Του Δημήτρη Διατσίδη
Φωτογραφία: Αντώνης Καλαμάρας, Βαγγέλης Αλεφραγκής, Δημήτρης Παναγιωτόπουλος
Οι καλές παρέες κάνουν τις βόλτες με μοτοσυκλέτα ωραίες, ειδικά αν μιλάμε για “χειμωνιάτικες” εκδρομές με θερμοκρασία στους 20° Κελσίου και δεν μιλάμε για την Αυστραλία, αλλά για την Ελλάδα μας. Ήταν ωραίο περνώντας από τα διόδια της Ελευσίνας να βλέπεις πολλές παρέες, με πολλές και διαφορετικές μοτοσυκλέτες να ξεκινούν για την μονοήμερη απόδραση και φανταζόμαστε το ίδιο θα συνέβαινε και σε πολλά ακόμη μέρη της Ελλάδας.
Στην περίπτωσή μας Αντώνης, ο Δημήτρης, ο Βαγγέλης και ο υπογράφων, με μοτοσυκλέτες Yamaha Tenere 700 οι δύο πρώτοι, Aprilia Tuareg 660 και Ducati Multistrada V2 οι τελευταίοι, ξεκινήσαμε για Άστρος Κυνουρίας, από την παλιά Εθνική οδό, την επονομαζόμενη “κακιά σκάλα” και μετά από Νεμέα προς Άργος και με στάση για καφέ στο όμορφο Κιβέρι, αλλά τελικά το Παράλιο Άστρος να κερδίζει με την παραλία που ήταν γεμάτη κόσμο!
Από εκεί η ιδέα του Αντώνη για επίσκεψη στους Καταρράκτες της Λεπίδας, που απέχουν ακριβώς 200 χλμ από την Αθήνα, αποδείχτηκε εξαιρετική. Και ο δρόμος από Άστρος μέχρι εκεί είναι καταπληκτικός με κλειστές και μεσαίες στροφές, στις οποίες οι μοτοσυκλέτες μας ξεδίπλωσαν τον καλό τους εαυτό και μας έδωσαν οδηγική απόλαυση, αλλά κυρίως το κατέβασμα στους καταρράκτες, από το στενό μονοπάτι και το σκαρφάλωμα στους βράχους ήταν μια καλή γυμναστική, με το τοπίο να αποζημιώνει την όποια κούραση. Ο Πάρνωνας από πάνω μας, το βουνό που χωρίζει την Αρκαδία από την Λακωνία, έφερνε το νερό, ίσως και από κάποιες πηγές κοντά στα 1,934μ., που είναι το μέγιστο υψόμετρό του.
Τέτοια εποχή συνήθως οι καταρράκτες έχουν πολύ νερό, όπως μας λένε οι γνώστες της περιοχής, αλλά λόγω ανομβρίας τελευταία το νερό είναι σχετικά λίγο και μας επιτρέπει να πλησιάσουμε πολύ κοντά και στο σημείο κάτω από το τελικό σημείο από όπου πέφτει το νερό, που έχει πάρει και το σχήμα κεφαλιού άγριου ζώου, αν το δεις από κάποια γωνία.
Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες η παραδοσιακή ταβέρνα του ξενώνα Φούντα στον Άϊ Γιάννη και το άψογο φαγητό του Τάκη Αλουπογιάννη, ήταν ό,τι έπρεπε για ανάκαμψη δυνάμεων ενόψει της επιστροφής.
Τρία χιλιόμετρα στο δρόμο προς Τρίπολη, ένας βατός χωματόδρομος για περίπου ακόμη τρία χιλιόμετρα, μας έβγαλε σε ένα στενό φρέσκο – ασφαλτοστρωμένο δρόμο που μας πέρασε από τον Στόλο. Περιττό να αναφέρουμε ότι ήταν η “χαρά του παιδιού” για οδήγηση αυτών των μοτοσυκλετών, το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής και λίγο αργότερα από τα Λουλούδια της Βόρειας Κυνουρίας πήραμε το δρόμο προς Τρίπολη και μετά την Εθνική για την επιστροφή στην Αθήνα, καθώς το φως είχε ήδη πέσει.
Το μέσο που μας έδωσε αυτήν την ευχάριστη ημέρα είναι οι μοτοσυκλέτες μας, αλλά σίγουρα είναι μια εκδρομή που σας προτείνουμε να κάνετε και με αυτοκίνητο. Το ζήτημα είναι η απόφαση για απόδραση και όχι το μέσον…
