«Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση»
(Διευκρίνιση για νέο-αγραμμάτους, ανελλήνιστους παγκοσμιοποιημένους: δεν πρόκειται περί της γνωστής αοιδού.
Στο Ρίο, αυτή τη φορά, στη μακρινή Βραζιλία, στο κίτρινο χρώμα του χρυσού του άκρατου ανταγωνισμού, που έχει αντικαταστήσει την άμιλλα του πράσινου φύλλου της ελιάς, ξαναπαίζεται το ίδιο πολυτελές, συνάμα και ευτελές, δαπανηρό, διεφθαρμένο, έργο, που βλέπουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ή αγγλιστί, «Olympic games».
Τα Ολυμπιακά Παιχνίδια, λοιπόν:
Των γελοίων «αθανάτων».
Των εστεμμένων φελλών (ο δικός μας πλέον, σκέτος φελλός, άνευ στέμματος)
Των κηφήνων της εύφορης κοιλάδας, των εκπροσώπων του δήθεν πολιτισμού.
Των καπάτσων ανθρωποβόρων και χρηματοβόρων πολιτισμένων βαρβάρων. .
Των φουσκωμένων-ντοπαρισμένων υπεραθλητών.
Των τενεκεδένιων μεταλλίων, κι ας χρυσοπληρώνονται με εκατομμύρια.
Οι σύγχρονες ολυμπιάδες
Εκφυλισμένες, παγκοσμιοποιημένες έμπορο-ανθρωπο-πανηγύρεις, όπου διαπλέκονται «αθλητικά» κορμιά (με ημερομηνία ταχείας λήξεως) και τεράστια συμφέροντα των οργανωτών των αγώνων.
Οι σύγχρονες Ολυμπιάδες
Των θανατηφόρων «αθανάτων», που προσφέρουν το φύλλο συκής του ιδεολογήματος της άμιλλας, και από κάτω του προσπαθούν να κρύψουν τη βιομηχανία του Ολυμπιακού θεάματος, με χορηγούς και ποικίλους κερδοσκόπους.
Οι ολυμπιακοί αγώνες ουδεμία σχέση έχουν, πια, με το αθλητικό ιδεώδες της άμιλλας, κι’ ας ψέλνουν το τροπάρι της, κάθε τέσσερα χρόνια, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, κι εφέτος, Βραζιλιάνοι. Και «αθάνατοι» λογάδες.
Οι διοργανωτές της ολυμπιακής ζωοπανηγύρεως:
Εκτρέφουν, στο εκτροφείο του σούπερ-πρωταθλητισμού, δίκην ίππων ιπποδρομιακών αγώνων, τους σούπερ-πρωταθλητές τους.
Δεν είναι, παρά ένας εσμός εμπόρων και συμφεροντολόγων, παντός είδους συμφερόντων, που ίδρυσαν και τροφοδοτούν το χρηματιστήριο της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου σώματος και ανεβοκατεβάζουν τις μετοχές του, ανάλογα με τα ρεκόρ και τις επιδόσεις.
Από τη μεριά των υπεραθλητών, ο στόχος δεν είναι το «ευ αγωνίζεσθαι» και η προσπάθεια, αλλά η κατάρριψη των ρεκόρ.
Ρεκόρ, τα οποία και ιεραρχούνται, στο χρηματιστήριο του αθλητισμού των μπίζνες: Ρεκόρ αγώνων, ρεκόρ χώρας , ευρωπαϊκό ρεκόρ, ρεκόρ ολυμπιακών αγώνων, με αποκορύφωμα και μόνιμο στόχο, του χημικού σούπερ-πρωταθλητή, το παγκόσμιο ρεκόρ. Που κι αυτό, όταν το κατακτήσει, πρέπει, να το σπάσει.
Και το σπάει, πόντο-πόντο, μαζί με την εταιρία αθλητικών ή άλλων ειδών, που είναι χορηγός του και αυτός διαφημιστής των προϊόντων της.
«Κράτα με να σε κρατώ ν’ ανεβούμε στο βουνό»
(Στην περίπτωσή μας, ν’ ανεβούμε στο βάθρο του νικητή και του άφθονου, άφρονου χρήματος).
Ο ναός του αθλητισμού, οίκος εμπορίου του σούπερ-πρωταθλητισμού.
Αλλά πώς;
Με ποιον τρόπο, επιτυγχάνονται αυτά τα εξωπραγματικά ρεκόρ;
Και πώς, ακόμη πιο περίεργο, συνεχώς καταρρίπτονται;
Είναι η επιμονή, η υπομονή, η θέληση για την επίτευξη του σκοπού, ξεχωριστών ανθρώπων, που επιτυγχάνει το θαύμα;
Φτάνει αυτό, για τις ταχύτητες των δρομέων, που σπάνε το φράγμα του ήχου;
Αρκεί αυτό για τις υπεράνθρωπες, σούπερ γυναίκες, Τζόουνς και τις όμοιες, με τους μυώδεις, υπερφυσικούς για φυσιολογική γυναίκα, γλουτούς και μηρούς. Με τις ουλές της ανδρογόνου ακμής στο πρόσωπο;
Το ξεπέρασμα του εαυτού με τη θέληση, την υπομονή, την επιμονή, προφανώς και σύμφωνα με την κοινή λογική, που δεν είναι τόσο κοινή όσο κοινώς νομίζεται (από πολλούς), δεν αρκεί για τον πρωταθλητισμό και τον σούπερ-πρωταθλητισμό, των επαγγελματιών των παγκοσμίων αθλητικών αγώνων.
Εδώ μετράει, και μετριέται επιστημονικά, η αποδοτικότητα, η μεγιστοποίηση της οποίας επιτυγχάνεται, με επιστημονικά, επίσης, μέσα.
Το σώμα του σούπερ-πρωταθλητή, θεωρείται και αντιμετωπίζεται ως μηχανή και, τέλος, καταντά μια ανθρωπομηχανή, της οποίας η απόδοση, πάντα επιστημονικά μετρούμενη, πρέπει να φθάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων της.
Και να τις ξεπεράσει, έστω και «βαρώντας μπιέλα») .
Ο σούπερ-πρωταθλητής αναγκάζεται, βιάζοντας τους φυσιολογικούς ρυθμούς του ανθρώπινου σώματος, με την εντατική εξειδικευμένη, μηχανοποιημένη, προπόνηση, να ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του, μα και τους άλλους.
Δεν ανταγωνίζεται μόνο τον εαυτόν του, αλλά και τους άλλους ανταγωνιστές του, που «θα τον φάνε αν δεν τους φάει», κατά το αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως: «get them before they get you».
Κυρίως όμως ανταγωνίζεται το χρονόμετρο, τον πήχη, το σκάμμα. Το ρεκόρ.
Τρέξε γρηγορότερα από τον χρόνο.
Πήδα ψηλότερα από το ύψος.
Πήδα μακρύτερα από το μήκος,
(Του ανταγωνιστή σου, το δικό σου, του παγκόσμιου ρεκόρ)!
Σμήνος ειδικών: προπονητές, αθλίατροι, βιολόγοι, διαιτολόγοι, φαρμακολόγοι, φυσιολόγοι, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγοι νευρολόγοι.
Ποικιλία εταιριών αθλητικών ειδών, οι οποίες παράγουν αεροδυναμικά, υδροδυναμικά, βιοδυναμικά προϊόντα, που επιτρέπουν καλύτερη απόδοση του σούπερ-πρωταθλητή, στον αέρα, το νερό, στο έδαφος.
Πολυμορφία αλληλοδιαπλεκομένων συμφερόντων, χτίζουν τον σούπερ-πρωταθλητή.
Διαμορφώνουν το σώμα και το πνεύμα του, σε μηχανικό σύστημα μέγιστης απόδοσης, λες και η εντελέχεια (τελικός σκοπός) του σώματος, συνίσταται στο σπάσιμο του ρεκόρ, με τη συμβολή ενός πνεύματος, αποκλειστικά, προσηλωμένου σ’ αυτόν τον στόχο.
Το, «νους υγιής εν σώματι υγιεί», πάει περίπατο.
Και ο νους και το σώμα «καίγονται» στην υπερπροσπάθεια της επίτευξης του παράλογου στόχου: σπάσιμο του ρεκόρ.
Και επειδή, ούτε το ανθρώπινο πνεύμα, ούτε το ανθρώπινο σώμα, με όση επιμονή, υπομονή, θέληση κι αν διαθέτουν, μπορούν να ξεπεράσουν τα φυσιολογικά τους όρια, η βιομηχανία του κερδώου σούπερ-πρωταθλητισμού και των ρεκόρ επιστρατεύει την χημεία.
Δηλαδή, την ντόπα.
Ανδρογόνα (στερινοειδή αναβολικά, αλλέως), αυξητική ορμόνη, κορτικοστερινοειδή (κορτιζόνη), ερυθροποιητίνη, παλιότερα μορφίνη, κοκαΐνη (ιδίως στις ΗΠΑ), εφεδρίνη, αμφεταμίνες, είναι στην ημερήσια διάταξη των εργαστηρίων της βιομηχανίας παραγωγής σούπερ-πρωταθλητών. Με όλες τις γνωστές καταστρεπτικές συνέπειες για την υγεία των χρηστών τους. Ενδεικτικά:
Για τους θανάτους 18 Βέλγων και Ολλανδών ποδηλατιστών από το 1987-1990 ενοχοποιήθηκε η ερυθροποιητίνη. Η Μπρίγκιτ Ντρέσελ, γερμανίδα πρωταθλήτρια του επτάθλου, πέθανε, το 1987, από κατάχρηση αναβολικών και οπιούχων.
Η δημοσιοποίηση αυτών των περιστατικών, και άλλων πολλών και, η ολοένα και συχνότερα αποκαλυπτόμενη, χρήση χημικών ουσιών, στον σούπερ-πρωταθλητισμό, οδήγησε στη δημιουργία μηχανισμών ελέγχου.
Τεράστια σκάνδαλα αποκαλύφθηκαν.
Παράγκες και παραγκούχοι του πρωταθλητισμού και του αθλητισμού γενικότερα, έγιναν προσπάθειες να ξηλωθούν.
Αθλητές αποκλείστηκαν από τους αγώνες.
Μετάλλια αφαιρέθηκαν.
(Θυμίζω, την σούπερ-πρωταθλήτρια, τη «φτερωτή» δρομέα, Μάριον Τζόουνς, των πέντε μεταλλίων, που της αφαιρέθηκαν, όταν η ίδια παραδέχθηκε ότι ήταν ντοπαρισμένη. Τον δικό μας φτερωτό Αίολο και άλλες και άλλους).
Γίνονται προσπάθειες Μα, «Ειν’ οι προσπάθειές μας , των συφοριασμένων …σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε• κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας… Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά» κατά πώς λέει ο Αλεξανδρινός .
Γιατί τη ντόπα πολλοί εμίσησαν. Τα ρεκόρ ουδείς. Και τέτοια ρεκόρ, χωρίς ντόπα, δεν γίνονται.
Το αθλητικό πνεύμα, παρέδωσε το πνεύμα, στο κύκλωμα των παντοίων συμφερόντων και στο εμπορευματικό κέρδος, που ζωοποιούν τον σύγχρονο σούπερ-πρωταθλητή και ταυτόχρονα τρέφονται από τις σάρκες του.
Οι αθλητές έγιναν ζωντανές διαφημίσεις των χορηγών τους και ανθρωπομηχανές παραγωγής ρεκόρ, που υποχρεούνται να τα σπάζουν, ες αεί, και με κερδοφόρο τρόπο.
Δεν αρκεί η νίκη, ούτε μια καλή επίδοση.
Ο αγώνας δεν γίνεται για τον κότινο της δόξης, αλλά για το σπάσιμο του ρεκόρ, με την υπέρβαση του ανθρώπινου και με τη βοήθεια της χημικής ουσίας, που θα φέρει αίγλη, φήμη και κυρίως χρήμα.
Το χρυσό μετάλλιο λαμπυρίζει εκθαμβωτικά στα στήθη των σούπερ-πρωταθλητών.
Αλλά τα μαλάματα με τα οποία στολίσανε το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, έγιναν θανατηφόρο σαράκι, που έφαγε το καθαρό πρόσωπο τους αθλητικού ιδεώδους της ευγενούς άμιλλας.
Διαγόρα, κάτθανε!… Από ντροπή τώρα.
Τα παιδιά σου δεν περιφέρουν πάνω στα χέρια τους εσένα, μέσα στο στάδιο, ευτυχισμένον, φορώντας στεφάνι από κλαδί ελιάς.
Περιφέρουν τα χρυσωμένα τους μετάλλια, τα μεταλλαγμένα, από τα χημικά, σώματά τους, τα στήθη τους, ζωγραφισμένα με τη διαφήμιση των χορηγών τους και τα εκατομμύρια τους.
Η δόξα της Ολυμπίας και η ευγενής άμιλλα, κατήντησε ανταγωνισμός εταιριών, κρατών, πολιτικών, λαών, πάνω στα σακατεμένα σώματα (μελλοντικά πτώματα) νέων ανθρώπων, που έγιναν αντικείμενα εκμετάλλευσης μέσα στα Ολυμπιακά στάδια, υπό τις ζητωκραυγές ενός πλήθους, μυριάδων ανθρώπων, απανταχού της γης, που βλέπει τα παιδιά του να κουρελιάζονται σωματικά και ηθικά και ζητωκραυγάζει αλλόφρον.
Πίσω από τη λάμψη του χρυσού, δεν έβλεπε ο λαός τίποτα.
Αργότερα, οι μαντατοφόροι της Γουάντα ήρθαν, βρωμισμένοι κι αυτοί, λαχανιασμένοι, μιλώντας ακαταλαβίστικα, κι εμείς νοιώθαμε πως μας ειρωνεύονται, πως μας λένε ψέματα, ότι τώρα, τάχα, είδαν, όλοι τους, το φως το αληθινόν, μέσα στις σακατεμένες αρθρώσεις των παιδιών, μέσα στις λεηλατημένες σάρκες τους και τα σάπια τους σπλάχνα.
Ο ήλιος αυτός, ο γαλήνιος ήλιος της ολυμπιακής φλόγας, ήταν δικός μας.
Τον μοιραστήκαμε, χύσαμε το φως του στον κόσμο (ή μας το άρπαξαν;) κι εσείς το κάνατε χρυσάφι και εμπόρευμα, παιανίζοντας πάντα, υποκριτές και φαρισαίοι, όμοιοι με τάφους ασβεστωμένους, που μέσα τους φιδοσέρνονται βρώμικα σκουλήκια κι ανθρώπινα σερπετά, τον ύμνο του καλού! Του ωραίου! Του αληθινού!
Έμποροι της χαράς, που ψευδώνυμα βαφτίζετε τους ολυμπιακούς αγώνες. Ολυμπιακά παιχνίδια (olympic games).
Ανελλήνιστοι, που αγνοείται την ψυχαγωγική αγνότητα και αγιότητα του παιχνιδιού, της παιδιάς (ομαδικό παιχνίδι), που έχει όμοια ρίζα με το παιδί.
Ολυμπιακά παιχνίδια. Ποια παιδιά; Ποια παιχνίδια;
Παίδεμα και πόνος και ευτελισμός ψυχών και σωμάτων, για να φτιάξουν τον υπεράνθρωπο πρωταθλητή, χρυσοτόκο όρνιθα για όλους τους πονηρούς, «αθάνατους» και μη, του κόσμου.
Ντροπή σας.
Κάποιος πήγε να βγάλει από τη μέση τους Έλληνες. Και τι απέμεινε. Ένα συνεχές γρύλισμα. (Ελίας Κανέττι)
Και το τιντίνισμα του άνομου χρυσού.
