Shinobi – review

Το Shinobi στο 3DS είναι τόσο πιστό στους μακρινούς 16μπιτους προγόνους του που αν δεν υπήρχαν μερικές ενδιάμεσες «τρισδιάστατες» πίστες όπου ο ήρωας καβάλα στ’ άλογο πρέπει να φτάσει στο τέλος αποφεύγοντας εμπόδια και εχθρούς, θα νόμιζες ότι το παίζεις… από πάντα. Κλασικό ninja-platform, με τον πρωταγωνιστή να είναι ντυμένος στα άσπρα όπως τον θυμόμαστε από το Shadow Dancer των ουφάδικων και με το παράστημά του να είναι κόψε-ράψε από την εποχή που οι νίντζα φορούσαν τη στολή τους μέρα-νύχτα, δεν είχαν λεφτά για δεύτερη αλλά παρόλα αυτά δεν την έβγαζαν ακόμη και αν αυτή γινόταν αποικία μυκήτων. Και ήταν απαραιτήτως Άντρες.

Μερικά δευτερόλεπτα αφότου το Shinobi ξεκίνησε, και καθώς στην οθόνη εμφανίζονται οι οδηγίες για να μάθεις να χρησιμοποιείς το σύστημα χειρισμού, χάνεις για πρώτη φορά, συγχωρείς τον εαυτό σου κάνοντας υπόκλιση και συνεχίζεις για να ξαναχάσεις μερικές στιγμές αργότερα. Άουτς! Μετά τα πολλά απανωτά «άουτς» έρχεται η ώρα να επανεκτιμήσεις τις ικανότητές σου και να αποφασίσεις να πας πιο προσεκτικά – και ίσως να κατεβάσεις επίπεδο δυσκολίας, μόρτη μου (ναι, μιλάω στον εαυτό μου απευθυνόμενος σε δεύτερο πρόσωπο, μην δίνετε σημασία). Μία πιο αναλυτική ματιά στις οδηγίες βοηθάει πολύ, ειδικά δε εφόσον το εν λόγω σύστημα χειρισμού είναι το πιο απαιτητικό που έχεις συναντήσει σε 2D παιχνίδι του είδους.

Και ακριβώς εξ αιτίας αυτού του συστήματος χειρισμού, το Shinobi είναι φτιαγμένο για πραγματικούς gamers της παλιάς σχολής: ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις τον επόμενο αντίπαλο είναι να διαμορφώσεις κάποιου είδους στρατηγική προσπαθώντας να αποφύγεις τις επιθέσεις του παρά να προβείς σε κάποιο ακατάπαυστο «μασάρισμα» ελπίζοντας ότι το παιχνίδι θα σε συγχωρέσει. Αν συνυπολογίσετε πως η απόκρουση των εχθρικών επιθέσεων πρέπει να γίνεται ακριβώς τη σωστή στιγμή και δεν διαρκεί για όσο… κρατάτε πατημένο το κουμπί, το πράγμα γίνεται ακόμη πιο απαιτητικό.

Απέναντι βρίσκονται οι αντίπαλοι νίντζα, η προέλευση των οποίων σίγουρα εξιστορείται στην τύπου anime/manga αφήγηση αλλά αν σας ομολογήσω ότι έως τώρα αδημονούσα τόσο πολύ να παίξω που την περνούσα στα γρήγορα θα το πιστέψετε; Στις τάξεις τους βρίσκουμε σχεδόν όλα τα στερεότυπα που έχουν καθιερωθεί στο είδος τα τελευταία 30 χρόνια. Αξίζει να τονίσω ότι το ευκολότερο από τα τέσσερα επίπεδα δυσκολίας στο Shinobi του 3DS είναι τουλάχιστον αντάξιο του «hard» των videogames της εποχής. Και λέγοντας αυτό, οφείλω στον εαυτό μου να γκρινιάξω για τον αναλογικό μοχλό του 3DS ο οποίος τελικά είναι άθλιος για παιχνίδια που απαιτούν αλληλουχία γρήγορων κινήσεων και αυτό το κατάλαβα στο Shinobi επειδή ακριβώς το παιχνίδι δεν συγχωρεί.

Εκτός από το βασικό παιχνίδι υπάρχουν μπόλικα πράγματα για να κάνεις, όπως είναι το ντότζο για προπόνηση, το free play σε πίστες του παιχνιδιού (περισσότερες πίστες ξεκλειδώνονται μέσω Street Pass), υπάρχουν «συλλεκτικά» εικαστικά, μουσικές, βίντεο, ολόκληρη η ιστορία των παιχνιδιών της σειράς Shinobi και χαρακτήρες προς ξεκλείδωμα, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο πρωταγωνιστής του πρώτου Shinobi, Joe Musashi (ανατριχίλα;).

Για ‘μένα το Shinobi είναι αν όχι το καλύτερο, ένα από τα τρία καλύτερα παιχνίδια στην κονσόλα. Προσφέρει πρόκληση και αγωνία η οποία δεν είναι συνδεδεμένη με τη συλλογή bonus αντικειμένων, αλλά με την ίδια την επιβίωση. Είναι όμορφο αλλά όχι εντυπωσιακό, ούτε έχει μέσα ανάλαφρες, ριζοσπαστικές ιδέες για τη χρήση της οθόνης αφής. Είναι δύσκολο, προκλητικό, ζόρικο. Και έχω την εντύπωση ότι, δυστυχώς, είναι λίγοι οι κάτοχοι του 3DS που θα ενδιαφέρονται να παίξουν ένα τέτοιο παιχνίδι και ακόμη λιγότεροι αυτοί που θα το παίξουν και όντως θα τους αρέσει.