Silver Tongues * * * *
(Ασημένιες Γλώσσες)
Η ανακάλυψη μικρών ανεξάρτητων διαμαντιών είναι πάντα μία ευχάριστη διαδικασία. Το απόγευμα της Τετάρτης, λοιπόν, ο Απόλλωνας είχε πολύ κόσμο, που μάλλον έψαχνε αυτό ακριβώς το διαμαντάκι. Και μάλλον το βρήκε, αν κρίνει κανείς από το παρατεταμένο χειροκρότημα στους τίτλους τέλους αλλά και από την υποδοχή του σκηνοθέτη, λίγο πριν στηθεί το σύντομο Q&A.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Σάιμον Άρθουρ έχει δουλέψει ως φρουρός σε φυλακές για 6 μήνες, σε οίκο ανοχής για 3 μήνες και για έναν μήνα έχει μείνει άστεγος, με σκοπό να τελειοποιήσει το αισθητήριό του στο ανθρώπινο περιθώριο, παρακολουθώντας στενά τις συμπεριφορές και την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων σε τέτοιου τύπου οριακές καταστάσεις. Μία προεργασία που φαίνεται πως απέδωσε τα μέγιστα στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία έρχεται ως ανάπτυγμα της ομότιτλης μικρού μήκους ταινίας του που είχε γυρίσει το 2007.
Το έργο ξεκινά με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς εισαγωγές, δείχνοντας μία από τις τέσσερις ιστορίες που θα εκτυλιχθούν κατά τη διάρκειά του. Κοινός παρονομαστής ένα ζευγάρι μεσήλικων που φαίνεται να μην τους ενώνει μία τυπική ερωτική σχέση. Εκείνος δείχνει να κινεί τα νήματα με αυταρχικό τρόπο και εκείνη, όντας υποτακτική, δεν αντιστέκεται, απλώς ακολουθεί, ενώ υπάρχουν αντιφατικές ενδείξεις για το τι μπορεί να έχει στο μυαλό της. Το ζευγάρι διαλέγη μέρη και εξαπατά σχεδόν τυχαία όποιους στοχοποιήσει, καταστρέφοντας όμως τις ζωές των άλλων. Ένα νιόπαντρο ζευγάρι στον μήνα του μέλιτος, τα μέλη μιας εκκλησίας, έναν παππού σε γηροκομείο, ακόμη και μία δυναμική αστυνομικό.
Τα κάδρα του Άρθουρ έχουν φωτογραφικό αλλά και θεατρικό ενδιαφέρον, το σταθερά επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα 4/4 του έργου δίνει μία περίεργη αίσθηση επανάληψης και όλα αυτά επηρεάζουν τον θεατή που βλέπει μπροστά στα μάτια του ένα μεγάλο ψέμα που δεν έχει τέλος. Ο Άρθουρ στήνει με πανούργο τρόπο ένα σενάριο με μία διαστροφή και πολλές επικίνδυνες στροφές για τον θεατή που καταλήγει να είναι το θύμα της υπόθεσης – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όπως στην μπλόφα, δεν κερδίζει αυτός που λέει ψέματα και δεν τον καταλαβαίνουν οι αντίπαλοί του, αλλά αυτός που λέει αλήθεια και κάνει τους πάντες να νομίζουν ότι λέει ψέματα.
Η μπλόφα της μπλόφας σε ένα εξαιρετικό έργο. Κινηματογράφος επιπέδου από ένα πολλά υποσχόμενο ταλέντο.
