Οι άνθρωποι δημιούργησαν τις πόλεις για να μπορέσουν να ζήσουν, όμως ο λόγος ύπαρξής των δεν είναι απλώς η επιβίωση των ανθρώπων μέσα στις πόλεις αλλά η ευδαιμονία των πολιτών. Η κοινωνία, άθροισμα ανθρώπων, καθίσταται πόλις, πολιτική κοινωνία, δια της ρυθμιστικής λειτουργίας της πολιτικής της οποίας η κύρια και μοναδική μέριμνα είναι η ευδαιμονία των πολιτών. Διαφορετικά δεν υπάρχει κοινωνία και πόλις, παρά συνοθύλευμα ψηφοφόρων και πολιτικάντηδων, οι πρώτοι των οποίων ενδιαφέρονται μόνον για το ίδιον συμφέρον και επιδιώκουν από τους δεύτερους ρουσφέτι με αντάλλαγμα την ψήφο των οι δε δεύτεροι ρουσφέτι παρέχουν δι ίδιον συμφέρον και πάλι με αντάλλαγμα την ψήφισή των από τους πρώτους.
Από την φύση του πολιτικόν ζώον ο άνθρωπος, κατά τον Αριστοτέλη, δημιούργησε πόλεις και είναι φυσικό να ενδιαφέρεται για την εκπλήρωση του σκοπού για τον οποίον τις δημιούργησε. Δηλαδή, για την ευημερία του· Δηλαδή για την ευημερία της πόλης· διότι όταν οι πόλεις ευημερούν τότε ευημερούν και οι άνθρωποι. Διότι οι άνθρωποι είναι η πόλη «Άνδρες (σ.σ. και γυναίκες) γαρ η πόλις» κατά τον Θουκυδίδη. Ο Λαός, το Δάμιον, ο Δήμος, δυναμώνει την πόλη «την πόλιν κρατύνει», φωνάζει χιλιάδες χρόνια πριν ο Αισχύλος.
Κι αυτός που αδιαφορεί για τα πράγματα της πόλης, για τα κοινά, δεν είναι απλώς αδρανής, αλλά άχρηστος: «ουκ απράγμονα αλλά αχρείον νομίζομεν» στην πόλη του Περικλή. Και συνάμα αχρείος με την νεοελληνική έννοια του άθλιος. Άχρηστος για τους συνανθρώπους του και για τον εαυτόν του, αλλά και για τα παιδιά του. Και ως εκ τούτου είναι και άθλιος. Διότι δεν υπονομεύει μόνον το παρόν αλλά και το μέλλον της κοινωνίας.
Η πολιτική, κυριωτάτη επιστήμη κατά τον Αριστοτέλη, είναι συνυφασμένη με την πόλη και τους πολίτες (άρχοντες και αρχόμενους) και εκφράζει την αλληλεπίδραση των (εν ελευθερία εκλεγμένων, επιλεγμένων και ψηφισμένων από τους ισότιμους πολίτες) αρχόντων (πολιτικών) και αρχομένων (πολιτών). Με σκοπό την βελτίωση της ζωής της πόλης και των πολιτών της. Όλων. Αρχόντων και αρχομένων. Οι αρχόμενοι (ελεύθεροι πολίτες και όχι υπήκοοι ή δούλοι) επειδή δεν είναι δυνατόν να άρχουν όλοι μαζί ταυτοχρόνως, επιλέγουν, δια της ψήφου των, τους άρχοντές των. Ο πολιτικός (άρχων), είναι πολίτης και αυτός, ισότιμος των άλλων – ούτε ανώτερος ούτε κατώτερος αυτών που τον εκλέγουν. Και είναι επιλεγμένος-εκλεγμένος για να επιτελέσει συγκεκριμένο έργο, κατ εξουσιοδότησιν αυτών που τον έχουν εκλέξει. Και αυτό το έργο οφείλει να το επιτελέσει όχι απλώς επαρκώς, αλλά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η αδρή αμοιβή, το πολυτελές αυτοκίνητο και γραφείο, οι πάσης φύσεως ατέλειες και οι τιμές δεν απευθύνονται στο άτομό του, αλλά στο λειτούργημά του. Στον εκπρόσωπο του λαού αποδίδονται και όχι στον Κώστα, τον Γιώργο, τον Παύλο, τον Πέτρο. Κι αυτό σημαίνει πως υπηρέτης του κοινού συμφέροντος των πολιτών είναι ο πολιτικός και όχι διεκπεραιωτής ρουσφετιών, καλαμοκαβαλάρης της εξουσίας, αλαζών εποχούμενος της κρατικής λιμουζίνας. Άρχοντες υπό κρίσιν και με αναστολή είναι οι πολιτικοί μας, (εξ)υπηρετούντες μια πρακτική ανάγκη. Και τίποτε παραπάνω. Μέριμνα, στόχος και σκοπός του πολιτικού, λοιπόν, εν τη ασκήσει της πολιτικής, κατά λογικήν αναγκαιότητα δεν μπορεί παρά να είναι η ευδαιμονία, το ευ ζην της πόλεως και κατά συνέπειαν των πολιτών της.
Δημαγωγός (κατά το παιδαγωγός) είναι ο πολιτικός και όχι δημαγωγός, δηλαδή δημοκόπος, αρχηγός ψευδολόγων, κωπίδων αρχηγός (Ηράκλειτος), που προσπαθεί με άκωλα (άκωλος : ανάπηρος) ελληνικά τεχνουργημένα μέσα στο κομματικό εργαστήρι ή τις κομματικές επιτροπές ή στις αυλές των κυβερνητικών εκπροσώπων, να πείσει εξ ίσου άκωλους ακροατές, γι αυτό για το οποίο είναι, ως εκ της αναπηρίας των, ήδη πεπεισμένοι. Δεν πασχίζει, σε παροξυσμό κομματοφροσύνης, δερβισωμένος, να αποπροσανατολίσει, να προκαλέσει σύγχυση, προκειμένου να χειριστεί καταστάσεις και ανθρώπους.
Το ευ ζην των πολιτών επιδιώκει ο πολιτικός και όχι τη δική του καλοπέραση, χτίζοντας βίλες σε Μηκώνια (μηκώνιον: οπός της Μήκωνος της υπνοφόρου, της γνωστής παπαρούνας 😉 νησιά –προσέξτε: ερωτηματικό, παύλα και κλειστή παρένθεση ; – ) ζωγραφίζουν ένα πρόσωπο που κλείνει το μάτι πονηρά (αυτές οι απεικονίσεις στην γλώσσα των «κομπιουτεράδων» ονομάζονται smileys– για να ζήσει κι αυτός/αυτή, πυγολαμπής/ίς (εκ του πυγολαμπίς, κοινώς κωλοφωτιά) χρυσόκερως (χροσοκέρατος), χρυσόκολλος (χρυσοστόλιστος) χρυσοκάνθαρος, κοινώς μπούρμπουλας, τον μύθο του.
Το κοινό συμφέρον όλων των πολιτών επιδιώκει και υπηρετεί ο πολιτικός και όχι των καναλαρχο-εκδοτο-εργολάβων έναντι πινακίου αρχιδίων (αρχίδιον: μικρόν ανάξιον λόγου υπούργημα). Ο αλλαντοπώλης του Αριστοφάνη στους Ιππείς: «Θα τσαλαπατήσεις τη βουλή, θα κουτσουρέψεις τους στρατηγούς, θ’ αλυσοδέσεις, θα μπουντρουμιάσεις, θα κάνεις το πρυτανείο μπουρδέλο (Βουλήν πατήσεις και στρατηγούς κλαστάσεις/ δήσεις, φυλάξεις, εν πρυτανείω λεκάσεις)», δεν μπορεί να είναι το πρότυπο του πολιτικού.
Η Πολιτική ομοιούσια της Πόλεως και ομοουσία της Δημοκρατίας, γεννήθηκε και τράφηκε στην ελευθερία της αγοράς – τις βούλεται αγορεύειν– εκείνων των προγόνων, κι όχι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς του τις βούλεται αισχροκερδαίνειν. Κι’ όμως στη Βουλή, έννοια ιερή και σύμβολο της δημοκρατίας, από εκείνο το «βούλεται» γεννημένη, σήμερα ορισμένοι άβουλοι βουλευτές, σφουγγοκωλάριοι των οικονομικών συμφερόντων «δεν αποφασίζουν τίποτα που δεν θα ήταν αρεστό σ’ αυτούς (εβούλευον ουδέν ό,τι μη τοις ξυνεστώσι δοκοί)» (Θουκυδίδης).
Δεν τους ακούτε; Δίπλα στα καμένα χαρίζουν στρέμματα γης στο καζίνο της Πάρνηθας. Τροποποιούν το νόμο για τις δασικές εκτάσεις κλείνοντας το θολό, για εξουσία και από τη διαπλοκή, μάτι τους στους οικοπεδοφάγους και τους βιλάτορες. «Ο ήλιος ο ηλιάτορας» του Ελύτη τώρα ο σκιάζεται από το νέφος και τον καπνό της πυρπόλησης των δασών μας, της ανάσας μας, της ομορφιάς μας, για να χτίσουν οι «βιλάτορες» τις άνομες βίλες και τα «βιλάκια» τους. Και έχει η ΔΕΗ. Και έχει η ΕΥΔΑΠ. Και έχει κι ο ΟΤΕ. Δόξα να ‘χει κι ο βολευτής μας. Δύο εκατομμύρια αυθαίρετα πάνω στων βουνών την ολόμαυρη ράχη. Ποιανού είναι όλα αυτά, λαέ;
Βλέπεις το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου μέσα στην αιθαλομίχλη των πόλεων, την ασφυξία του καυσαερίου, τον ιδρωμένο καύσωνα και τις φωτιές του καλοκαιριού σου και τις πλημμύρες του χειμώνα σου, από το ύψωμα του αυθαίρετού σου! Ξεριζώνεις την ελπίδα τη δική σου και των παιδιών σου, χτίζοντας το απατηλό σου όνειρο πάνω στην καμένη σου γη, αδιαφορώντας για την πόλη σου, για τον διπλανό σου, για την παράδοσή σου για την Πατρίδα σου.
Γίνε ξανά Δήμος, που κρατύνει, δυναμώνει την πόλη. Μην γίνεσαι συμφεροντολόγος ιδιώτης. Ξαναγίνε ο άνθρωπος που είσαι. Βρες την ανθρώπινη φωνή σου και σκέψη σου.
Και συ πολιτικάντη-πολιτικατζή γίνε ξανά του Δήμου σου παιδαγωγός. Πολιτικός άνδρας ευθυτενής. Πάψε να είσαι οσφυοκάμπτης σφουγγοκωλάριος καλοθρεμμένων… πόλων (πειθαρχικού ένεκα και δια τον φόβον των αγωγιατών, ήτοι των επιδιδομένων εις το προσοδοφόρον σπορ των αγωγών).
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ
ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
ΑΜΙΣΘΟΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Α. ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΕΙΟΥ ΓΕΝ. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, Ν. ΙΩΝΙΑΣ
Τηλ. 210 2775487, 210 2776612 (εσ. 637),
FAX :210 6898025, 210 2775487
e-mail: impious@otenet.gr
