Θλίψη στην κοινωνία της Καβάλας έχει προκαλέσει η είδηση ενός ακόμη θανάτου, νέου στην ηλικία, συμπολίτη μας από κορωνοϊό το μεσημέρι της Παρασκευής 4 Δεκεμβρίου 2020, τόσο για το γεγονός ότι ο εκλιπών ήταν μέλος της «οικογένειας» του Γενικού Νοσοκομείου Καβάλας όσο και για το ότι ήταν ένα πρόσωπο ιδιαίτερα αγαπητό.
Ο «γίγαντας» -όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του- ήταν ο Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, κατά κόσμον Μιχάλης Νικολαΐδης, ο οποίος υπηρετούσε ως διοικητικός υπάλληλος [προϊστάμενος της Υπηρεσίας Πρωτοκόλλου] του Νοσοκομείου, ενώ στο παρελθόν είχε διατελέσει και νοσηλευτής.
Ήταν μόλις 53 ετών.
Από την πρώτη στιγμή της είδησης του θανάτου του από επιπλοκές του κοωνοϊού, το facebook «πλημμύρισε» με μηνύματα φίλων και ανθρώπων που τον γνώριζαν οι οποίοι σπεύδουν να συλλυπηθούν τους οικείους του για την απώλειά τους.
Η εξόδιος ακολουθία του Μιχάλη Νικολαΐδη θα τελεστεί στις 10:00 το πρωί του Σαββάτου 5 Δεκεμβρίου 2020 στον Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων, στα Δημοτικά Κοιμητήρια της Καβάλας.
Μήνυμα που αναρτήθηκε στο facebook:
Ο Μιχάλης μας, πέθανε χτες. Ήρθε, δίδαξε ήθος και Αγάπη κι έφυγε. Δυστυχώς κανείς μας δε μπόρεσε να πάει στην κηδεία του. Επιτρέπονται μόνο 6 άτομα. Ο Μιχάλης είχε ένα σωματικό πρόβλημα. Ήταν κοντός, σχεδόν νάνος.
Πάλεψε, σπούδασε νοσηλευτική και επί χρόνια δούλευε σαν νοσηλευτής και σε κλινικές του νοσοκομείου και στα χειρουργεία. Μονίμως κουβαλούσε ένα σκαμνάκι μαζί του. Για να ανεβαίνει και να φτάνει τους ορούς ή να δίνει τα εργαλεία στους χειρουργούς όταν ήταν στα χειρουργεία. Ο Μιχάλης δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε. Με κανέναν. Πάντα ήταν γελαστός, σε κανέναν δεν κράτησε μούτρα, σε κανέναν δεν σταμάτησε να λέει «καλημέρα», σε κανέναν δεν αρνήθηκε βοήθεια.
Πριν από καμιά 10αριά χρόνια, ο Μιχάλης μετατέθηκε στο Διοικητικό. Έφτασε να πάρει και θέση προϊσταμένου. Ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου, έτρεχε στα συσσίτια, μάζευε για τους φτωχούς, έδινε τα πάντα. Και είχε όνειρο να γίνει ιερέας. Και έγινε. Πριν 2 χρόνια. Ιερέας χωρίς μισθό.
Ο μισθός του ήταν αυτός που πληρωνόταν από το νοσοκομείο. Όλη την εβδομάδα ερχόταν στο νοσοκομείο με το ράσο του. Μόλις έφτανε στην είσοδο, έβγαζε το ράσο και έμενε με το πουκάμισο.
Ο Μιχάλης έγινε μοναχός και μετά ιερομόναχος. Ήταν άγαμος. Και ως μοναχός, στην κουρά του, του δόθηκε το όνομα Γαβριήλ. Τα σαββατοκύριακα έφευγε και πήγαινε στη Μητρόπολή του, στις Σέρρες. Εκεί είχε ζητήσει να τον στέλνουν να λειτουργεί σε μακρινά και απομονωμένα χωριά που δεν είχαν μόνιμο ιερέα. Βουνά και λαγκάδια. Και πέρσι τον χειμώνα, τον θυμάμαι μονίμως κρυωμένο γιατί υπήρχαν χωριά που το αυτοκίνητο δεν έφτανε από τα χιόνια και το έπαιρνε με τα πόδια μέχρι να φτάσει.
Μετά τη λειτουργία, έμενε στα χωριά. Έμπαινε στα σπίτια των κατοίκων. Μάθαινε τι προβλήματα έχουν. Ξεχασμένοι άνθρωποι, είχαν βρει κάποιον να τους νοιάζεται. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους έφερνε και στο νοσοκομείο, κανόνιζε να τους δουν οι δικοί μας γιατροί γιατί κάποιοι ήταν παραμελημένοι. Και πάντα γελούσε ο Μιχάλης μας. Και πέθανε. Της ζωής η μόνη βεβαιότητα, ο θάνατος. Τα γράφω σαν μνημόσυνο. Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες, αλλά εγώ αυτόν ήξερα.
Πηγή: Kavalapost.gr
