Σύνταξη – επιμέλεια: Στέλιος Βασιλούδης
Οι επιστήμονες λένε ότι η πρόκληση που παρουσιαζει η χρήση της σεληνιακής σκόνης στην κατασκευή βάσης θα μπορούσε να ξεπεραστεί θερμαίνοντας την με ένα γιγάντιο φακό.
Το φεγγάρι δεν έχει ατμοσφαιρα, δεν έχει νερό και έχει ένα ακραίο εύρος θερμοκρασίας 250 βαθμών, αλλά μεταξύ των πιο ενοχλητικών προκλήσεων για τις διαστημικές υπηρεσίες που ελπίζουν να κατασκευάσουν μια βάση εκεί είναι η σεληνιακή σκόνη. Διαβρώνει τις διαστημικές στολές, φράζει τα μηχανήματα, παρεμβαίνει στα επιστημονικά όργανα και καθιστά δύσκολη τη μετακίνηση.
Τώρα οι επιστήμονες ίσως έχουν βρει μια πιθανή λύση, που δείχνει ότι η σκόνη της Σεληνης θα μπορούσε να λιώσει με τη χρήση ενος τεράστιου φακού και στη συνέχεια να χρησιμοποιηθει στη δημιουργία συμπαγών δρόμων και περιοχών προσγείωσης.
«Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος: “ποιός χρειάζεται δρόμους στο φεγγάρι”», ρωτά ο καθηγητής Jens Günster, του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Έρευνας και Δοκιμών Υλικών του Βερολίνου και συν-συγγραφέας μιας μελέτης για την πιθανή λύση. «Όμως στην πραγματικότητα είναι ένα είδος ζήτησης που γεννά μια δύσκολη συζήτηση. Το υλικό είναι πολύ χαλαρό, δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, η βαρύτητα είναι σχεδόν μηδενικη, οπότε η σκόνη φτάνει παντού. Δεν μολύνει μόνο τον εξοπλισμό της αποστολής αλλά και τον εξοπλισμό άλλων. Κανείς δεν θα χαιρόταν να καλυφθεί από τη σκόνη που θα σήκωνε ο πύραυλος ενος άλλου», συμπληρώνει.
Η σκόνη έχει καταστρέψει προηγούμενες αποστολές, όπως το διαστημικό σκάφος Surveyor 3 (που υπέστη ζημιά από τη σκόνη που σηκώθηκε από την προσελήνωση του Apollo 12), και η υπέρβαση αυτής της πρόκλησης αποτελεί προτεραιότητα για τη Nasa, η οποία στοχεύει στη δημιουργία μιας μόνιμης σεληνιακής βάσης. Η μεταφορά οικοδομικών υλικών στη Σελήνη θα ήταν πολύ δαπανηρή, επομένως υπάρχει ανάγκη για μη συμβατικές λύσεις. «Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ό,τι υπάρχει και η προφανής λύση είναι η χαλαρή σκόνη», λέει ο Gunster.
Αυτός και οι συνεργάτες του πειραματίστηκαν με ένα λεπτόκοκκο υλικό που ονομάζεται EAC-1A, το οποίο αναπτύχθηκε από την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία ως υποκατάστατο του σεληνιακού εδάφους. Χρησιμοποίησαν μια δέσμη λέιζερ διαμέτρου 50 mm για να θερμάνουν τη σκόνη στους περίπου 1.600 C και να την λιώσουν. Σιγά – σιγά κατάφεραν να σχεδιάσουν σχήματα ευλύγιστων τριγώνων, πλάτους περίπου 25 εκατοστών το καθένα, τα οποία θα μπορούσαν να αλληλεπιδράσουν για να δημιουργήσουν συμπαγείς επιφάνειες σε μεγάλες περιοχές σεληνιακού εδάφους, χρησιμεύοντας ως μελλοντικοί δρόμοι και επιφάνειες προσγείωσης.
Η διαδικασία δεν είναι γρήγορη. Κάθε μικρή γεωμετρική μονάδα χρειάστηκε περίπου μία ώρα για να παραχθεί, κάτι που σημαίνει ότι θα χρειαζόταν περίπου 100 ημέρες για να δημιουργηθεί μία πίστα προσγείωσης 10 x 10 μέτρων. «Ακούγεται σαν κάτι που απαιτεί αιώνες, αλλά σκεφτείτε τις κατασκευές στη Γη», λεει ο Günster. «Μερικές φορές χρειάζεται μια ολόκληρη δεκαετία για να κατασκευαστεί ένας νέος κόμβος».
Για να αναπαραχθεί αυτή η προσέγγιση στο φεγγάρι, οι συγγραφείς υπολογίζουν ότι ένας φακός περίπου 2,37 τετραγωνικών μέτρων θα πρέπει να μεταφερθεί από τη Γη για να λειτουργήσει ως συμπυκνωτής ηλιακού φωτός στη θέση του λέιζερ. Ο φακός θα μπορούσε να είναι κατασκευασμένος από ένα πολυμερές φύλλο που θα ήταν δυνατό να τυλιχτεί, καθιστώντας εύκολη τη μεταφορά του. Όμως η σκόνη θα εξακολουθούσε να αποτελεί πρόβλημα για τον ίδιο τον φακό. «Όταν συσσωρευτεί σκόνη στον φακό, αργά ή γρήγορα δεν θα λειτουργεί πια», λεει ο Günster, προσθέτοντας ότι ένας δονούμενος φακός θα μπορούσε να βοηθήσει στην άμβλυνση αυτού του προβλήματος. Τα ευρήματα δημοσιεύονται στο περιοδικό Scientific Reports.
Πηγή: The Guardian
