Της Κατερίνας Πουρναροπούλου
Σε ένα δίκαιο κόσμο
Θα έβγαινε διάταγμα
‘’Απαγορεύεται ο θάνατος:
Στους κάτω των 85,
Και όποιος είναι στο παραπέντε,
χάρη να παίρνει παρ’ όλα αυτά.
Σε όσους προσέφεραν και τη ψυχή τους
Μα για την αναψυχή τους,
δεν ζήτησαν πολλά.
Σε όσους χάρισαν τόνους αγάπη
Απλόχερα! Όχι ωφελιμιστικά ή κομμάτι – κομμάτι.
Σε όσους ήταν ταπεινοί
-παρά την εξυπνάδα και τη μόρφωσή τους-
Δείχνοντας πώς είναι οι αρχηγοί.
Σε όσους ξεκίνησαν με περιουσία το μηδέν
Και με την αξιοπρέπεια ως σήμα κατατεθέν
Λιθαράκι λιθαράκι έχτισαν
Οικογένεια, σπίτια και όνειρα.
Σε όσους φτιάχνουν με τα χέρια βάρκες,
Και η ψυχή τους δεν τρέφει αυταπάτες
Ότι στο ταξίδι που θα πάνε, θα τις χρειαστούν.
Σε αυτούς που είναι γεννημένοι πατεράδες
Και τους μικρούς γιους γεμίζουν κατσάδες
Να φτάσουν ψηλότερα από αυτούς.
Σε αυτούς με το ελεύθερο το πνεύμα,
Που καλλιεργούν κρασί με αίμα
Και με χέρια άγρια από τους αγρούς
Αγκαλιάζουν φίλους, περιφρονούν τους εχθρούς.
Σε αυτούς τους πατεράδες,
Που έβαλαν το φιλότιμό τους,
Πιο πάνω από τον εγωισμό τους
Και όταν κοιτάζουν πρόωρα τους ναυτικούς τους χάρτες
Αυτοί που τους αγαπούν μένουν πίσω να χαϊδεύουν νάρκες’’.
Σε αυτούς ο θάνατος και οι αρρώστιες θα έπρεπε να απαγορεύονται.
Σε ένα δίκαιο κόσμο…
