Όταν το 2004 έπαθα έμφραγμα, δούλευα στην Εσπρέσσο (δυο!!! χρονογραφήματα τη μέρα) και στον Alpha Radio (καθημερινή εκπομπή). Δεν το ‘παθα πάντως από τη δουλειά.
Εκείνο το βράδυ μπήκαμε εσπευσμένα στο Ιπποκράτειο 9. Πέθαναν οι 8. Η ευγνωμοσύνη μου για μερικούς ανθρώπους (γιατρούς, ιατρικό προσωπικό, τότε αγαπημένη) είναι πλέον μέρος του εαυτού μου. Την ενσωματώθηκα. Τέλος.
Όλα τα έντυπα, όλα τα κανάλια, όλες οι εφημερίδες μου έστειλαν τη συμπάθειά τους, ο Τριανταφυλλόπουλος ήθελε να έρθει οπωσδήποτε να με δει… του είπα ότι άμα έρθει δεν θα με αφήσουν ποτέ (χαχαχαχα) να βγω από το Νοσοκομείο, οι συνάδελφοι μου που καλύπτουν το ιατρικό ρεπορτάζ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους (αν και δεν χρειάσθηκε)… έχω αγαπήσει από τότε ανθρώπους, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θ’ αγαπήσω. Τότε πραγματικά κατάλαβα , ότι υπάρχουν συνάδελφοί μου (κι όχι μόνο) που με αγαπούν… αυτή είναι τρομερή στιγμή.
‘Ομως κάτι με έτρωγε.
Oι μόνοι που δεν ενδιαφέρθηκαν ήταν η Εσπρέσσο και ο Alpha Radio.
Άουτς!
Άουτς λέμε!
ΑΟΥΤΣ ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΣΑΣ!
Μόλις βγήκα από το Νοσοκομείο στον Alpha Radio δεν μου ανανέωσαν τη σύμβαση και μετά από 2 μήνες με απέλυσαν από την Εσπρέσσο . Ούτε ένας δεν μου είπε καν «περαστικά»…
Το μόνο που δεν ήξεραν ήταν ότι ήμουν προπονημένος:
Είκοσι χρόνια πριν είχε κάνει η Πόλυ Μηλιώρη (ΠΑΝΘΕΟΝ) στον πατέρα μου την ίδια μαλακία, παρ’ όλο που εκείνος την είχε μεγαλώσει (στην κυριολεξία) στα γόνατά του… Ήταν στο Λονδίνο για εγχείρηση καρδιάς, όταν με φώναξε στο γραφείο της να μου πει: «Να πεις στον Αρχέλαο, ότι δεν τον χρειαζόμαστε πια!» Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που του ’πα ποτέ. Ο πατέρας μου δεν το ξεπέρασε ποτέ. Δεν ξαναδούλεψε σε έντυπο (φαντασθείτε, τί φυλακή είναι αυτό για ένα γελοιογράφο 60 ετών) και πέθανε μετά από χρόνια με αυτό το μαράζι κι όχι από την καρδιά του, που δούλευε ρολόι.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και αν δεν το ξέρεις, τότε γεννήθηκες χθες. Μου κάνει εντύπωση που δεν το εμπεδώνουν οι πολιτικοί. Όχι, δεν θα πέθαινα από το μαράζι, επειδή κάποιοι ηθικά τσόγλανοι, είναι φτιαγμένοι από ένα υλικό που σιχαίνομαι. Όπως έλεγα στον κ. Ανευλαβή είμαι θαυμαστής των Ιρλανδών και των Βάσκων…άμα στυλώσω τα πόδια μου, τη γάμησες.
Ούτε εγώ ξαναδούλεψα από τότε σε εφημερίδα (όπου λάτρευα να γράφω καθημερινά), ούτε σε ραδιόφωνο που πάντα με μάγευε και με μαγεύει. Σαν να έκλεισα μια πόρτα, που δεν ήθελα να κλείσω.
Ξέρω κι άλλους, που φάγαμε μαζί κάποτε ψωμί κι αλάτι, ήταν οι ίδιοι που όταν αρρώστησα δεν σήκωσαν καν το τηλέφωνο, να με ρωτήσουν τί κάνω… που ήμουν άνεργος και δεν μου πρότειναν κάτι ποτέ, γιατί περίμεναν να τους το ζητήσω, ώστε να μου πουν: «δεν έχω budget!».
Δεν στέκομαι όμως σ’ αυτούς, γιατί στέκομαι στο ανάποδο: στους ανθρώπους που δεν είχα δα και καμμιά φοβερή σχέση και όμως ξημεροβραδιάστηκαν στο νοσοκομείο δίπλα μου (σας φιλώ λατρεμένες μου Άρτεμις κ Τζέλα)… όχι δεν γκρινιάζω χωρίς λόγο… Ανησυχώ… γιατί οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι σήμερα (ήταν από τότε) σε θέσεις κλειδιά των ελληνικών media.
Aν ο δημοσιογράφος δεν είναι από μέσα του ψυχικά γενναιόδωρος, τότε δεν μπορεί να είναι κριτικός, αποκαλυπτικός… γιατί απλούστατα δεν μπορεί να είναι δημοσιογράφος.
Τί λε ρε μαλάκα… θα αναρωτηθείτε μερικοί… τώρα πλάκα με κάνεις; Πού βλέπεις εσύ ψυχικά γενναιόδωρους δημοσιογράφους;
Μα δεν βλέπω… το ίδιο λέμε… δεν μπορώ να το πω πιο καθαρά. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Όμως εγώ είχα πάρει τις αποφάσεις μου… ποτέ δεν θα άφηνα κανέναν πούστη απ’ αυτούς να είναι ξανά διευθυντής μου. Και το τήρησα… όχι επειδή είμαι μάγκας, αλλά γιατί χρόνια πριν είχα ανακαλύψει το internet, που δεν σηκώνει αφεντικά και όποιος κάνει τη μαλακία τον κράζω κανονικά και με το νόμο.
Έφτιαξα ένα blog με το όνομά μου φαρδύ-πλατύ (είμαι τοοοόσο υπερήφανος γι’ αυτό) όταν οι ηθικά τσόγλανοι μπήκαν ανώνυμα και βαρούσαν κάτω από τη ζώνη. Χαχαχαχαχα… 400.000 άνθρωποι μπήκαν στο blogάκι μου και τους λιώσανε… αυτή τη φορά, μαλάκες, ο αναγνώστης είναι ενεργός….
Μετά μπήκα στο Facebook… το μεγαλύτερο περιοδικό της γης. Στο πιτς- φυτίλι (τι έκφραση κι αυτή) έγιναν πάνω από 2.000 άνθρωποι friends μου και βλέπουν τις φωτογραφίες μου καθημερινά… η μεγαλύτερη έκθεση φωτογραφίας που θα μπορούσα ποτέ να ονειρευθώ… μέχρι από το … Καράκας με έχουν ζητήσει να πάω να φωτογραφίσω Κολομβιάνες (ΥΕS!!!)… και το πιο σπουδαίο: Τουλάχιστον το 80% των friends μου είναι παιδιά κάτω των 25 ετών… Είναι μεγάλη τιμή για μένα να θέλουν να με κάνουν add… ή να με κάνουν approve… να μου ζητούν την άδεια για μια φωτογραφία, για κάποια εργασία στο πανεπιστήμιο ή στο σχολείο.
Kαι μετά ήρθε το zougla.gr (σας τα λέει ο Μάκης… δεν χρειάζεται να σας τα πω κι εγώ για το τί γίνεται!).
Την περασμένη εβδομάδα μου ‘λεγε μια φίλη μου, ετών 19, από την Ιεράπετρα:
-Έχω πυρετό δύο μέρες. Είμαι χάλια. Είμαι τόσο χάλια που είδα …τηλεόραση!
-Ειδήσεις; τη ρώτησα.
-Ε, καλά είπαμε άρρωστη… όχι τόσο άρρωστη.
Το διηγιόμουν χθες σε ένα φίλο μου, αρχισυντάκτη του Alpha, που νοιάζεται για τη δουλειά μας και το μέλλον της και πικράθηκε… Όμως αυτός είναι η εξαίρεση του κανόνα. Οι άλλοι, όταν τους το λες, ανάβουν πούρο.
Μερικοί απ’ αυτούς όψιμα ανακάλυψαν το internet. Kαι γέμισαν τον κόσμο με blog (προφανώς ανώνυμα) όπου «πετάνε» ειδήσεις, χλεύη, ανεπιβεβαίωτα κλπ… Έχω μια φίλη (πολιτικό ζώον) την Μαρία, που κάθε μέρα μου στέλνει σε e-mail τα καινούργια media-blogs … Των περισσοτέρων δεν ξέρω την ύπαρξή τους και όταν μπαίνω για να τα δω, ανακαλύπτω με έκπληξη ένα «δημοσιογραφικό» στόμφο και… 0 (μηδέν) σχόλια. Επί μέρες… και όταν έχουν 2-3 τότε όλα είναι «Ανώνυμος» με άλλα λόγια γράφουν οι ίδιοι στον εαυτό τους.
Γιατί;
Μα επειδή αλληλοεπαναλαμβάνονται με αποτέλεσμα να αλληλοεξουδετερώνονται. Αλληλούια!!!
Κάνουν το ίδιο που κάνουν και στην τηλεόραση… αφού βέβαια είναι οι ίδιοι άνθρωποι.
Μόνο να με διαβάζει η Ψιλικατζού, θα κατουριέται στα γέλια αυτή τη στιγμή. Άκου… ΜΗΔΕΝ σχόλια… και παρ’ αυτά νομίζουν ότι ελέγχουν την κατάσταση…
Ρώτησα –εκ περιεργείας- τα ανά το Internet φιλαράκια μου, τους πιτσιρικάδες, αν έχουν μπει ποτέ σε κανένα τέτοιο blog. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ… ΟΥΤΕ ΜΙΑ…. ΕVER… Ίσως να ‘ναι σύμπτωση… τί να πω!!!
Διάβαζα ένα ρεπορτάζ-παπαριά με τίτλο: «Αιδώς Αργείοι.»
Κοίταγα και ξανακοίταγα τον τίτλο. «Αιδώς Αργείοι.»
Τί να κατάλαβε άραγε ο πιτσιρικάς που τον διάβασε; Τίποτα… όχι επειδή είναι χαζό το παιδί… αλλά επειδή είναι καραπαπάρας αυτός που το ‘γραψε, που είμαι σίγουρος ότι λέει «Τί έγινε ρε Μεγάλε;» και θεωρεί ότι είναι προχωρημένος.
Αιδώς Αργείοι;
Edos Argioi;
Αιδώς;
Έτσι γράφεται το “Eδώ»;
Τι να εννοεί βρε μαλάκα, ο μαλάκας γράφοντας «Εδώ Αργύρη!»…
Κοίτα φίλε μου που έγινε ρητό, ο Παπαργυρόπουλος…
Τέτοια γράφει και ο κ. Ανευλαβής… μόνο που δεν τα γράφει γιατί του ξεφεύγουν, αλλά γιατί τα κεντάει για να τα αποκωδικοποιήσει… και όταν γράφει στο OUTDOORS για την εγγονή του, τότε είναι σαν να γράφει με το χέρι της εγγονούλας του… κι όχι το ανάποδο.
Κάποιοι θέλουν να περάσουν τη βία της τηλεόρασης στο net… αγνοώντας ότι είναι ερασιτέχνες e-τσαμπουκάδες… άλλοι στην τηλεόραση ανακάλυψαν τα περίεργα βιντεάκια του net…. Δείχνουν το 2008, βίντεο που είχα δει το 2002… γιατί;… μα επειδή δεν ξέρουν πού να ψάξουν και επειδή αγνοούν ότι πριν το δείξουν, αυτά τα video έχουν γίνει forward σε εκατομμύρια e-mails με ταχύτητα κόμπρας.
Αποτέλεσμα; Ξενερώνουν τη νέα γενιά ακόμα περισσότερο.
Έχω βρεθεί σε δεκάδες meetings στη ζωή μου, που το θέμα ήταν:
“Ηλικίες 15-25.”
Από διαφημιστικές εταιρείες (που υποτίθεται το ξέρουν το θέμα) μέχρι σε συσκέψεις καναλιών που αδιαφορούν για το θέμα. Δεν έχω ακούσει πιο αποκρουστικά πράγματα στη ζωή μου…. μιλάνε για νέους λες και μιλάνε για κουράδες… λες και τους κάνουν χάρη που μιλάνε για τα παιδιά. Αν δεν με πιστεύετε δείτε πόσο απαξιωτικά μιλάνε σε παιδιά, που ΤΥΧΟΝ είναι καλεσμένα σε εκπομπές… δείτε πόσες φορές τα διακόπτουν και δεν ακούνε ΛΕΞΗ απ’ αυτά που λένε οι νεαροί… Και έτσι βάζουν –για να είναι ήσυχοι με τη συνείδησή (!!!) τους-κινούμενα σχέδια στις 7 το πρωί, λες και τα παιδιά δεν πάνε σχολείο…
Η κάβλα «τα ξέρω όλα και σε φτύνω» είναι θανατηφόρα αρρώστια και δυστυχώς κολλητική.
Να μην σας μιλήσω για την επαρχία και τους εκεί media-δικτατορίσκους. Εκεί ανακαλύπτουν τα αδιάντροπα που είχαμε ανακαλύψει εδώ στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας. Τοπικός καναλάρχης με 2-3 ψωροmedia, κλείνει αιφνιδιαστικά το ένα, και για να μην πληρώσει αποζημίωση, εκβιάζει τα παιδιά, λέγοντάς τους ότι τους κάνει χάρη που δεν τα διώχνει από τα άλλα, που τα ‘χει να δουλεύουν με «μαύρα» της τάξης των 200 ευρώ. Η τοπική ισχύς της μικροκοινωνίας του τον κάνει δυνάστη.
-Τί να κάνουμε; με ρωτάνε τα παιδιά.
-Δώστε του το μπαλάκι… τους λέω…
Και του το δίνουνε και μένει με την καφτή πατάτα στο χέρι….Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε διαβάσει την ιστορία των Βάσκων και των Ιρλανδών, γιατρέ μου.
Εμείς εδώ στο OUTDOORS έχουμε μερικά όπλα που δεν χάνουν ποτέ.
Οι συνεργάτες μου κι εγώ –εκ του καταστατικού- φτιάχνουμε τις δουλειές μας ΜΟΝΟΙ μας. Ο καθένας μόνος του και όλοι για το OUTDOORS, που γουστάρουμε γιατί είναι εμείς. Δεν υπάρχει πιτσιρικάς που δεν το γουστάρει αυτό. Δεν υπάρχει πιτσιρικάς σε όλο τον πλανήτη που δεν γουστάρει να τον αφήσεις μόνο του να σου δείξει τί αξίζει. Η guest star ψιλικατζού έχει στρατό αναγνωστών… που αδημονούν να την ξαναδιαβάσουν. Το «Βατραχοκόριτσο» επίσης… ο Πασκάλ είναι e-πνευματικός ηγέτης, η Γιώτα έχει φτιάξει με ρυθμούς αστραπής ένα απίστευτο foto-bank με φώτο από την Αθήνα που τις λατρεύουν τα πιτσιρίκια, οι μεγάλοι, οι ερευνητές, οι ειδικοί… Έχετε μπει ποτέ στο blog της Κωλόγριας για να δείτε τους πιστούς της;… η Ολίβια με ένα νεύμα της μπορεί να γεμίσει 3 πλατείες Αριστοτέλους με 14-16χρονα… Η Έρικα κουβαλάει τις φοιτητικές αναζητήσεις… Η Στεφανία δεν είναι καν 18 ετών… Ο Καλτσόβρακος είναι εν υπνώσει… ο CrazyMonkey το ίδιο… Όλοι κάνουν από κάτι διαφορετικό: κείμενα, φωτογραφίες, video, graphics, ιδέες και πάνω από όλα: Μόνο όταν γουστάρουν. Δηλαδή, καθημερινά.
Έχω ένα τρομερό όπλο.
Μόνο που αυτό το όπλο δεν έχει σκανδάλη. Γιατί δεν γουστάρω να έχει σκανδάλη… δεν πυροβολούνται οι ηλίθιοι…. την έχω αντικαταστήσει με μια απροσπέλαστη ασπίδα…. η μόνη ελπίδα για να αντιμετωπίσεις τον ηλίθιο είναι να μην συναλλαγείς μαζί του.
Αυτό ακριβώς προσφέρει η ασπίδα.
Το ‘χω ξαναπεί. Βγαίνοντας σώος και αβλαβής εκείνο το βράδυ από το έμφραγμα… φόρεσα μια ασπίδα…. τίποτα δεν πρόκειται να με ξανακουμπήσει… ειδικά οι super ηθικά τσόγλανοι των media… και αν παραεπιμείνουν το πολύ-πολύ να τους φέρω την ασπίδα στο κεφάλι.
Εδώ φίλοι μου, ο καθένας μπορεί να ‘χει τη δική του περπατησιά… κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής.
Ε γιατρέ;
ΥΓ. H τύχη το ‘φερε ένας εκ των δύο που με άφησαν άνεργο αμέσως μετά το έμφραγμα, να είναι εδώ στο zougla.gr
Κανείς δεν το ξέρει. Ούτε ο ίδιος, γιατί βέβαια δεν το θυμάται.
Το θυμάμαι όμως εγώ…
