What if I say I will never surrender?

What if I say I will never surrender? from manos antonaros on Vimeo.

Το ’χα όνειρο και τώρα που (σχεδόν) το ’πιασα πολύ δύσκολα θα μου το πάρουν. Μέχρι τώρα έπρεπε να εγκρίνει κάποιος τη δουλειά μου, τον οποίο εγώ σπάνια ενέκρινα ή αποδεχόμουν.

Π.χ. έφτιαχνα μια φωτογραφία και ο τύπος που το σπίτι το ’χε φτιάξει η μαμά του και το ‘βρισκε υπέροχο (εκείνος, όχι υποχρεωτικά η μαμά του) μου ’λεγε: Μπαααααα… δεν μ’αρέσει το πορτοκαλί.

-Και τί θα σ’ αρεσε αντί για πορτοκαλί;

-Ξέρω… ’γώ… παράτα με… έχω δουλειές να κάνω. Το πορτοκαλί πάντως δεν μ’ αρέσει.

Και μετα τον έβλεπες να κυκλοφορεί γκόμενα με πορτοκαλί φόρεμα.

Δεν λέω ότι η γνώμη μου είναι η σωστή. Λέω, ας με αφήσουν να την δοκιμάσω… ή στην χειρότερη να μου υποδείξουν έστω κάποια… αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν να αρνούνται, αλλά να μην έχουν να προτείνουν.

Εδώ στο zougla.gr έφερα τους φίλους μου. Πάντα αυτό κάνω, έστω και αν το ’χω πληρώσει ακριβά (από τους φίλους μου). Όπως και να ‘χει You can’t teach an old dog new tricks.

Αυτη τη φορά όμως έκανα ενα καλυτερότερο:

Πέταξα από τη βάρκα ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα ότι τριγύρω κι από κάτω υπήρχε νερό.

Πάντα με διασκεδάζει αυτό. Και με διασκεδάζει γιατί 9 στις 10 φορές διασκεδάζει και αυτούς που πέφτουν από τη βάρκα. Τους ενθουσιάζει. Η ζωή δεν αλλάζει σιγά-σιγά, αλλά απότομα. Αν δεν με πιστεύετε ρωτείστε τον Αυτιά.

Όχι, δεν συμβαίνει αυτό που φαντάζεστε.  Δεν πήρα τον ρόλο που αντιπαθούσα. Πιστεύω στις ανοικτές πόρτες. Πιστεύω στην επιθυμία. Πιστεύω στη δημιουργικότητα αρκετών. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα ταλέντο… συνήθως όχι αυτό που πιστεύουν ότι διαθέτουν.

Δεν φαντάζεστε πόσο χαιρομαι, όταν καταρχάς το κάνουν καλά και κατά δεύτερο λόγο, όταν πετυχαίνουν. Θέλουν μαστίγιο για να μην «ξεφύγουν» – το λένε και «πουλμουρίτιδα»- και η βασική αρχή είναι ότι τα τσαγερά τα τσακίζεις όταν είναι ακόμα τσαγερά… γιατί μετά γίνονται σιδηρόδρομοι και δεν τσακίζονται με τίποτα. Το ταλέντο είναι το διαβατήριο. Η άμεση αποδοχή ο δρόμος. Βαρέθηκα να βλέπω ταλαντούχα παιδιά (βασικά στα κανάλια) να τους στεγνώνουν το ταλέντο.

Παράδειγμα: Ένα από τα πιό ταλαντούχα παιδιά που γνώρισα ποτέ σ’ αυτό το επάγγελμα είναι ο Γιάννης Καφάτος… Ζαν Καφά για τους φίλους… Τον πέτυχα στα πρώτα του βήματα στον ΑΝΤ1… δεν ήθελες πάνω από 5 λεπτά για να καταλάβεις ότι ο Γιάννης είχε ιδιαίτερα ταλέντα, που πήγαιναν προς τα σύγχρονα trends, art… μουσική, και μαζί με όλα αυτά σωστό δημοσιογραφικό μάτι… έχει χιούμορ, τρόπους, γνώσεις κ.λ.π. Τί φαντάζεστε ότι του ανέθεσαν να κάνει;

Το …πειραϊκό ρεπορτάζ… καράβια, Υπ. Εμπορικής Ναυτιλίας, Πειραιάς κ.λ.π.

Κάποιοι ήταν είτε τυφλοί, είτε κακοί.

Πολύ φοβάμαι και τα δυο σε ένα.

Σήμερα είναι αρχισυντάκτης στο πρωινό του MEGA με τον Καμπουράκη (που ’χει τρελό ρεύμα στο internet) και τον Οικονομέα. Κάνουν επιτυχία. Δεν λέω… αλλά πριν πολλά χρόνια κάποιοι τον έσπρωξαν μακρυά από εκεί που θα μπορούσε να κάνει σπουδαία πράγματα. Κατά τη γνώμη μου έχασε και εκείνος, αλλά βασικά η τηλεόραση.

Τα παιδιά εδώ στο zougla.gr και συγκεκριμένα στο OUTDOORS κάνουν αυτό που αγαπούν και αποκλείεται να κάνουν κάτι με το ζόρι. Έγραφα παλιότερα ότι ποτέ δεν είπα σε κάποιο τί να γράψει, τί να φωτογραφίσει, ή τί να βιντεοσκοπήσει… παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν έτυχε να μη με ρωτήσουν… αυτό είναι –κατά τη γνώμη μου- αμφίδρομος σεβασμός.

Εγώ ξέρω τις λακούβες, τα παιδιά ξέρουν να πετούν.

(Μάκη μου, οι σειρήνες των αγαπημένων σου μεγαλοκαρχαριών τραγουδούν εδώ και λίγο καιρό. Εγώ στο ’πα και αμαρτία, δεν έχω! ΟΚ?)

Πριν απο καιρό η Ολίβια μου ζήτησε να γράφει για μουσική.

-Αποκλείεται! της είπα. Γι’ αυτό γράφει η Γιώτα στο MusicWhat.

-Λες να μην το ξέρω; Εγω έχω κάτι εντελώς διαφορετικό στο μυαλό μου.

-Τί δηλαδή;

-Μόλις το σκεφτώ εντελώς θα σου πω….

-ΟΚ.

Πέρασαν 1-2 μήνες και σκέφτηκα ότι το ξέχασε. Βασικά το ξέχασα εγώ.

Προχθές μου ’πε στο τηλέφωνο:

-Θα το λέω “Oh!”

-M’ αρέσει. Ποιο όμως;

-Το video της μουσικής.

-Δεν κατάλαβα….

-Δεν σου ’χα πει πριν απο καιρό ότι θέλω να γράφω για μουσική και μου ’χες πει όχι…

-Ναι…

-… και μετά σου ‘χα πει εγώ ότι έχω σκεφτεί μια εντελώς άλλη ιδέα…

-Ννννναι…

-Ε, σου στέλνω το link.

Μ’ αρεσε πολύ το «Oh!». Άρεσε και στους φίλους μου με τους οποίους πάντα δοκιμάζω μια καινούργια ιδέα. Συνήθως εν αγνοία τους…

Μου ‘στειλε και το κείμενο.

Ξεκίναγε:

«Αποφάσισα να ξεκινήσω μια νέα σειρά video… μπλα-μπλα».

Της τηλεφώνησα. Ήταν κάπου στη Θεσσαλονίκη με τα φιλαράκια της και τα πίνανε.

-Ολιβάκι… διάβασα το κείμενό σου….

-Δεν σ’ άρεσε…

-Δεν μ’ άρεσε το «αποφάσισα…»…  είναι λίγο άγαρμπο….

-Ε, αλλαξέ το…

-Θα το κάνω «αποφασίσαμε μπλα..μπλα…»

-Τέλεια….

-Περνάς καλά;

-Τέλεια…

Δεν μ’ αρέσει να βλέπουν στον αέρα αλλαγμένα τα κείμενά τους οι συνεργάτες μου. Μου το ‘χουν κάνει πολλές φορές στην καριέρα μου, και δεν γουστάριζα καθόλου.

Μπήκα στο word και πρόσθεσα ενα –με στο «αποφάσισα». Άλλαξα και τον τόνο. Το έκανα save και άρχισα να φτιάχνω την πράσινη φωτογραφία του θέματος… Κάτι συνέχιζε να μην μ’ αρέσει.

Ξαναμπήκα στο κείμενο και έβγαλα το –με και ξανάβαλα τον τόνο στη σωστή θέση.

Αφού δεν είχαμε αποφασίσει.

Είχε αποφασίσει.

Έκανε ακριβώς αυτό που την είχα μάθει να κάνει.

Χαμογέλασα.

Το τραγούδι του video είναι των Foo Fighters και λέγεται “The Pretenders” κι όχι “The Pretneder” που ’γραψα στο video, αλλά όταν το ανακάλυψα ήταν μεγαααααλη μανούρα για να τ’ αλλάξω… Προφανώς έχω ένα πρόβλημα με τις καταλήξεις… και είναι αλήθεια αυτό… δεν τα πάω καλά με τις καταλήξεις γενικώς…

Διαβάστε τους στίχους:

Keep you in the dark
You know they all pretend
Keep you in the dark
And so it all began

So who are you? 
Yeah, who are you? 
Yeah, who are you?