστευτα ζοφερές. Υπάρχει όμως μια εναλλακτική: μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή συνομοσπονδία, που βασίζεται στις αρχές της ισότητας και της εταιρικής σχέσης. Σε αυτή, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι θα αποκτούσαν τα δικά τους, ξεχωριστά κράτη. Θα είχαν ξεκάθαρα σύνορα και το δικαίωμα να ψηφίζουν τους δικούς τους νόμους. Αλλά μετά από μια μεταβατική περίοδο, τα σύνορα θα ήταν ανοιχτά και οι δύο λαοί θα είχαν τελικά το δικαίωμα να ζουν σε όλη την έκταση της γης μεταξύ της Ιορδανίας και της Μεσογείου, την οποία και οι δύο την θεωρούν ως ιστορική τους πατρίδα. Τα κοινά ισραηλο-παλαιστινιακά όργανα θα διέπουν θέματα που ξεπερνούν τα όρια κάθε κράτους, όπως η ενέργεια και η εξωτερική ασφάλεια, και θα υπήρχαν κοινά δικαστικά θεσμοί για τη διασφάλιση των ελευθεριών όλων…
Μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή συνομοσπονδία, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα αποτελείται από ξεχωριστά κράτη. Η Παλαιστίνη θα αναγνωριστεί μαζί με το Ισραήλ με αναγνωρισμένα διεθνή σύνορα μεταξύ τους. Η κάθε ομάδα θα ήταν κυρίαρχη, έχοντας ξεχωριστή συνταγματική τάξη, συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς και ανεξάρτητη εξουσία σε ένα ευρύ φάσμα σφαιρών (όπως η εκπαίδευση, οι εξωτερικές υποθέσεις, η επιβολή του νόμου, η κοινωνική πρόνοια και η φορολογία). Από αυτές τις απόψεις, μια συνομοσπονδία είναι, στον πυρήνα της, μια λύση δύο κρατών.
Τελικά, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα απολάμβαναν επίσης την ελευθερία διαμονής σε όλη την κοινή τους πατρίδα (αν και τα δικαιώματα διαμονής θα θεσπιστούν σταδιακά και με ιδιαίτερη προσοχή στην πολιτική και οικονομική σταθερότητα). Αυτό σημαίνει ότι οι Ισραηλινοί πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των εποίκων της Δυτικής Όχθης, θα μπορούσαν να διαμένουν στην Παλαιστίνη υπό την προϋπόθεση ότι τηρούν τους νόμους της, ενώ οι Παλαιστίνιοι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων, θα μπορούσαν να διαμένουν στο Ισραήλ με την ίδια προϋπόθεση. Οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ θα διατηρήσουν την ισραηλινή υπηκοότητα και τα δικαιώματα διαμονής τους.
Όπως και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα δικαιώματα ψήφου για τις εθνικές εκλογές θα βασίζονται στην ιθαγένεια, ενώ τα δικαιώματα για τις τοπικές εκλογές θα βασίζονται στην κατοικία.
- Ένας Παλαιστίνιος πρόσφυγας που θα επιλέξει να ζήσει στη Γιάφα θα ψήφιζε για την Παλαιστινιακή Εθνοσυνέλευση, δεν θα ψήφιζε για την βουλή (Κνεσέτ), αλλά θα μπορούσε να ψηφίσει για το δημοτικό συμβούλιο Yafo–Tel Aviv. Ενώ,
- Ένας Ισραηλινός που κατοικεί σε έναν (πρώην) οικισμό όπως ο Ariel θα ψήφιζε για την βουλή (Κνεσέτ), δεν θα ψήφιζε για στην Παλαιστινιακή Εθνοσυνέλευση, αλλά θα μπορούσε να συμμετάσχει στην εκλογή εκπροσώπων σε μια ολοκληρωμένη δημοτική κυβέρνηση του Ariel».
Μια τέτοια λύση, θα απάλλασσε την περιοχή από την καταστροφική δράση των φανατικών ιερουργών του θανάτου και των δύο πλευρών, θα ακύρωνε δια παντός την ανθρωποβόρα σπείρα του πολέμου, της τρομοκρατίας (κρατικής και αντικρατικής) και του αίματος, και θα επέτρεπε την ειρηνική και συνεργατική συνύπαρξη των Ισραηλινών και των Παλαιστίνιων προς όφελος και των δύο.
- •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
- Ο OMAR M. DAJANI, είναι Παλαιστίνιο-Αμερικανός καθηγητής και πρώην μέλος της Ομάδας Υποστήριξης των Διαπραγματεύσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) 1999-2001. Από το 1999 έως το 2001, υπηρέτησε ως νομικός σύμβουλος της παλαιστινιακής διαπραγματευτικής ομάδας στις ειρηνευτικές συνομιλίες με το Ισραήλ.
- Η LIMOR YEHUDA είναι Ανώτερη Ερευνήτρια και επικεφαλής του Partnership-Based Israeli-Palestinian Peace στο Ινστιτούτο Van Leer Jerusalem, Λέκτορας στη Νομική Σχολή του Εβραϊκού Πανεπιστημίου και συγγραφέας του βιβλίου Συλλογική Ισότητα: Δημοκρατία και Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Εθνο- Εθνικές συγκρούσεις . Είναι ιδρυτικό μέλος του A Land for All («Δύο Κράτη, Μία Πατρίδα») και δικηγόρος και διευθύντρια του τμήματος ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα στην Ένωση για τα Πολιτικά Δικαιώματα στο Ισραήλ ( ΑΚΡΙ).
