Παραδοσιακά, οι γυναικολόγοι συνιστούσαν προσοχή, όταν μια γυναίκα που έπαιρνε το αντισυλληπτικό χάπι σε τακτική βάση χρειαζόταν να πάρει αντιβίωση. Η σύσταση αυτή βασιζόταν στο γεγονός ότι τα αντιβιοτικά μπορεί να επηρεάσουν την απορρόφηση των αντισυλληπτικών χαπιών από το έντερο και το συκώτι, με αποτέλεσμα χαμηλότερα επίπεδα ορμόνης στο αίμα και κατ’ επέκταση ελαττωμένη αντισυλληπτική δράση.
Συνήθεις οδηγίες περιλάμβαναν την αύξηση της δόσης του αντισυλληπτικού χαπιού ή την επιπλέον χρήση προφυλακτικού κατά το χρονικό διάστημα που συγχορηγούνταν το χάπι με την αντιβίωση.
Παρ’ όλα αυτά, νεότερα δεδομένα υποδεικνύουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πραγματικότητα και ότι η αποτελεσματικότητα του αντισυλληπτικού χαπιού δεν ελαττώνεται, αν χορηγηθεί κάποιο από τα συνήθη αντιβιοτικά. Βέβαια, αυτό ισχύει όταν το αντιβιοτικό δεν χορηγείται για παραπάνω από 3 εβδομάδες – που συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων που ένας νέος και υγιής άνθρωπος χρειάζεται αντιβίωση.
Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα αποτελούν δύο αντιβιοτικά – η ριφαμπικίνη και η ριβαμπουτίνη – τα οποία συνταγογραφούνται για τη θεραπεία της φυματίωσης. Αυτά τα αντιβιοτικά αποδεδειγμένα αυξάνουν τον μεταβολισμό του συκωτιού, ώστε αυτό να «ξεπλένει» άλλα φάρμακα γρηγορότερα από ό,τι συνήθως.
Επιπλέον, αυτά τα αντιβιοτικά συνήθως χορηγούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα π.χ. 6 μήνες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, απαιτείται είτε αύξηση της δόση του χαπιού είτε κάποια άλλη αντισυλληπτική μέθοδος.
Το κείμενο υπογράφει ο δρ ΘΑΝΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ MD (London) MRCOG FHEA
Μαιευτήρας Χειρ. Γυναικολόγος
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Λονδίνου
.jpg)
