Προφανώς, τα υπολογιστικά μοντέλα δείχνουν το ηπειρωτικό ισοζύγιο φυσικού αερίου στην ΕΕ για το χειμώνα, λαμβάνοντας υπόψη τη μείωση της ζήτησης. Στην πραγματική ζωή, όλα είναι κάπως πιο περίπλοκα. Η πρόθεση της ΕΕ να μειώσει τη συνολική κατανάλωση φυσικού αερίου κατά 15% έως τον Μάρτιο του 2023 είναι πιθανώς εφικτή, αλλά μόνο αν ο χειμώνας είναι μέτρια ψυχρός.
Ως κλάδος μεταφοράς, οι αγωγοί φυσικού αερίου διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο σε μεγάλες οικονομικές περιοχές: στις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία. Ο υπόλοιπος κόσμος συνδέεται κυρίως με υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG). Είναι αλήθεια ότι το LNG παράγει 25 τοις εκατό περισσότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, αλλά μόνο οι Πράσινοι ενδιαφέρονται γι’ αυτό.
Η βιώσιμη λειτουργία των μεγάλων αγωγών απαιτεί αξιόπιστους σωλήνες, συμπιεστές (τουρμπίνες), υπηρεσία εγγύησης, ελευθερία χρήσης, ασφάλιση και πολλά άλλα, καθώς τα συμβόλαια το απαιτούν, ή μάλλον η ανάγκη για προμήθειες. Οι συγκρούσεις σχετικά με την ελευθερία άντλησης μεταξύ απομακρυσμένων εταίρων, η μη συμβατική απορρόφηση φυσικού αερίου ή η αβεβαιότητα σχετικά με την αξιοπιστία του εξοπλισμού μπορεί να καταστήσουν τη χρήση των αγωγών επικίνδυνη για τις βιομηχανικές ή εγχώριες ανάγκες των χωρών εισαγωγής.
Οι ρωσικοί αγωγοί λειτουργούν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και αξιόπιστα. Η απόφαση της ΕΕ να σταματήσει τις προμήθειες φυσικού αερίου από αγωγούς στο ορατό μέλλον υποδηλώνει μια μεταβατική περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δύο πλευρές θα δημιουργήσουν μια σαφή και εφαρμόσιμη δομή σχέσεων.
Κάτι παρόμοιο είναι πιθανό να λειτουργήσει στο μέλλον για τα σιτηρά, τα λιπάσματα και άλλες κρίσιμες ρωσικές εξαγωγές.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι διαφωνίες το καλοκαίρι του 2022 σχετικά με την επισκευή και την παράδοση ενός ηλεκτροκινητήρα Siemens από τον Καναδά για τον Nord Stream 2 δεν είναι τόσο ένα τεχνικό ζήτημα όσο ένα νομικό και οικονομικό ζήτημα, το οποίο θα αποτελούσε ένα πιλοτικό σχέδιο για τα επόμενα χρόνια. Λαμβάνουμε επίσης υπόψη τον παράγοντα του χρόνου και του πρόσθετου κόστους: για πόσο χρονικό διάστημα είναι απαραίτητο να εγκατασταθούν οι συμπιεστές και πώς να επισκευαστούν ή να αλλαχθούν εντός της περιόδου λειτουργίας. Ο ιδιοκτήτης ή ο φορέας εκμετάλλευσης του αγωγού φέρει το κόστος και την ευθύνη για την παράδοση – το τελευταίο είναι σαφώς πιο δύσκολο.
Ως εκ τούτου, ο κίνδυνος για το ορατό μέλλον έγκειται στο κατά πόσον οι κυρώσεις μπορούν να δημιουργήσουν αβεβαιότητα για τον φορέα εκμετάλλευσης για την περίοδο έως το 2027, μέχρι την οποία η ΕΕ είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει το ρωσικό φυσικό αέριο, και ως εκ τούτου τους αγωγούς. Οι πολιτικοί περιορισμοί και οι συγκρούσεις (Ουκρανία και Πολωνία) έχουν ήδη απενεργοποιήσει τον δεύτερο κλάδο της ουκρανικής διαμετακόμισης και τον αγωγό μέσω της Πολωνίας εκτός λειτουργίας.
Η προσπάθεια να μεταφερθούν σωλήνες “στον πυθμένα” της Μαύρης και της Βαλτικής Θάλασσας δεν πρόλαβε να καρποφορήσει. Αυτό θα μπορούσε να τους καταστήσει ένα καθαρά εμπορικό στοιχείο του παγκόσμιου εμπορίου, απομακρυνόμενο από τις διαδρομές συγκρούσεων. Οι κίνδυνοι από τη σύναψη συμβάσεων για την προμήθεια φυσικού αερίου μέσω αναξιόπιστων δικτύων είναι εξαιρετικά πολύπλοκοι, ακόμη και σε σχετικά μικρές παρτίδες (για να μην αναφέρουμε τις μακροπρόθεσμες συμβάσεις): ο εισαγωγέας μπορεί να βρεθεί χωρίς ενέργεια και ο εξαγωγέας χωρίς το εισόδημά του από το φυσικό αέριο, συν τις αγωγές για παραβιάσεις.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα σχέδια για ριζική μείωση της κατανάλωσης φυσικού αερίου στην ΕΕ έως το 2030 έχουν ήδη εγείρει το ερώτημα πόσο αξιόπιστα είναι τα σχέδια αυτά, αν υπάρχει χρονοδιάγραμμα για τη μείωση της ζήτησης και πώς θα πρέπει να συμπεριφέρονται οι παραγωγοί σε σχέση με τον κίνδυνο δαπανών για κεφαλαιουχικές επενδύσεις, οι οποίες μπορεί στη συνέχεια να αποδειχθούν υπερβολικές. Εάν η ΕΕ πρόκειται να παροπλίσει όλους τους αγωγούς, για παράδειγμα έως το 2027, τότε υπάρχουν τουλάχιστον τρία προβλήματα. Το ένα είναι πώς να δημιουργηθεί μια “φθίνουσα συνάρτηση” προμηθειών και σε ποιες περιοχές. Το δεύτερο είναι: ποιος πληρώνει για τον παροπλισμό των κοιτασμάτων και των αγωγών και τα μετατρέπει σε άλλες αγορές. Και το τρίτο, φυσικά, είναι πώς οι προμήθειες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προστατεύονται από πολιτικούς παράγοντες. Έτσι, η “περίπτωση τουρμπίνας Siemens” αποτελεί κίνδυνο για τον εισαγωγέα: το ζήτημα της αξιοπιστίας και της προμήθειας φυσικού αερίου χωρίς συγκρούσεις μέσω της οδού της Βαλτικής προς την ΕΕ αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο τώρα, αλλά και στο μέλλον: ακόμη και η ζήτηση για φυσικό αέριο εξαφανίζεται- ή αποκαλύπτεται η δυσκολία της αποεριοποίησης και της άρνησης του ρωσικού φυσικού αερίου με την αναζήτηση συμβιβασμών.
Οι όγκοι του παραγόμενου και καταναλισκόμενου φυσικού αερίου αποτελούν μακροπρόθεσμους κινδύνους, που σχετίζονται με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (στη Γερμανία, η κατανάλωση ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές μειώθηκε κατά 6% το 2021) – μπορούμε να τους ονομάσουμε “ανανεώσιμους κύκνους”. Μπορούμε να θυμηθούμε την έλλειψη νερού για υδροηλεκτρικά εργοστάσια (Βραζιλία και Κίνα το 2021), την έλλειψη ανέμου και ήλιου στη Δυτική Ευρώπη (2021) και την υπερβολική ζέστη στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 2022. Μαζί, αύξησαν το φορτίο των ενεργειακών συστημάτων για ψύξη, θέρμανση και αντικατάσταση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τη χρονιά της συνάντησης της Γλασκώβης για το κλίμα, σημειώθηκε για πρώτη φορά μείωση της παραγωγής ενέργειας με χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας – μέχρι το καλοκαίρι του 2021. Αυτό αύξησε τα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας, αύξησε τη ζήτηση για φυσικό αέριο στην ΕΕ και – αυτό είναι τρομερό – προκάλεσε αύξηση της χρήσης άνθρακα. Οι κίνδυνοι που συνδέονται με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι νέοι, αλλά εύκολα επιλύονται με τη βοήθεια του φυσικού αερίου, όταν αυτό είναι φθηνό και πολιτικά αποδεκτό.Διαφορετικά, οι χώρες πρέπει να καταφύγουν στον άνθρακα, την πυρηνική ενέργεια, τις υψηλές τιμές και την εξοικονόμηση νερού όταν βουρτσίζουν τα δόντια τους. . .
Η οικονομική ανάκαμψη στον κόσμο το 2021 αποδείχθηκε κάπως ισχυρότερη από ό,τι αναμενόταν: αύξηση του ΑΕΠ κατά 6,1% μετά από πτώση 3,1%. Όλα πήγαιναν καλά στην Κίνα και τις ΗΠΑ, αν και στην Ευρωζώνη, η ανάπτυξη 5,3% δεν αντιστάθμισε την πτώση 6,4% το 2020, η οποία εκνεύρισε τις επιχειρήσεις και τους πολιτικούς. Φυσικά, η ανάπτυξη αυτή έχει δημιουργήσει σημαντική ζήτηση για εμπορεύματα και ενεργειακά προϊόντα. Αλλά δεν υπήρξε κακοτυχία – η ευτυχία βοήθησε! Η άνοδος της προσωπικής κατανάλωσης αγαθών (οι υπηρεσίες εξακολουθούν να περιορίζονται), ιδίως η αύξηση της χρήσης καυσίμων κίνησης, μετάλλων και των υπόλοιπων πρώτων υλών. Οι τιμές αυξάνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του 2021, ιδίως για το φυσικό αέριο στην ΕΕ, καθώς το ΥΦΑ από τις ΗΠΑ και το Κατάρ έχει σε μεγάλο βαθμό κατευθυνθεί στην Ασία από τον Αύγουστο. Έτσι, ο λεγόμενος “κίνδυνος έκρηξης” για τις τιμές της ενέργειας έχει αποκτήσει πολιτική σημασία. Για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία του οικονομικού κύκλου, η αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ κατά έξι τοις εκατό (!) κηρύχθηκε πρωτοφανής ενεργειακή κρίση.
Πρόκειται ακόμη για μια κρίση αντίληψης του κόσμου – ένας κίνδυνος που είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Αυτό που ήταν εύκολο να προβλεφθεί και προβλέφθηκε ήταν οι χαμηλές επενδύσεις κεφαλαίου στον κόσμο στην παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, καθώς συνέπεσαν δύο ισχυροί παράγοντες, ένας κυκλικός και ένας διαρθρωτικός. Κατά τη διάρκεια μιας κρίσης, οι επενδύσεις σε παραγωγική ικανότητα μειώνονται περισσότερο και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό,τι η καταναλωτική ζήτηση. Οι επενδύσεις στην παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου από μεγάλες δυτικές εταιρείες κορυφώθηκαν το 2015 και το 2020 μειώθηκαν πολύ απότομα και δεν αυξήθηκαν το 2021- εκτιμάται ότι για την περίοδο 2022-2023 θα είναι πολύ “επίπεδες”. Αυτό είναι φυσιολογικό για τον επιχειρηματικό κύκλο, αλλά είναι ακόμη πιο φυσικό για μια περίοδο διαρθρωτικών αλλαγών. Οι μεγάλες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Δύση λαμβάνουν τεράστια κέρδη λόγω της αύξησης των τιμών, αλλά τα χρησιμοποιούν για τα συμφέροντα των μετόχων – μερίσματα και εξόφληση των χρεών της εταιρείας. Οι επενδύσεις στα ορυχεία παρέμειναν αμετάβλητες, οπότε αργά ή γρήγορα οι τιμές καταναλωτή είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν.
Υπήρξε κρίση στον ενεργειακό τομέα το 2021 και με ποια έννοια Η αύξηση της κατανάλωσης πρωτογενούς ενέργειας στον κόσμο το 2021 ανήλθε σε 5,8%. Κανείς δεν πάγωσε και τίποτα δεν σταμάτησε, αλλά τα νεύρα των πολιτικών είχαν καταρρεύσει. Ωστόσο, έγινε ακριβό μετά από μια μακρά περίοδο σταθερότητας των τιμών καταναλωτή και χαμηλών τιμών φυσικού αερίου, ιδίως το 2020. Η κατανάλωση πετρελαίου στον κόσμο το 2021 αυξήθηκε κατά 6% (είχε μειωθεί κατά 9,1% το 2020). Ωστόσο, η κατανάλωση φυσικού αερίου στον κόσμο το 2020 μειώθηκε μόνο κατά 1,6% και αυξήθηκε κατά 5,3% το 2021. Στην ΕΕ, η μείωση ήταν βαθύτερη (-2,9%) και η αύξηση δεν ήταν τόσο αισθητή (4,6%). Πού πήγε η βενζίνη Για παράδειγμα, η Κίνα αύξησε την κατανάλωση την περίοδο 2010-2019 κατά μέσο όρο 13% ετησίως, κατά 9,2% το 2020 και κατά 12,8% το 2021. Δεν υπάρχει τίποτα μυστηριώδες ή συνωμοτικό. Ίσως παρατηρούμε έναν πιθανώς όχι νέο, αλλά απροσδόκητα ισχυρό κίνδυνο υστερίας σχετικά με το συνηθισμένο έργο των αγορών κατά τη διάρκεια της ανάκαμψης μετά από μια ύφεση.
Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν οι προμηθευτές φυσικού αερίου είναι κατανοητοί – σε υψηλές τιμές, οι εισαγωγείς δεν τους αρέσουν. Εξαίρεση αποτελούν οι Ηνωμένες Πολιτείες με 150 δολάρια ανά 1. 000 κυβικά μέτρα φυσικού αερίου στην εγχώρια αγορά και κόστος παράδοσης της τάξης των 300-350 δολαρίων. Ως εκ τούτου, οι εξαγωγές τους πήγαν πρώτα στην Ασία για 1. 000 δολάρια. Μια τιμή εξαγωγής προς την ΕΕ 500 δολάρια τον Αύγουστο του 2021, και για 1. 000 δολάρια στην ΕΕ το χειμώνα, εξαγωγές από τις Ηνωμένες Πολιτείες το χειμώνα του 2022, καλά, 2000 δολάρια στις αρχές Αυγούστου 2022. Η τιμή εξαγωγής φυσικού αερίου από την Gazprom στην ΕΕ το 2020 ήταν περίπου 140 δολάρια ανά 1. 000 κυβικά μέτρα, αλλά αυτό δεν προκάλεσε ιδιαίτερη συμπάθεια, ούτε 40 χρόνια προμήθειας φυσικού αερίου στην ΕΕ, στην οποία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό η ηπειρωτική ευημερία.
Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν οι εισαγωγείς φυσικού αερίου στο πλαίσιο της αύξησης των τιμών, όπως το 2010 ή το 2021, είναι κατανοητός – οι μεγάλοι ενεργειακοί διαμεσολαβητές βρίσκονται μεταξύ των εσωτερικών τιμολογίων τους για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις (ιστορικά καθιερωμένα, χαμηλά μέχρι το τέλος του 2020) και των ταχέως αυξανόμενων τιμών προμήθειας. Πρόκειται όμως για έναν χρηματοοικονομικό κίνδυνο, ο οποίος επιλύεται είτε από τον χρηματοοικονομικό τομέα είτε από το κράτος, ανάλογα με το επίπεδο ευημερίας και τα νομικά χαρακτηριστικά της χώρας. Τελικά, ο κίνδυνος αυτός μετακυλίεται στον καταναλωτή. Εδώ αρχίζουν οι διαφορές, και όχι μόνο μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών και των χωρών που δεν είναι πολύ ανεπτυγμένες. Τα εύπορα στρώματα αντέχουν εύκολα την αύξηση των τιμών των καυσίμων κίνησης, του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ οι φτωχοί δυσκολεύονται. Εδώ, βέβαια, υπάρχουν κοινωνικοί κίνδυνοι.
Μια δύσκολη κατάσταση διαμορφώνεται για τον επιχειρηματικό τομέα της ΕΕ στον τομέα της χημείας αερίου και των αζωτούχων λιπασμάτων. Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός είναι μια ανελέητη επιχείρηση, και με τιμές άνω των 500 δολαρίων το φθινόπωρο του 2021, η κατανάλωση φυσικού αερίου στη βιομηχανία της ΕΕ είχε ήδη μειωθεί. Το κέρδος, φυσικά, είναι με τους Αμερικανούς προμηθευτές, λαμβάνοντας υπόψη τη μεγάλη διαφορά στην τιμή του φυσικού αερίου μεταξύ του κόστους στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Τώρα – με τιμές 1. 000 – 2. 000 δολαρίων – υπάρχει ένα άλλο ερώτημα σχετικά με το κόστος πλήρωσης υπόγειων δεξαμενών αποθήκευσης φυσικού αερίου (UGS) στην ΕΕ. Στην πράξη, αυτά τα δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα που διοχετεύονται στα UGS τιμολογούνται πάνω από τα ιστορικά επίπεδα, έτσι ώστε να μετακυλήσουν τις τρέχουσες τιμές εισαγωγής στο κόστος των επιχειρήσεων και των οικογενειών το χειμώνα.Ποιο είναι το “πεδίο εφαρμογής της ερώτησης” Η ΕΕ καταναλώνει περίπου 400 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ετησίως και πριν από τη χειμερινή περίοδο, οι εγκαταστάσεις UGS συσσωρεύουν συνήθως περίπου 100 δισεκατομμύρια. Το χαμηλό επίπεδο των συσσωρευμένων αποθεμάτων το φθινόπωρο του 2021 προκάλεσε πανικό και κερδοσκοπικές αυξήσεις των τιμών (από 500 έως 1. 000 δολάρια ανά χίλια κυβικά μέτρα). Ωστόσο, το χειμώνα στην Ευρώπη, το κρύο ήταν συνηθισμένο και τίποτα δραματικό δεν συνέβη στην πραγματική ζωή. Κανείς δεν έμεινε χωρίς θέρμανση, αλλά το φυσικό αέριο έγινε πιο ακριβό, “όπως στην Ασία”, τόσο για τους κατοίκους όσο και για τη βιομηχανία. Η ανάμνηση της τιμής των 140 δολαρίων το 2020 ήταν σίγουρα ένας σημαντικός παράγοντας, αλλά το φθηνό φυσικό αέριο τώρα δεν είναι προνόμιο της ΕΕ, αλλά ένας σπάνιος προσωρινός συνδυασμός παραγόντων, ιδίως των ρωσικών προμηθειών. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα σε έναν σωλήνα.
Η κατάσταση των τιμών του 2021 έχει ήδη προκαλέσει μερική επιστροφή στη χρήση άνθρακα σε θερμοηλεκτρικούς σταθμούς στην ΕΕ. Ο κίνδυνος εδώ έγκειται στην απώλεια χρόνου για την αποτροπή της υπερθέρμανσης του κλίματος μέχρι το τέλος του αιώνα. Οι Πράσινοι και οι μετεωρολόγοι φοβούνται ήδη ότι η μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου την περίοδο 2015-2019 δεν ήταν αρκετά γρήγορη. 2020 έδωσε την “ψευδαίσθηση του κοροναϊού” – αλλά τώρα υπάρχουν αρκετές διεργασίες που κάνουν την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Πρώτα απ’ όλα, είναι, φυσικά, η επιστροφή του άνθρακα, η ζήτηση για καύσιμα υδρογονανθράκων, ιδίως στην Κίνα, αλλά και στην ΕΕ. Δεύτερον, τα κεφάλαια φαίνεται να μετατοπίζονται προς την προσαρμογή των ενεργειακών συστημάτων στο καθεστώς των κυρώσεων, βοηθώντας τους φτωχούς, και όχι προς μια δαπανηρή ενεργειακή μετάβαση. Είναι πιθανό – αυτό θα πρέπει να υπολογιστεί προσεκτικά με βάση τα αποτελέσματα του 2022 – ότι ο κόσμος έχασε όχι μόνο το 2021, αλλά και άλλα δύο χρόνια στην πορεία προς την απαλλαγή της οικονομικής ζωής από τον άνθρακα. Ο κλιματικός κίνδυνος αυξάνεται!
Είναι καιρός να σκεφτούμε τις δυσκολίες της αναδιάρθρωσης της λειτουργίας των ενεργειακών συστημάτων από τις προμήθειες μέσω αγωγών προς το ΥΦΑ, το οποίο κατ’ αρχήν θα πρέπει να αντικαταστήσει ορισμένες από τις λειτουργίες των αγωγών φυσικού αερίου, εκτός από την απλή διαθεσιμότητα των απαιτούμενων ποσοτήτων φυσικού αερίου. Το ρωσικό ΥΦΑ αποτελεί επίσης παράγοντα εφοδιασμού της Ευρώπης ή της Ασίας, ανάλογα με τις τιμές και τις συνθήκες. Μιλάμε για πρόσθετες προμήθειες φυσικού αερίου το χειμώνα με κρύο καιρό, οι οποίες παραδοσιακά περιλαμβάνονταν στα συμβόλαια των ρωσικών αγωγών με τους προμηθευτές. Προφανώς, τα υπολογιστικά μοντέλα δείχνουν το ηπειρωτικό ισοζύγιο φυσικού αερίου στην ΕΕ για το χειμώνα, λαμβάνοντας υπόψη τη μείωση της ζήτησης. Στην πραγματικότητα, θα είναι λίγο πιο δύσκολο – το φυσικό αέριο παίζει διαφορετικό ρόλο στις διάφορες χώρες της ΕΕ στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και στη βιομηχανία- υπάρχουν διαφορετικές δυνατότητες αντικατάστασης του φυσικού αερίου με μαζούτ, άνθρακα ή πυρηνική ενέργεια.
Η πρόθεση της ΕΕ να μειώσει τη συνολική κατανάλωση φυσικού αερίου κατά 15% έως τον Μάρτιο του 2023 είναι πιθανό να είναι εφικτή, ιδίως εάν ο φετινός χειμώνας είναι και πάλι μόνο μέτρια ψυχρός. Ωστόσο, οι δυσκολίες θα κατανεμηθούν άνισα στις χώρες και η εφοδιαστική αλυσίδα για την προμήθεια μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου μέσω δεξαμενόπλοιων σε μια ολόκληρη ήπειρο με ετερογενείς καταναλωτές είναι ασαφής. Ιστορικά, στην Ευρώπη, μόνο η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν βασιστεί στο ΥΦΑ (στην Ασία, μόνο η Ιαπωνία και η Ινδία). Η μετακίνηση γιγαντιαίων ποσοτήτων φυσικού αερίου όχι από την Ανατολή στη Δύση μέσω αγωγών, αλλά από τα λιμάνια κατά μήκος των ακτών στο εσωτερικό της ηπείρου – το έργο εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα δεξαμενόπλοιων, λιμανιών κ. λπ.
Το χειμώνα του 2021, η Gazprom προμήθευσε την Ευρώπη προς όλες τις κατευθύνσεις με περίπου 450 εκατομμύρια κυβικά μέτρα την ημέρα. Τώρα, εκτός από το NS-1, έχουν μειωθεί οι παραδόσεις σε χώρες που αρνήθηκαν να πληρώσουν για το φυσικό αέριο σε ρούβλια, γεγονός που αποτελεί κάποια προστασία έναντι της απαλλοτρίωσης των εσόδων από τις εξαγωγές. Από τις αρχές Αυγούστου του τρέχοντος έτους, η ροή φυσικού αερίου προς την ΕΕ έχει συρρικνωθεί κατά περίπου 100 εκατομμύρια κυβικά μέτρα ημερησίως.Η ΕΕ λαμβάνει περίπου 20 εκατομμύρια κυβικά μέτρα λιγότερα από τον Turkish Stream, ο οποίος προβλέπει επίσης την κατανάλωση της ίδιας της Τουρκίας- η Ουκρανία αρνήθηκε να μεταφέρει 40 εκατομμύρια κυβικά μέτρα ημερησίως μέσω αγωγού- και υπήρξε μείωση κατά 33 εκατομμύρια κυβικά μέτρα ημερησίως μέσω του Nord Stream 1.
Οι εγκαταστάσεις UGS στην ΕΕ είναι τώρα κατά 70% πλήρεις – περισσότερο από ό,τι το 2021 – και προφανώς δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για τον πληθυσμό. Ας ελπίσουμε ότι κανείς δεν θα υποφέρει από φυσική έλλειψη, αλλά η ταλαιπωρία της εφοδιαστικής και η τιμή του φυσικού αερίου που καταναλώνεται από τις εγκαταστάσεις της UGS θα είναι αισθητά υψηλότερη (δέκα φορές) από ό,τι στο παρελθόν. Ο ψυχρός καιρός και η αιχμή των φορτίων μπορεί να επαναφέρουν το θέμα των δρομολογίων της Βαλτικής – τα βόρεια ρεύματα. Αυτό θα είναι σημαντικό τόσο για τους επόμενους μήνες όσο και για τα χρόνια που απομένουν για τους αγωγούς που προμηθεύουν τακτικά τα έθνη της ΕΕ εδώ και δεκαετίες.
